ΔΙΣΤΟΜΟ: Χώμα βαμμένο με Αίμα Ποτέ πια Φασισμός

γράφει ο Πλάτων Ρούτης
proutis0107@rogers.com
Συγκλονίζουν οι στίχοι του Νίκου Καββαδία από το ποίημα με τίτλο «Federico Garcia Lorca» που έγραψε συγκλονισμένος από τις θηριωδίες των ναζί, και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος…
Σήμερα, 10 Ιούνη, μην ξεχνάς το Δίστομο. Μην ξεχνάς την ντόπια “σπορά” των υπανθρώπων που διέπραξαν εκείνη την κτηνωδία.  
Είναι δύσκολο και ψυχοβόρο να γράφεις και πολύ περισσότερο να διαβάζεις τις αναφορές ανθρώπων που έζησαν την κόλαση που δεν μπορεί να την συλλάβει ανθρώπινος νους. Είναι αδύνατον να εννοήσει κάποιος ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έφυγαν από το τόπο τους και πέρασαν με φωτιά και με σίδερο σφάζοντας και λεηλατώντας ότι ζωντανό έβρισκαν στο πέρασμά τους. Στην ιστορία του ανθρώπου μόνο διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να κάνουν αυτά που έκαναν στην Ελλάδα και αλλού οι φασιστικές ορδές. Η θεωρία της «ανώτερης φυλής» του Ναζισμού έκαψε τα μυαλά αυτών και τους μεταμόρφωσε σε τέρατα.  
Ο Ελληνικός λαός έκανε πολλούς αγώνες για να μη περάσει το δηλητήριο του φασισμού στην κοινωνία. Είναι δυνατόν στις σημερινές συνθήκες με τις εθνικές εκλογές σε λίγες ημέρες, να υπάρχουν πολιτικά σχήματα που σε μια δύσκολη στιγμή μπορούν να αξιοποιηθούν από το αστικό σύστημα; Κι ήρθαν πάλι οι καιροί που το “Ποτέ ξανά στον φασισμό!” γίνεται επιτακτική ανάγκη του σήμερα, ώστε να μην ξεχάσουμε το τέρας που σήκωσε ξανά κεφάλι στην Ευρώπη και στον κόσμο και απειλεί την αναβίωση του εφιάλτη. Ένα τέρας που όταν δεν εξοντώνει στρογγυλεύει τα γεγονότα του παρελθόντος, λειαίνει γωνίες και αναζητεί τα άκρα που συναντώνται ξεπλένοντας το ατέλειωτο αίμα μέσα στο οποίο είναι βουτηγμένη η κοσμοθεωρία των Ναζί και των σημερινών οπαδών τους. Βαρύς ο φόρος αίματος και για την Ελλάδα, που με πράξεις ηρωικές, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, ένα μέρος του λαού μας, πληρώνοντας βαρύ τίμημα έχει το δικό του σπουδαίο κομμάτι στην Ιστορία και τους δικούς του ήρωες της Αντίστασης απέναντι στον κατακτητή.
Σαν σήμερα, στις 10 του Ιούνη 1944, το χωριό Δίστομο του νομού Βοιωτίας «ξεθεμελιώθηκε από τη φασιστική θηριωδία και πέρασε στην ιστορία δίπλα στο Μεσολόγγι και στα Ψαρά, μαζί με τα Καλάβρυτα και την Κάνδανο, τα Κούρνοβα και το Χαϊδάρι, σαν σύμβολο και σαν μέτρο της αξίας που έχει η Λευτεριά σε τούτον τον ματωμένο τόπο».

