ΚΥΠΡΟΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

γράφει ο Πλάτων Ρούτης proutis0107@karas

Η 20η Ιουλίου είναι μία θλιβερή επέτειος για τον Ελληνισμό της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας. Σαράντα οχτώ χρόνια πέρασαν από την μεγάλη προδοσία της Κύπρου από την Χούντα της Αθήνας. Ήταν τότε που το στρατιωτικό-φασιστικό καθεστώς της Ελλάδας αποφάσισε να ανατρέψει τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριο, για να διορίσει στη θέση του με πραξικόπημα έναν αχυράνθρωπο τον Σαμψών. Οι δικτάτορες της Αθήνας με αυτόν τον τρόπο έστρωναν το χαλί και έδωσαν την αιτία στο καθεστώς της Τουρκίας για την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο με αποτέλεσμα να καταλάβει μέρος του νησιού το οποίο και κατέχει παράνομα μέχρι σήμερα. Με το νομικό κάλυμμα σαν μια από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της Κύπρου (μαζί με την Ελλάδα και Αγγλία), η Τουρκία ξεκίνησε την εισβολή στην Κύπρο τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974 με την κωδική ονομασία «ΑΤΤΙΛΑΣ 1», και ολοκληρώθηκε στις 16 Αυγούστου 1974 με την επιχείρηση «ΑΤΤΙΛΑΣ 2».

Αυτή η εισβολή των Τούρκων ήταν με την ανοχή και την ευλογία των Αμερικάνικων δυνάμεων, από ότι έγινε γνωστό και με την εγκληματική αδιαφορία της Ελληνικής Χούντας του Ιωαννίδη. Είναι νωπές οι μνήμες εκείνων των ημερών με την δήθεν γενική στρατολόγηση που έγινε στην Ελλάδα και την αβεβαιότητα για το τι θα ξημερώσει την επόμενη ημέρα.
Τα γεγονότα, ξετυλίχτηκαν ως εξής:
Η πρώτη Τουρκική εισβολή στην Κύπρο που είχε τον κωδικό (ΑΤΤΙΛΑΣ 1), αντιμετώπισε τη σθεναρή- αλλά ασυντόνιστη- αντίσταση της κυπριακής εθνοφρουράς και των δυνάμεων της ΕΛΔΥΚ. Παρά τα ψευδή ανακοινωθέντα της χούντας των Αθηνών, για θριαμβευτικές νίκες των Ελλήνων, οι Τούρκοι εισβολείς είχαν δημιουργήσει μέχρι το βράδυ της 20ής Ιουλίου μικρό προγεφύρωμα δυτικά της Κυρήνειας και με την αεροπορία τους είχαν εξαρθρώσει την Εθνοφρουρά, σπέρνοντας πανικό σε ολόκληρη την Κύπρο. Αυτά δεν τα γνωρίζαμε εμείς στον Ελλαδικό χώρο γιατί η χούντα έδινε τις δικές της πληροφορίες στα μέσα ενημέρωσης.
