ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Τέμπη έγκλημα και συγκάλυψη

γράφει ο Πλάτων Ρούτης
proutis0107@rogers.com

"Την οργή των νεκρών  να φοβάστε και των βράχων τ' αγάλματα!"   Οδ. Ελύτης
Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Περισσότερο από ένας χρόνος έχει  περάσει από την ημέρα εκείνη που 57 ανθρώπινες ψυχές έχασαν την ζωή τους σε ένα έγκλημα που ξέρουμε τους ένοχους. Ένα έγκλημα που από την πρώτη στιγμή η κυβέρνησή έκανε τα πάντα για να το σκεπάσει και να αποπροσανατολίσει τις τυχών ανακριτικές αρχές στην πορεία για να βρεθούν οι ένοχοι και τα λάθη ή παραλείψεις που έγιναν. Οι γερανοί δούλευαν και σήκωσαν τα βαγόνια πριν το μπάζωμα. Ας σταματήσουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας λέγοντας ότι έψαχναν νεκρούς ή αγνοούμενους 6 μέρες μετά. Και ας αντιδράσουν επιτέλους οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι όταν ακούν τέτοιες ανοησίες από τη ΝΔ
Αυτή η κυβέρνηση όμως δεν είχε προβλέψει τι θα ακολουθούσε αυτό το έγκλημα.
Με πολύ βιασύνη  και με σαθρές δικαιολογίες έσπευσε να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος. Στη συνέχεια ανακήρυξε ανθρώπινο λάθος χωρίς να γίνει η απαραίτητη και λεπτομερή διαδικασία των ανακριτικών αρχών. Έβγαλε υπαίτιους τους χειριστές των γραμμών, σταθμάρχες και μερικούς του οδήγησε στην φυλακή. Όλη αυτή η ατιμία βγήκε γιατί έκανε τα πάντα να βγει καθαρή η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έπεισε τότε τον Σύριζα και το ΠΑΣΟΚ που για ένα μικρό διάστημα της έδωσαν άφεση των αμαρτιών. Το μόνο κόμμα της Ελληνικής Βουλής το ΚΚΕ επέμεινε και άρχισε η διαδικασία της ανακριτικής επιτροπής της Βουλής με τον βουλευτή του ΚΚΕ Νίκο Καραθανασόπουλο και άλλους βουλευτές. Δεν άργησε η προανακριτική διαδικασία να βγάλει την αλήθεια και να δείξει ξεκάθαρα την ενοχή της κυβέρνησης στην ολιγωρία και στις εγκληματικές καθυστερήσεις σε ότι αφορούσε  τις παραλείψεις των υπευθύνων από την κυβέρνηση. Η υπόθεση πήρε την οδό προς τα ποινικά δικαστήρια όπως ήταν και το σωστό.
Παράλληλα με την δικαστική διαδικασία υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας. Νεκροί είναι 57 επιβάτες κυρίως νέα παιδιά που επέστρεφαν στις σχολές τους η σε άλλες δουλειές και περισσότεροι από 180 τραυματίες.  Δεν είναι μόνο οι οικογένειες των 57 ανθρώπων που χάθηκαν και των 180 που τραυματίστηκαν θρηνούν για τους ανθρώπους τους, είναι ολόκληρος ο Ελληνικός λαός που έχει θυμώσει και αγανακτήσει για την αδιαφορία της κυβέρνησης και τον κυνισμό που εξακολουθούν να επιδεικνύουν απέναντι στο θύματα.  
Ο πρώην γαλάζιος βουλευτής της Ν.Δ. Βούλτεψης αναφέρθηκε στο έγκλημα λέγοντας σιγά μην βγάλουμε μαντήλια να κλάψουμε. Έτσι είναι, ένας βουλευτής που τα χέρια του είναι βρώμικα γιατί να κλάψει για τις ανθρώπινε ζωές; Η ζωή συνεχίζεται. Δεν ήταν ο μόνος βουλευτής αλλά και ο μισητός Γεωργιάδης τα ίδια περίπου είναι για συνομωσία. Ηταν και άλλοι που δεν είχαν την ευαισθησία να σκύψουν το κεφάλι από σεβασμο στα θύματα.
Το αισχρότερο από όλα είναι ότι μερικοί βαστάζει του Μητσοτάκη έκαναν πρόταση στην κυρία Καρυστιανού Μάνα του κοριτσιού θύμα του εγκλήματος να μπει υποψήφια βουλευτής στις Ευρωεκλογές με το κόμμα του. Είχαν το θράσος οι αλήτες, πόση λάσπη θα ρίξουν ακόμη τα σιχάματα....της φάγανε το παιδί της γυναίκας και αντί να μπούνε στις τρύπες τους προσπαθούν να την λασπολογήσουν και να βγουν κι από πάνω οι φονιάδες .. Μόνο σεβασμός κι εκτίμηση της αξίζουν.
Η κυρία Καρυστιανού κέρδισε το σεβασμό όλης της Ελλάδας γιατί πήγε μόνη της χωρίς κόμματα με μόνο όπλο τη δύναμη της ψυχής της. Πήγε ως απλός πολίτης ( όχι ως ικέτης) Είναι χαρισματικός άνθρωπος αλλά το ήθος της δε συνάδει με την πολιτική. Την αποκλείει από την πολιτική σκηνή της χώρας. Θα μείνει ως γυναίκα μάνα σύμβολο που μάς ξεσήκωσε απ' τον καναπέ. Της χρωστάμε πολλά.  Μια μάνα δεν πάει ποτέ με τους δολοφόνους του παιδιού της να κατέβει υποψήφια μόνο με τους δικούς της ανθρώπους και με τους ανθρώπους του μόχθου οι δολοφόνοι πρέπει να πάνε για ύπνο η μάνα όχι για ύπνο πρέπει να πάνε στο σκαμνί ισόβια.