‍
Οι Γερμανοί καταχτητές επιδίδονται σε φρικαλεότητες, επιχειρώντας  ν’ αφανίσουν το Δίστομο από τον χάρτη, ως αντίποινα στη γιγαντωμένη Εαμική Αντίσταση του λαού μας στη Ρούμελη και σ’ όλη τη σκλαβωμένη Ελλάδα και στον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της, τον ΕΛΑΣ, που συγκροτήθηκε και επανδρώθηκε με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Δολοφονούν με φριχτό τρόπο άντρες και γυναικόπαιδα, καίνε τα σπίτια του χωριού και σκορπούν ανείπωτο πόνο και θλίψη σ’ όσους επέζησαν. «Είναι 10 του Ιούνη 1944, οι Γερμανοί κάνουν επίθεση στο Δίστομο με 50 αυτοκίνητα, στρατό και πυροβολικό. Θέλουν να εκδικηθούν για το αντάρτικο, να τσακίσουν το φρόνημα του λαού της υπαίθρου, των ηρωικών αγροτών μας, που το τροφοδοτούσε και το ενίσχυε.
Οι ναζίδες μπαίνουν στο χωριό και σκορπούν τον όλεθρο, καίνε και θερίζουν τα πάντα με τη φωτιά και το σίδερο, με την κτηνωδία και τη θηριωδία. Βιάζουν κορίτσια και γυναίκες, κόβουν τους μαστούς των μητέρων, κι ύστερα τις εκτελούν. Βρέφη, ανήλικα, και ενήλικους, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, το περνούν απ’ το εκτελεστικό απόσπασμα• κροτούν συνέχεια τα πολυβόλα τους.
Μα κάποτε νυχτώνει κι οι Γερμανοί δεν βλέπουν να κάνουν το μακάβριο έργο τους. Τότε βάζουν φωτιά στο Δίστομο, και λαμπάδιασε η νύχτα με τις πύρινες γλώσσες του τραγικού χωριού. Το πυροβολικό χτυπάει συνέχεια, και οι κατακτητές μπαίνουν μέσα στα σπίτια και τα λεηλατούν και τα πυρπολούν και σκότωσαν πολλούς, τα θηρία.  Απ’ τους τραγικούς κατοίκους που εκτελέσθηκαν 218: μέσα σ’ αυτούς 104 άντρες και 114 γυναίκες. Και απ’ αυτούς 20 ήταν μέχρι πέντε ετών, 45 από 5 – 20 ετών, 111 από 20-60 και  42 άνω των 60 ετών.  Ο Κώστας Μπίρκας στο βιβλίο του «Η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης») αναφέρει το όνομα του επικεφαλής δημίου του ναζιστικού αυτού «θριάμβου»: υπολοχαγός Χάιντε Ζόμπελ»…
Το «χωριό» που έχει πια απομείνει ήταν ένας σωρός από στάχτες και καπνίζοντα ερείπια, και ο «θρίαμβος» των Ούννων, ένας φρικώδης απολογισμός για το τραγικό Δίστομο: το Δίστομο δεν υπήρχε, ήταν ένα ισοπεδωμένο και ανασκαμμένο χωράφι.
Τρεις μέρες μετά τη σφαγή, στην τοποθεσία «Βερβά» που βρίσκεται κοντά στο Δίστομο, οι Γερμανοί πιάνουν την οικογένεια του φαρμακοποιού από το Δίστομο Γιώργη Γαμβρίλη. Ο Γαμβρίλης τη μέρα της σφαγής βρισκόταν στη Λειβαδιά και  επέστρεψε εσπευσμένα στο Δίστομο για να δει τι απόγινε η οικογένειά του που, από τύχη,  είχε γλιτώσει από τη μανία των ναζί. Προσπαθώντας να φυγαδεύσει την οικογένειά του παγιδεύονται από τους Γερμανούς που τους σκοτώνουν όλους.

