«Φοβάμαι και κρυώνω»

γράφει ο Πλάτων Ρούτης proutis0107@rogers.com

Η κραυγή της ηλικιωμένης γυναίκας μέσα από τα ερείπια:
Ήταν τυλιγμένη με μία κουβέρτα όταν την πλησίασε ο δημοσιογραφικός φακός και την ρώτησαν πώς είναι. Γύρω της ερείπια, τα πόδια της ήταν τυλιγμένα με κάτι πανιά. Σήκωσε το πρόσωπο και κοίταξε. Ήταν μία ηλικιωμένη γυναίκα και οι ρυτίδες στο πρόσωπο της φανέρωναν πρόωρα την ηλικία της αλλά και την κούραση που είχε επάνω της. Τα δύο της μπλε μάτια έδειχναν τον τρόμο στο πρόσωπο της και η όλη παρουσία της όρθια ανάμεσα στα χαλάσματα έβγαζε την φρίκη του πολέμου. Γύρω στα ερείπια εστίες καπνού έβγαιναν και με φωνή που έτρεμε είπε «φοβάμαι και κρυώνω». Όλη αυτή η σκηνή βγάζει την φρίκη του πολέμου.
Αυτά που διαδραματίζονται στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι γροθιά στο στομάχι. Είναι από αυτές τις εικόνες που σε …«πνίγουν». Σε εξοργίζουν. Αποτυπώνουν όλη τη φρίκη του πολέμου. Τις δολοφονίες του λαού από αυτούς που έχουν συμφέρον να αλλάξουν την πολιτική γεωγραφία της Ευρώπης. Να μοιραστούν σφαίρες επιρροής, αγορές και φυσικό πλούτο. Πώς να περιγράψεις αυτή την κόλαση… Ο πόνος, η οργή μας δεν πρέπει να «σβήσουν», στο όνομα της ειρήνης. Οφείλουμε να ορθώσουμε με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο το ανάστημά μας απέναντι στον ιμπεριαλισμό… «Τι τέρατα θα βγάλει η εποχή μας που κοιλοπονάει;»

Μπαίνοντας στον 2ο μήνα του πολέμου στην Ουκρανία κινδυνεύουμε -δυστυχώς!- να συνηθίσουμε το… τέρας. Το πρόβλημα με τη φρίκη, όπως και με την κακογουστιά, είναι πως όταν ερχόμαστε σε διαρκή επαφή μαζί τους τελικά τις συνηθίζουμε και δεν μας ενοχλούν. Τα άπειρα πλάνα από τον πόλεμο της Ουκρανίας, με τα οποία καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή, κυρίως μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, αλλά και οι διαρκείς πληροφορίες και αναλύσεις γύρω από τον πόλεμο, ενσωματώνονται στην καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν μακριά από τα γεγονότα και σε σημαντικό βαθμό απονεκρώνουν τα αντανακλαστικά τους. Η ειρωνεία είναι ότι σήμερα, 21 Μαρτίου, μπαίνει η Άνοιξη!
Χωρίς νερό ή θέρμανση, γυναίκες μαζεύονται σε σημεία όπου έχουν ανάψει φωτιές για να μαγειρέψουν οτιδήποτε μπορούν να βρουν. Καθώς πλησιάζει η άνοιξη, δεν υπάρχει πλέον χιόνι για να μπορέσουν να το λιώσουν ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους σε νερό.
Θύματα του πολέμου είναι και οι υποδομές. Ειδικά αυτές οι υποδομές που κατασκευάστηκαν με τον ιδρώτα του λαού και τις βλέπουν τώρα να τις καταστρέφει ο πόλεμος. Λιωμένα ή διαλυμένα μέταλλα κρέμονται από τα μπαλκόνια. Σπασμένα τζάμια, ξύλα, σίδερα είναι σκορπισμένα μεταξύ κτιρίων και στους δρόμους. Οι πολυώροφες κατοικίες είναι κτίσματα που έμειναν από την εποχή της Σοβιετικής Ουκρανίας.

