ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΝΟΙΑ

«ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΕΧΟΝΤΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ»        ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
(Προς Κορινθίους Α΄, κεφ. 1: 10 - 17)

Πολυπόθητη από όλους τους ανθρώπους, η ομόνοια που είναι αδελφή της ομοφροσύνης, δηλαδή της ίδιας γνώμης. Κοινά φρονήματα. Κοινή πίστη. Κοινές ιδέες. Ομοφωνία στα χριστιανικά δόγματα και τις ευαγγελικές αλήθειες. Ομοφωνία στις σκέψεις και αποφάσεις. Ομοφωνία στα σχέδια και τις επιδιώξεις. Ομοφωνία στα σοβαρά προβλήματα της ζωής. Ομοφωνία και σ’ εκείνα που μας φαίνονται λεπτομέρειες. Παντού και πάντοτε ομοφροσύνη. Την αγαπά ο Θεός και τη θέλει. Την διδάσκει ο νόμος Του. «Το αυτό εις αλλήλους φρονούντες», λέγει ο Παύλος. Εύχεται και παρακαλεί «ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως» να δώσει «το αυτό φρονείν εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν» (Ρωμ. 15:5). Θέλει να πει, ότι: Ο Θεός, ο Οποίος παρέχει σαν δώρο την υπομονή και την παρηγοριά, είθε να δώσει σε σας να έχετε μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα με το θέλημα του Ιησού Χριστού.
Μήπως το ίδιο δεν πόθησε ο ίδιος ο Κύριος και δεν το ζήτησε από τον Ουράνιο Πατέρα στην αρχιερατική Του προσευχή; «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου... ίνα πάντες εν ώσι». Η θεία Του καρδιά φλεγόταν από τον άγιο τούτο πόθο. «ίνα πάντες εν ώσι».  Ο Κύριος προσευχόταν για τους μαθητές Του. «Πάτερ άγιε διαφύλαξε αυτούς ηνωμένους στο όνομά σου, αυτούς τους οποίους μου έδωσες, για να είναι ηνωμένοι εις εν διά της προς εμέ πίστεως και αγάπης, καθώς ημείς είμεθα εν». Δεν προσευχόταν για τους προδότες, τους υιούς της απωλείας, διότι όλοι οι αιρετικοί άνθρωποι είναι προδότες και διαστρευλωτές της αυτούσιας διδασκαλίας Του. Ούτε προσευχόταν για τους αμαρτωλούς που εμίσησαν τους μαθητές Του (Ιωαν. 17:14), ούτε γι’ αυτούς που έχουν τα φρονήματα του κόσμου. Ο Κύριος ήθελε να ιδεί τους μαθητές Του κι όλους τους οπαδούς της θρησκείας Του κάτω από τη σημαία της ενότητας. Να τους ιδεί ομόθυμους και ομόγνωμους, ομόφρονες και ομοϊδεάτες. Ομόφρονες στα δόγματα της πίστης, ομόφρονες και στα θέματα της καθημερινής ζωής. Ομοφροσύνη ανάμεσα στους αδελφούς και τους συζύγους, ομοφροσύνη και ανάμεσα στους συνεργάτες του ίδιου επαγγέλματος. Ομοφροσύνη στο σπίτι, ομοφροσύνη και στη δουλειά. Παντού, και προς όλους...
Δύσκολη βέβαια η ομοφροσύνη, διότι δηλητηριάζεται από ανθρώπινα πάθη και κακίες. Καχυποψίες, φυλαυτίες, εγωισμοί, φατριασμοί, κι άλλα πολλά τέτοια ζιζάνια, δημιουργούν έριδες και διχόνοιες και σχίσματα. Ξεριζώνουν τα ωραιότερα λουλούδια των καλών σχέσεων. Αφαιρούν κάθε ικμάδα από τα ολοπλούμιστα κλώνια της αγάπης. Τα ωραία και τα μεγάλα τα κυνηγούν πολλοί και ισχυροί εχθροί.
Με ιδιαίτερη μανία ο διάβολος πολεμά την ακριβονίκητη ενότητα. Θέλει να διασπάσει, να χωρίσει, να γκρεμίσει, να πληγώσει, να δημιουργήσει χάσματα και ερείπια. Ζηλεύει την ομοφροσύνη που χαρίζει ο Χριστός και σπέρνει τις διαιρέσεις. Από τα πρώτα κι όλας αποστολικά χρόνια, παρουσίαστηκαν επικίνδυνα κρούσματα διχασμού ανάμεσα στους Χριστιανούς. Στην πρώτη εκείνη και ιδανική χριστιανική πολιτεία, που βασίλευε η αγάπη κι η αγιότης, δεν ήσαν άγνωστες και κάποιες διαφωνίες. Μη μας εκπλήσσει το γεγονός. Άνθρωποι ήσαν κι εκείνοι, μ’ εξελικτική πρόοδο στην ηθική αναγέννηση. Ένα τέτοιο θλιβερό γεγονός σημειώνει ο Απ. Παύλος στους Κορινθίους, που είχε συμβεί στην πόλη τους. Και τους παρακαλούσε στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι όλοι σύμφωνοι ως προς το περιεχόμενο της πίστης και να μη υπάρχουν μεταξύ τους διαιρέσεις, σχίσματα. Δεν ήσαν σχίσματα δογματικά, αλλά μάλλον σχίσματα φιλαρχίας.