«Ο Τάκης Λάπας πούχει δώσει με συνταρακτική λιτότητα τη σφαγή του Διστόμου γράφει για την οικογένεια του άτυχου Γαμβρίλη: Όταν την άλλη μέρα πήγανε να τους θάψουν οι χωριανοί τους, τους βρήκαν σε τούτη την κατάσταση. Ο Γαμβρίλης είχε αγκαλιασμένα τα δυο παιδιά του, το Βασίλη εφτά χρονών και το Δημήτρη πέντε, για να τα προστατέψει από τα δολοφόνα χτυπήματα. Τη γυναίκα του Θηρεσία που ήταν γκαστρωμένη στο μήνα της, την είχαν ξεκοιλιάσει και το έμβρυο βρέθηκε παραπεταμένο  μακριά της. Κοντά στη μάνα τους ήταν λογχισμένα τ’ άλλα δυο παιδιά της, η Βασιλική τεσσάρων χρονών και η Αννέτα ενάμιση»…
Για το μέγεθος της ναζιστικής θηριωδίας ο Ριζοσπάστης συνάντησε την 92χρονη σήμερα Ευσταθία Γερακού – Κρέμου, η οποία επέζησε της σφαγής και διηγήθηκε πώς βίωσε τη φοβερή εκείνη μέρα, όταν έχασε τους γονείς της και τα τρία της αδέρφια.
10 Ιούνη. «Ήμουνα στο αμπέλι με μια αδελφούλα μου 9 χρονών. Είχαμε πάει στο αμπέλι και είχε κουκιά. Και πήγαμε να μαζέψουμε κουκιά για να μαγειρέψουμε. Και είχαμε και 2-3 αρνάκια που τα βοσκάγαμε κιόλας. Κατά τις 11 βλέπουμε 3-4 αυτοκίνητα ελληνικά. Με ταγάρια απέξω φορτωμένα, λέγαμε ότι είναι μαυραγορίτες, όπως συνήθως. Μετά βλέπουμε φάλαγγα από πίσω και φοβηθήκαμε και φύγαμε. Πήγαμε στο σπίτι.
Η μητέρα μας ήταν ανάστατη επειδή λείπαμε. Ο πατέρας μου και ο αδελφός μου είχαν πάει στο αμπέλι να ραντίσουν το αμπέλι, ήταν η εποχή που τα ραντίζαμε. Η μητέρα μας έκλαιγε για εμάς που ήμασταν μικρά να μην πάθουμε τίποτα… Ε, πήγαμε, καθίσαμε, ακούμε ότι κάπου στα χωράφια μας… στον Καρακόλιθο ότι σκοτώνουν τσοπάνηδες που είναι στα βουνά, εκείνους που ήταν στα χωράφια τους σκοτώνανε και μαθαίναμε ότι σκοτώσανε αυτόν, τον άλλο, γνωστούς μας, γιατί είχαμε και εμείς χωράφια εκεί… Όλη την ημέρα αυτοί οι Γερμανοί ψάχνανε από εδώ, ψάχνανε από εκεί…
Το απόγευμα βλέπουμε ένα αυτοκίνητο με παιδιά από τα χωράφια που τα είχανε ομήρους πάρει. Και τα κλείσανε μες το σχολείο. Και βάλαμε κακό στο νου μας. Λέει η μητέρα μου της αδερφής μου: Γιαννούλα πήγαινε την ταυτότητα στον πατέρα και στον αδερφό σου για να γυρίσουν στο χωριό. Γιατί βγάλανε λόγο (οι Γερμανοί) ότι όσοι είναι μες το χωριό δεν θα τους πειράξουμε. Απέξω όποιοι είναι θα τους περάσουμε για αντάρτες και όποιον βρίσκουμε θα τον σκοτώνουμε. Και πήγε, αλλά δεν την αφήσαν να βγει προς τα έξω και γύρισε πάλι πίσω. Έρχεται στο σπίτι και λέει μητέρα δεν με αφήσαν οι Γερμανοί να βγω προς τα έξω, αλλά γίνεται κακό, κάτι κακό κάνουνε αυτοί. Έχουνε άγριο σκοπό.