Ψυχούλες μου!!!!!
Η κ.Καρυστιανού καταγγέλλει δημοσίως την Κυβέρνηση και τον Γεραπετρίτη ότι απαγόρευσε στους ευρωπαίους πραγματογνώμονες (ERA) να βοηθήσουν στις έρευνες.
Η νομοθεσία της ΕΕ αφορά την έρευνα τέτοιων εγκλημάτων όλων, των κρατών μελών ,στην Ελλαδα ΔΕΝ το επιτρέπουν. Καταλαβαίνετε ποιοι μας κυβερνούν;
ΝΤΡΟΠΉ ΚΑΙ ΑΗΔΊΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΌ ΜΑΣ ΤΥΜΒΩΡΎΧΟ
Για την ιστορία, ντροπή, αηδία και αίσχος, δείτε και ακούστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον εθνικό μας τυμβωρύχο και αηδιάστε, δείτε και ακούστε αυτόν που έγινε Πρωθυπουργός πατώντας στους νεκρούς στο Μάτι, αυτόν που τους υπεύθυνους για την τραγωδία στο Μάτι τους επιβράβευσε.
Συγκεκριμένα επιβράβευσε τους υπεύθυνους για την τραγωδία στο Μάτι ως εξής:
Νίκησε ο αγώνας και όχι η σιωπή! Δεκάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας στέλνουν αποφασιστικό μήνυμα: «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!»
Παραθέτουμε ένα γράμμα αλλού επιβάτη που βρέθηκε στο μοιραίο βαγόνι.

"ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ, ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ”
Ήταν λίγο πριν τις 11:00μμ… η νεαρή  κοπέλα βρισκόταν στο τρένο και επέστρεφε στην πόλη όπου σπούδαζε.  Διάβαζε ένα μυθιστόρημα, όταν άκουσε τον γνώριμο ήχο του κινητού της. Άφησε το βιβλίο στο πλάι και είδε στην οθόνη το όνομα “μαμά”... Άνοιξε το μήνυμα : “Τι γίνεται παιδί μου; δεν φτάσατε ακόμα;” Η κοπέλα πληκτρολογεί:
- “όλα καλά, μαμά. Σε λίγο φτάνουμε.”
 - “ εντάξει, αγάπη μου, στείλε μου, όταν φτάσεις”
…παύση, κενό, κρότος, φωτιά, κραυγές…
γιατι;
γιατι;
γιατι;
στείλε μου, όταν φτάσεις…
στείλε μου, όταν φτάσεις…
στείλε μου, όταν φτάσεις…

ΚΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΠΟΤΕ
Αυτή και τόσοι άλλοι που θα μπορούσαν να είναι φίλοι μας, παιδιά μας, γονείς, συγγενείς, συνάνθρωποί μας…άνθρωποι, ΑΝΘΡΩΠΟΙ που τώρα πια έγιναν άγγελοι και αστέρια σε ολόφωτο ουρανό να μας φωτίζουν απο εκει ψηλα…
Και τώρα είναι από εκείνες τις φορές που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν όλα αυτά τα συναισθήματα που σκίζουν στα δυο τις ανθρώπινες ψυχές, είναι από τις φορές που οι λέξεις φαντάζουν ανούσιες και παράλληλα τόσο οδυνηρές, από τις φορές που οι λέξεις πονάνε κι ας είναι τόσο αδύναμες…μα και παράλληλα τόσο δυνατές που, αν η δύναμή τους μπορούσε να αποτυπωθεί θα έσκιζε το χαρτί, θα έκαιγε τη σάρκα και θα έβγαζε κραυγές… κραυγές ανθρώπων που βυθίζονται στον πόνο…  
Άραγε πόσος πόνος χωράει στην ανθρώπινη ψυχή;  πόσα δάκρυα αρκούν για αυτήν την τραγωδία; πόσα “γιατί;” μπορεί να αντέξει αυτή η μάνα που ακόμα περιμένει απάντηση στο “στείλε μου, όταν φτάσεις”...;
Δεν υπάρχουν λόγια, λοιπόν, μπροστά σε τούτο τον πόνο...
Μόνο σιωπή…αυτή όμως ΗΧΕΙ δυνατά στις ψυχές των ανθρώπων και κάνει κρότο που τρυπά τα σωθικά.
ΠΕΝΘΟΥΜΕ για όλες εκείνες τις ψυχές που χάθηκαν, για όλους εκείνους που πήραν το τρένο και δεν έφτασαν στον προορισμό τους, για όλους εκείνους που δεν πρόφτασαν να γράψουν “‘Εφτασα, όλα καλά!" , για όλους τους αγγέλους και τα άστρα εκεί ψηλά…

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ σε όσους έμειναν πίσω, σε όσους ακόμα περιμένουν απάντηση, σε όσους αναζητούν στα συντρίμμια κάτι από τους δικούς τους ανθρώπους…
πόνος πολύς
πόνος βαρύς
δυσβάσταχτος και ορμητικός
τόσες ψυχές διαμάντια στις πύλες του Άδη
και μια σιδηρογραμμή ο δρόμος προς αυτόν...
ποια τάχα διαδρομή μας οδηγεί εκεί
που ανοίγουν οι ορίζοντες προς το τέλος τους;
μια φωνή ακόμα αντηχεί:
"παρε με όταν φτάσεις"…
και γίνεται ηχώ
και επαναλαμβάνεται
αέναα μέσα στις δίνες του χρόνου που αδυσώπητα κυλά…
"πάρε με όταν φτάσεις"
ΤΕΜΠΗ 28/02/2023

‍