Η Ρωσία και η Ουκρανία έχουν καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να βγει κανένα θετικό αποτέλεσμα εκτός από συμφωνίες για το άνοιγμά ανθρωπιστικών οδών ώστε να μπορέσουν να φύγουν οι κάτοικοι από την αποκλεισμένη πόλη. Αν δεν υπάρχει κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των πλευρών είναι αδύνατον να φτάσουν σε ένα θετικό αποτέλεσμα για την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία. Ενώ αυτές οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται η Αμερική δεν διευκολύνει το κλίμα με την ρητορική του προέδρου Μπάιντεν.
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν αποκάλεσε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν "εγκληματία πολέμου" και αυτό έχει ωθήσει τους διμερείς δεσμούς στο χείλος της κατάρρευσης. Ο Μπάιντεν δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι ο Πούτιν ήταν «εγκληματίας πολέμου» για την αποστολή δεκάδων χιλιάδων στρατευμάτων για να εισβάλουν στην Ουκρανία και να στοχεύσουν αμάχους. "Τέτοιες δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου, ανάξιες ενός πολιτικού τέτοιου υψηλού βαθμού, θέτουν τις ρωσοαμερικανικές σχέσεις στα πρόθυρα ρήξης", ανέφερε το Κρεμλίνο και χαρακτήρισε τα σχόλια "προσωπικές προσβολές" εναντίον του Πούτιν. Επίσης δήλωσε ότι οι εχθρικές ενέργειες εναντίον της Ρωσίας θα λάβουν "αποφασιστική και σταθερή απάντηση". Αυτές οι δηλώσεις δεν ανεβάζουν το κλίμα εμπιστοσύνης και δυσκολεύουν τους δίαυλους επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών που θα πρέπει να υπάρχουν στις διαπραγματεύσεις.