Ακούμε φεύγουν, πάνε για το Στείρι… Εμείς είχαμε παγώσει, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Είχαμε κλειστεί στα υπόγεια. Καμιά φορά λένε πιάσαν μάχη στο Στείρι (με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ). Πιάσανε μάχη στο Στείρι και γυρίζουν εξαγριωμένοι και ήρθε λέει και η φάλαγγα των Ες Ες από την Αράχωβα και από τη Λειβαδιά άλλος στρατός και το χωριό το είχαν μπλοκάρει γύρω γύρω τα βουνά όλα, δεν είχαν αφήσει περιθώριο πουθενά. Μόνο ένα μέρος που βγαίνουμε να πάμε κάτω προς την παραλία, παραλία Διστόμου. Εκεί είχαν αφήσει…

‍
Εμείς είχαμε κλειστεί και φοβόμαστε και ακούγαμε τα πρόβατα που βελάζανε… Λέει (η μητέρα μου) δεν πηγαίνετε εδώ όπως κατεβαίνουμε από τον Προφήτη Ηλία να πάρετε λίγα φύλλα από τα αμπέλια (να τα ταΐσετε) να μην φωνάζουν. Εγώ και μια άλλη κοπελίτσα πήγαμε μαζί. Κόψαμε φύλλα και ερχόμασταν. Όταν κόψαμε τα φύλλα από το ένα βουνό, τον Προφήτη Ηλία, ήταν ένα βουναλάκι, μας ρίξανε στα πόδια και άλλους τους σκοτώνανε. Ακούγαμε μόνο τους σκοτωμούς και το βουητό που κάνανε οι αρβύλες τους από τα καλντερίμια. Πάμε στο σπίτι φωνάζουνε αχ, τα στείλαμε τα παιδιά στο θάνατο. Τέλος πάντων πήγαμε εμείς στο υπόγειο, καθίσαμε κάτω.
Μετά από καμιά ώρα, φωνάζει μια γυναίκα Βασιλική, Βασιλική! Βασιλική λέγανε τη μητέρα μου. Έλα να μαζέψεις το μοναχογιό σου. Ερχότανε ο πατέρας μου και ο αδερφός μου στο σπίτι.
Τον πατέρα μου τον σκοτώσανε απάνω στο άλογο που πήγε να τον ποτίσει και τον αδερφό μου τον σκοτώνουνε στην Εκκλησία… Ο πατέρας μου είχε πιαστεί στην τριχιά του αλόγου και το άλογο τον έφερνε σούρνοντας στο σπίτι. Το σπίτι μας ήταν δίπλα στην Παναγία. Μόλις ήταν να έρθει στο σπίτι (ο αδερφός μου) στη στροφή του ρίξανε και τον σκοτώσανε. Τον χτύπησαν στην κοιλιά. Αφού φώναξε η γειτόνισσα Βασιλική, βγαίνουμε εμείς έξω, βγαίνουν και οι άλλοι που κάθονταν παρέα. Τον παίρνουμε, τον φέρνουμε στο σπίτι στην αυλή και πέταγε το αίμα από την κοιλιά… Φώναζε η μητέρα μου, εμείς κλαίγαμε τα δύο μικρά.

Οι αφηγήσεις για τα όσα έγιναν στο Δίστομο είναι γεμάτες απάνθρωπες πράξεις. Κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να μη καταδικάσει τις ενέργειες των ναζί. Μιλάμε μόνο για τις σφαγές αθώων ανθρώπων, μιλάμε για πράξεις που είναι υπεράνω οποιασδήποτε λογικής και δεν ξεπλένονται με τίποτα.
Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. Αυτή είναι η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ο ναζισμός με την πατρίδα μας και με όλη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η κτηνωδία που εκπροσωπεί ο ναζισμός. Τότε, σήμερα και πάντα. Αυτές είναι οι «πατριωτικές» καταβολές των νεοναζιστικών αποβρασμάτων που μαγαρίζουν τον τόπο.