Η Τουρκία έκανε την απόβαση στρατιωτικών δυνάμεων από θάλασσα και από αέρα. Δόθηκαν μάχες με μονάδες των Ελληνικών και Κυπριακών δυνάμεων ενάντια των Τουρκικών δυνάμεων για την άμυνα του νησιού. Παρόλες της ηρωικές μάχες από Έλληνες και Κύπριους στρατιώτες, τα Τουρκικά στρατεύματα εξακολουθούσαν να βγαίνουν από τα αποβατικά καράβια και αεροπλάνα του Τούρκικου στρατού. Μετά από άνισες μάχες με νεκρούς και τραυματίες αλλά και με ένα αριθμό αιχμαλώτων που ακόμα αγνοείται ο αριθμός τους, οι Τουρκικές εχθρικές δυνάμεις κατέλαβαν το 37% της Κύπρου, το οποίο και κατέχουν μέχρι σήμερα
Το πρωί της 20ής Ιουλίου- και ενώ οι Τούρκοι εισβολείς προχωρούσαν στην Κύπρο ακάθεκτοι- στην Αθήνα, συσκεπτόταν στο γραφείο του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγού Γρ. Μπονάνου, η στρατιωτική ηγεσία της χούντας με τους Αμερικανούς. Στη σύσκεψη αυτή μετείχαν, εκτός από τον στρατηγό Μπονάνο, οι αρχηγοί των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, ο αόρατος δικτάτορας ταξίαρχος Ιωαννίδης και ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζ. Σίσκο (συνοδευόμενος από τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Χ. Τάσκα, τον υφυπουργό Άμυνας Μπομπ Έλσγουορθ και τον ελληνομαθή Έβερετ Μάρντερ). Στη συζήτηση, η αμερικανική αντιπροσωπεία έκανε απόλυτα σαφές, πως για τις ΗΠΑ προέχει να διαφυλαχτεί ανέπαφη η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και όχι η ακεραιότητα της Κύπρου. Στην ουσία, οι Αμερικανοί αξίωσαν από τη ηγεσία της χούντας των Αθηνών να μην αναλάβει η Ελλάδα στρατιωτική πρωτοβουλία σε βάρος της Τουρκίας και, απλά, να ανεχτεί την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Ουσιαστικά, με το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, οι πραξικοπηματίες είχαν εκπληρώσει την αποστολή τους και το μόνο που απέμενε ήταν να παραδώσουν την εξουσία στα αστικά πολιτικά κόμματα. Έτσι, όλοι εκείνοι που τους στήριζαν στην μαύρη 7ετία, έχοντας πετύχει τους στόχους τους, άφησαν τους χουντικούς… μισοξεκρέμαστους! Μπροστά στην απροθυμία των ευρωατλαντικών τους συμμάχων να αποτρέψουν τα κατακτητικά σχέδια των Τούρκων, οι «υπερπατριώτες» ηγέτες της ελληνικής χούντας, άφησαν την Κύπρο να αντιμετωπίσει μόνη της, τους περίπου 43.000 βαριά οπλισμένους Τούρκους στρατιώτες.
Έτσι εξηγείται και η αντίδραση του Ιωαννίδη, ο οποίος αποχώρησε από την αίθουσα της σύσκεψης λέγοντας- προφανώς στους Αμερικανούς αξιωματούχους: “Μας εξαπατήσατε. Εμείς θα κηρύξουμε τον πόλεμο”! Με τη θεατρινίστικη αυτή στάση ο Ιωαννίδης, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για το γεγονός ότι ο ίδιος μαζί με τους υπόλοιπους χουντικούς αξιωματικούς, υπηρετούσαν πιστά τις εντολές των υπερατλαντικών του αφεντικών που ήταν σε βάρος της Ελλάδας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι λίγα λεπτά μετά την «έκρηξή» του ο αόρατος δικτάτορας επέστρεψε ξανά στη θέση του, εξηγώντας με νεύματα στους συναδέλφους του, πως προηγουμένως έπαιζε θέατρο για να… πιέσει, τάχα, τον Σίσκο και την παρέα του. Ουσιαστικά με τη φράση του “μας εξαπατήσατε”, ο Ιωαννίδης ομολογούσε δημόσια πως η χούντα των Αθηνών προχώρησε στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, καθώς είχαν αποσπάσει φραστικές διαβεβαιώσεις από τις ΗΠΑ πως δε θα επακολουθούσε τουρκική εισβολή στο νησί, κάτι που δεν τηρήθηκε. Από μόνο του το παραπάνω περιστατικό, είναι αρκετό για να εξηγήσει ποιοι προετοίμασαν και έδωσαν …σάρκα και οστά την κυπριακή τραγωδία.
Μετά την αποχώρηση της αμερικανικής αντιπροσωπείας από το Πεντάγωνο, πραγματοποιήθηκε πολεμικό συμβούλιο, όπου αποφασίστηκε να μην κηρυχτεί πόλεμος κατά της Τουρκίας (όπως ακριβώς είχαν υποδείξει οι Αμερικανοί), αλλά να δοθεί μόνο διαταγή γενικής επιστράτευσης (για τα μάτια του κόσμου). Η χούντα δεν είχε το παραμικρό σχέδιο γενικής επιστράτευσης και πολλοί φαντάροι ήταν με τα πολιτικά τους ρούχα και δεν είχαν αρβύλες να φορέσουν. Ο στρατός που κάποτε σε αυτόν στηρίχτηκαν για να ανέβουν στην εξουσία είχε ουσιαστικά καταρρεύσει το ηθικό του. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και μετά την προδοσία στην Κύπρο, προετοιμάστηκε από την ίδια τη χούντα και τους υποστηρικτές της, η αλλαγή φρουράς. Δηλαδή η επιστροφή στον κοινοβουλευτισμό.
Μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, η χουντική κυβέρνηση της Ελλάδας ήταν ανύπαρκτη, καθώς οι «υπερπατριώτες» δικτάτορες … κρυβόταν! Όπως ήταν αναμενόμενο, μέσα σε λίγα 24ωρα κατέρρευσαν οι χουντικές κυβερνήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.
Η τούρκικη εισβολή στην Κύπρο έγινε αμέσως θέμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο- ύστερα από πιέσεις της Σοβιετικής Ένωσης- κατέληξε ομόφωνα, στο γνωστό ψήφισμα 353 της 20ής Ιουλίου. Με το ψήφισμα αυτό, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ζητούσε:
• παύση των εχθροπραξιών και των ξένων στρατιωτικών επεμβάσεων στην Κύπρο,
• σεβασμό στην ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα,
• άμεση αποχώρηση από το νησί κάθε ξένου στρατιωτικού δυναμικού που υπήρχε εκεί και
• έναρξη διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία για αποκατάσταση της ειρήνης και της συνταγματικής κυπριακής κυβέρνησης.
Επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό ψήφισμα του ΟΗΕ, επειδή αντιμετώπιζε την Κύπρο ως ενιαία και ανεξάρτητη κρατική οντότητα και ταυτόχρονα ζητούσε το σταμάτημα του πολέμου και την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης που είχε καταλύσει το πραξικόπημα της 15ής Ιούλη.
Δυστυχώς, όμως, η τραγωδία του κυπριακού λαού βρισκόταν ακόμη στην αρχή κι όχι στο τέλος της. Λίγες ώρες αργότερα, τα χαράματα της 22ας Ιουλίου καταλήχτηκε η συμφωνία ανακωχής, την οποία ανακοίνωσαν οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις εξελίξεις. Χαρακτηριστικό εκείνων των ιστορικών ημερών είναι το γεγονός, ότι οι Τούρκοι είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τη σθεναρή αντίσταση του κυπριακού λαού και των Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονταν στο νησί, καθώς στην Αθήνα δεν υπήρχε κυβέρνηση, τουλάχιστον, από τις 21 Ιουλίου. Με δεδομένο ότι είχαν εξαφανιστεί οι πάντες, τις διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς για το σταμάτημα των εχθροπραξιών στην Κύπρο, τις είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου ο αρχηγός του στόλου ναύαρχος Αραπάκης.
Οι Τούρκοι, όμως, δε συμμορφώθηκαν αμέσως με την ανακωχή. Στις 22 Ιουλίου περικύκλωσαν την Κυρήνεια, ενώ η αεροπορία τους βομβάρδιζε συνεχώς την πόλη (έπεσε στα χέρια τους πριν την καθορισμένη ώρα κατάπαυσης του πυρός). Ταυτόχρονα, οι τουρκικές δυνάμεις παραβίαζαν συνεχώς την ανακωχή, έχοντας ως στόχο να επεκτείνουν τις θέσεις τους και να καταλάβουν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, για να δημιουργήσουν αερογέφυρα με την Τουρκία.
Το κακό, δεν σταμάτησε εκεί. Μετά από 23 μέρες, στις 4.30 π.μ. της 14ης Αυγούστου 1974, ξεκίνησε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής που έχει μείνει στην ιστορία με την επωνυμία “ΑΤΤΙΛΑΣ 2”. Με την ολοκλήρωση αυτής της επιχείρησης- στις 16 Αυγούστου- οι Τούρκοι είχαν καταφέρει να πέρασε στα χέρια τους το 36,3% του κυπριακού εδάφους. Η Μεγαλόνησος είχε διχοτομηθεί και η κατάσταση αυτή παραμένει, μέχρι σήμερα, η ίδια.