Είναι δυνατόν να μαζευόμαστε στον ίδιο ναό της ειρήνης, κι όμως να είμαστε χωρισμένοι ο ένας από τον άλλον. Ίσως να ‘μαστε συγκεντρωμένοι στον ίδιο χώρο της προσευχής και να κοινωνούμε από το ίδιο ποτήρι της Θείας Ευχαριστίας, κι όμως οι ψυχές νά ‘ναι διχασμένες. Τι τραγικό!
Η ομόνοια εκδηλώνεται σ’ ολόκληρο το βίο της κοινωνίας και συμβάλλει στην ομαλότητα και γονιμότητα της συνεργασίας. Είναι το άπιαστο ιδανικό των πολιτειών και των κρατών. Είναι τόσο πολυπόθητο αγαθό, που οι αρχαίοι Έλληνες έφθασαν στο σημείο να θεοποιήσουν την ομόνοια. Την παρίσταναν να κρατεί στα χέρια της κλάδο από ελιά. Στην αρχαία Ολυμπία υπήρχε ειδικός βωμός στη θεότητα της ομόνοιας, καθώς και ναός στη Μίλητο και τις Τράλλεις της Μικράς Ασίας. Το δένδρο της ομόνοιας καρποφορεί την ενότητα και συνεργασία, την τόσο ακριβή ανάμεσα τους ανθρώπους. Διαφωνίες υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αλλά αυτό δεν πάει να πει διακοπή συνεργασίας. Μήπως και σ’ αυτούς του Χριστού τους Αποστόλους δεν υπήρξαν διαφωνίες; Ο Απ. Παύλος δεν είχε διαφωνήσει με τον Απ. Πέτρο και τον Βαρνάβα; ΄Όπως διηγείται ο ιερός Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο Απ. Παύλος μετά την πρώτη περιοδεία, πρότεινε στον Βαρνάβα να κηρύξουν τον λόγο του Κυρίου και να επισκεφθούν τους αδελφούς στις πόλεις που είχαν ιδρύσει. Ο Βαρνάβας τότε έκρινε καλό να πάρει μαζί του τον Ιωάννη, που ονομαζόταν Μάρκος. Ο
Παύλος όμως θεώρησε δίκαιο και σωστό να μη τον πάρουν μαζί τους, διότι χωρίστηκε απ’ αυτούς από την Παμφυλία και δεν ήρθε να υπηρετήσει το έργο της ιεραποστολής. Τότε «εγένετο παροξυσμός ώστε αποχωρισθήναι αυτούς απ’  Αλλήλων, τον τε Βαρνάβαν παραλαβόντα τον Μάρκον εκπλεύσαι εις Κύπρον. Παύλος δε επιλεξάμενος Σίλαν εξήλθε, παραδοθείς τη χάριτι του Κυρίου υπό των αδελφών» (Πραξ. 15:39-40).
Η διαφορά της γνώμης τους έφτασε σε τόσο οξύ σημείο, που οι δύο Απόστολοι χωρίστηκαν. Η λέξη «παροξυσμός», είναι ιατρικός όρος που σημαίνει το πιο ψηλό σημείο του πυρετού. Η διαφωνία τους δηλαδή, έφτασε στο σημείο του παροργισμού. Κι οι μεγαλύτεροι άγιοι έχουν τις δικές τους απόψεις και διαφωνίες σε θέματα μεθόδων ιεραποστολής και οργάνωσης. «Παροξυσμός εγένετο, ουκ έχθρα», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Οι διαφωνίες γνωμών και απόψεων δεν καταργούν την αγάπη. Ο Θεός επιτρέπει τις διαφωνίες για να φαίνονται τα λάθη, τα σφάλματα και να φαίνεται η ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία. Αυτά όλα δεν πρέπει βέβαια να περνούν απαρατήρητα, αλλά να ελέγχονται προς διόρθωση, για να μην επαναλαμβάνονται λάθη και σφάλματα προς ζημία του συνόλου της Εκκλησίας.
Το επεισόδιο των δύο Αποστόλων είναι για όλους μας πολύ διδακτικό. Ο Απ. Παύλος δεν ήθελε να κάνει τον «έξυπνο», αλλά να γίνεται το θέλημα του Θεού. Όχι βέβαια, για να δικαιολογούμε τις παραφορές και τους παροξυσμούς μας, αλλά για να είμαστε επιεικείς και συγχωρητικοί στις εγωιστικές αδυναμίες των αδελφών μας.
Μονάχα με την ταπείνωση μπορούμε να εξουδετερώσουμε τ’ αγκάθια των διαφωνιών. Όταν θέλουμε, μπορούμε νά ‘χουμε τις ίδιες γνώμες και τα ίδια αισθήματα και φρονήματα. Δια έναν εγωιστή είναι δύσκολο, αλλ’ όχι αδύνατο.  Η χάρη του Θεού, «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα», μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα. Αρκεί καθ’ ένας άνθρωπος να πάρει την απόφαση να πολεμήσει τους εγωισμούς του και τους ετσιθελισμούς του. Ν’ αγωνιστούμε όλοι για την κοινή συνεργασία με πνεύμα ταπεινό, με πνεύμα Χριστού, με φρόνημα ορθόδοξο χριστιανικό. Χέρι με χέρι, για τον κοινό σκοπό!
Αγαπητοί μου,
βαθειά ενωμένοι και πιστοί να προχωρήσουμε αδελφωμένοι το δρόμο του Χριστού. Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος», ν’ ανεβούμε του φωτός τις πανώριες κορφές. Στρατιώτες με τον ένα στόχο και τον ένα σκοπό, να βαδίσουμε ομόγνωμοι και ομόφρονες, με συνεργασία και ομόνοια. Προ πάντων με ομόνοια!

‍