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε μία ανάλυση για το ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο, γιατί τον ξεκίνησε και τι οφέλη είχε και να αρχίζουμε να ρίχνουμε ευθύνες στον έναν ή στον άλλον ηγέτη. Θα ήταν προτιμότερο να το αφήσουμε σε ένα Αμερικανό επιστήμονα τον Δόκτορα Μερσχάϊμερ ο οποίος έκανε δηλώσεις σχετικά με το θέμα αυτό και δήλωσε: Η Δύση φταίει για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο Μερσχάιμερ, που θεωρείται ένας κορυφαίος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, στο άρθρο του στο περιοδικό Economist επέρριψε μεταξύ άλλων, ευθύνες στη Δύση, στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ τόνισε ότι οι κυρώσεις που επιβάλλονται στον Πούτιν μπορούν να έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες στη Δύση.
Αυτά λοιπόν αναφέρει ο Αμερικανός επιστήμονας:
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η πιο επικίνδυνη διεθνής κρίση από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962» αναφέρει αρχικά ο καθηγητής, υπογραμμίζοντας πως «η κατανόηση των βαθύτερων αιτιών της είναι απαραίτητη εάν θέλουμε να αποτρέψουμε την επιδείνωσή της και ειδικά αν θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο για να της βάλουμε ένα τέλος».
Και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι εκείνος που ξεκίνησε τον πόλεμο και είναι υπεύθυνος για τον τρόπο με τον οποίο αυτός συνεχίζει να διεξάγεται. Αλλά το γιατί το έκανε, είναι άλλο θέμα. Η κυρίαρχη άποψη στη Δύση είναι ότι είναι ένας παράλογος, εκτός λογικής επιθετικός ηγέτης, αποφασισμένος να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία μέσα στο καλούπι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, μόνο αυτός φέρει την πλήρη ευθύνη για την κρίση στην Ουκρανία.
Αυτή η άποψη είναι λάθος αναφέρει ο καθηγητής: Η Δύση, και ιδιαίτερα η Αμερική, είναι κυρίως υπεύθυνη για την κρίση που πρωτοξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014. Τώρα έχει μετατραπεί σε πόλεμο που όχι μόνο απειλεί να καταστρέψει την Ουκρανία, αλλά έχει ακόμη και τη δυνατότητα να κλιμακωθεί σε πυρηνικό πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, συνεχίζει ο καθηγητής: Το πρόβλημα για την Ουκρανία ξεκίνησε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 όταν η τότε κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους που ώθησε τη συμμαχία να ανακοινώσει ότι η Ουκρανία και η Γεωργία “θα γίνουν μέλη” της. Οι Ρώσοι ηγέτες απάντησαν αμέσως με οργή, χαρακτηρίζοντας αυτήν την απόφαση ως απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας και υποσχέθηκαν να την αποτρέψουν.
Σύμφωνα με έναν έγκυρο Ρώσο δημοσιογράφο, ο Πούτιν “εξοργίστηκε” και προειδοποίησε ότι “αν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αυτό θα το κάνει χωρίς την Κριμαία και τις ανατολικές περιοχές της. Έτσι απλώς θα καταρρεύσει”.
Η Αμερική αγνόησε την κόκκινη γραμμή της Μόσχας και προώθησε το σχέδιο της να κάνει την Ουκρανία το δυτικό της προπύργιο στα σύνορα με τη Ρωσία. Αυτή η στρατηγική περιλάμβανε δύο άλλα στοιχεία: να φέρει την Ουκρανία πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να την κάνει μία φιλοαμερικανική δημοκρατία.
Τελικά, αυτές οι προσπάθειες πυροδότησαν μία σειρά από εχθροπραξίες τον Φεβρουάριο του 2014, μετά από μια εξέγερση (η οποία ήταν υποστηριζόμενη από την Αμερική)και η οποία οδήγησε τον φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, να φύγει από τη χώρα. Σε απάντηση η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και βοήθησε στο να ξεκινήσει ένας εμφύλιος πόλεμος στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας.
Η επόμενη μεγάλη αντιπαράθεση ήρθε τον Δεκέμβριο του 2021 και οδήγησε απευθείας στον σημερινό πόλεμο. Η κύρια αιτία ήταν ότι η Ουκρανία θα γινόταν de facto μέλος του ΝΑΤΟ, μία διαδικασία που ξεκίνησε από τον Δεκέμβριο του 2017, όταν η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε να πουλήσει “αμυντικά όπλα” στο Κίεβο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η Μόσχα θεώρησε ως αφόρητη αυτήν την κατάσταση και άρχισε να κινητοποιεί τον στρατό της στα σύνορα της Ουκρανίας την περασμένη άνοιξη, στέλνοντας ένα μήνυμα αποφασιστικότητας προς την Ουάσιγκτον. Ωστόσο, αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν συνέχισε να πλησιάζει την Ουκρανία.
Το γεγονός αυτό οδήγησε τη Ρωσία να επισπεύσει μια ξεκάθαρη διπλωματική αντιπαράθεση τον Δεκέμβριο. Όπως είπε ο Σεργκέι Λαβρόφ, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας: “Φτάσαμε στο μη περαιτέρω”. Η Ρωσία ζήτησε γραπτή εγγύηση ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει ποτέ μέρος του ΝΑΤΟ και ότι η συμμαχία θα αφαιρέσει τα στρατιωτικά μέσα που είχε αναπτύξει στην Ανατολική Ευρώπη από το 1997. Οι διαπραγματεύσεις όμως που ακολούθησαν απέτυχαν, καθώς ο Αμερικανός υπουργός Μπλίνκεν κατέστησε σαφές ότι “δεν υπάρχει καμία αλλαγή και ούτε θα υπάρξει καμία αλλαγή”.
Ένα μήνα αργότερα ο Πούτιν ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία για να εξαλείψει την απειλή που είδε από το ΝΑΤΟ. Αυτή η ερμηνεία των γεγονότων έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που επικρατεί στη Δύση ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι άσχετη με την κρίση της Ουκρανίας, κατηγορώντας αντ’ αυτού τους επεκτατικούς στόχους του Πούτιν.
Εδώ βρίσκεται η θεμελιώδης αντίθεσή μας με τον καθηγητή:
Ο καθηγητής ενώ παρατηρεί στη μελέτη του την ευθύνη του ΝΑΤΟ στον πόλεμο αυτό και διακρίνει τις πολεμικές προετοιμασίες και προκλήσεις, δεν ασχολείται καθόλου με τον οικονομικό παράγοντα που είναι πάντοτε και ιστορικά η αιτία εχθροπραξιών και πολέμων στην ανθρωπότητα από τον Τρωϊκό πόλεμο (ξέχωρα από την ωραία Ελένη). Αυτός ο πόλεμος έχει οικονομική βάση, κάτι που κρύβουν ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ και εδώ στην Ελλάδα η ΝΔ και όλα τα άλλα κόμματα και από τις δυο πλευρές, από τη Ρωσία και την Ουκρανία ο πόλεμος έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Δεν ανέφερε τον ρόλο της οικονομίας και την σήψη του καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει μόνο κρίσεις.
Παρέλειψε όχι τυχαία να αγνοήσει ότι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που εμπροσθοφυλακή του είναι οι ΗΠΑ, είναι μία συμμαχία που επειδή είναι ιμπεριαλιστική έχει σκοπό να εισχωρήσει και να εκμεταλλευτεί τα πλούσια κοιτάγματα των περιοχών της Βορειοανατολικής Ευρώπης, σε περιοχές πλούσιες σε ορυκτό πλούτο. Η Ουκρανία είναι μία από αυτές τις χώρες με πλούσιο υπέδαφος σε όλη την Ευρώπη. Η παρουσία του ΝΑΤΟ όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης θα έδινε στις ΗΠΑ κυρίως αλλά και στους συμμάχους της το οικονομικό και στρατιωτικό προβάδισμα που θα τους χρησιμεύσει μελλοντικά στην επεκτατική τους πολιτική και Ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση. Δεν είναι πόλεμος που κηρύχθηκε από τους δυο λαούς, είναι πόλεμος ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικά κράτη και τις ηγεσίες τους για τα συμφέροντα της καθεμιάς σε βάρος της άλλης, σε ποια συμμαχία θα ανήκει η μια ή η άλλη. Δεν είναι ο πόλεμος ανάμεσα σε έναν δικτάτορα και εγκληματία πολέμου απέναντι στον οπαδό της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά πόλεμος ανάμεσα στη δικτατορία της μιας αστικής τάξης απέναντι στην άλλη.