Γιατί, ξέρετε, στην χώρα μας, υπάρχουν θαυμαστές των «Ες –Ες»! Κι αυτό δεν τελειώνει επειδή τα χρυσαυγίτικα ναζιστικά αποβράσματα καταδικάστηκαν ως εγκληματική οργάνωση. Αυτό θα τελειώσει με την καθημερινή επισήμανση: Εδώ, στην χώρα μας, υπάρχουν οπαδοί και ιδεολογικοί απόγονοι εκείνων που μακέλεψαν το Δίστομο. Και τώρα, μετά την καταδίκη τους, είτε ψάχνουν μεταμφιέσεις για να ξαναβγούν από τους υπονόμους τους, είτε βρίσκουν, τόσο αυτοί όσο και τα ομοειδή τους ναζιστόμουτρα και φασιστόμουτρα στέγη σε παρακείμενους υπονόμους του “δημοκρατικού” τόξου. Θυμίζουμε:
Γράφει η «Χρυσή Αυγή» στο περιοδικό της (τεύχος 34, 1988, σ. 7) σε άρθρο υπό τον τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»:
«Τα SS αποτέλεσαν τον πρώτο συνειδητό Ευρωπαϊκό Στρατό υπερασπιστή της Φυλής και του πολιτισμού της, υπήρξαν οι αριστείς του Αίματος και της Τιμής, οι φορείς του ηρωικού πνεύματος των ιπποτών και της Αρίας παραδόσεως. Τα SS περιέλαβαν στις τάξεις τους το εκλεκτότερο άνθος της Ευρωπαϊκής Νεολαίας όλων των εθνικοτήτων και είναι εκείνα που έδωσαν μέχρις εσχάτων τη μάχη του Πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας, μάχη που την πλήρωσαν βαρύτερα από οιονδήποτε άλλον με ακριβό φόρο Αρίου Αίματος. Είναι γεγονός ότι τα SS υπήρξαν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Ευρώπης που κατέρρεε και όταν οι άλλοι επρόδιδαν, αυτοί έπιπταν μέχρις ενός στον υπέρ όλων Αγώνα. Αυτή την ευγενή τάξη των μαχητών κατασυκοφάντησαν και διέβαλαν οι δημοκράτες και μπολσεβίκοι συστηματικά μετά το τέλος του πολέμου. Διότι γνώριζαν πως αν η αλήθεια πρόβαλε στο φως ο Εθνικοσοσιαλισμός θα ξανάνθιζε στην Ευρώπη».
Ο Χίτλερ και ο Ες. Αυτοί ήταν – τα ινδάλματα της «Χρυσής Αυγής» – που δημιούργησαν τα ανθρωποειδή σαν εκείνα που έσφαξαν το Δίστομο…
Τα «Ες-Ες»,  αυτά τα τάγματα της φρίκης και του εξανδραποδισμού, αυτά τα ανθρωποειδή του ναζισμού που κατάσφαξαν το Δίστομο, ήταν – κατά την «Χρυσή Αυγή» – το «εκλεκτότερο άνθος» των «ιπποτών» και της «ευγενούς τάξης των μαχητών»…
Ο υμνητής του ναζισμού, ο φυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Ν. Μιχαλολιάκος, στο βιβλίο του με τίτλο «Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη», ανάμεσα στα άλλα «πατριωτικά» που αναφέρει μιλά και για τα «WAFFEN SS». Αντιγράφουμε από τη σελίδα 46 του ναζιστικού οχετού:
«Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».

‍
Γράφει ο Κασιδιάρης,  αυτός ο τύπος με τη σβάστικα, που όταν τον ρωτούσαν οι δικαστές στη δίκη για την δολοφονία του Φύσσα αν είναι ναζιστής εκείνος απαντούσε… λεβέντικα ότι δεν είναι ναζί: Γράφει λοιπόν ο εγκληματίας Ναζί: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστων από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» (20/4/2011, περιοδικό «Χρυσή Αυγή»).
Αυτές τις ορδές των στυγνών δολοφόνων που κατέσφαξαν το Δίστομο είναι που ο Κασιδιάρης εξυμνεί  εκφράζοντας λατρεία για το «ανανεωτικό» και «πνευματικό κίνημα» του ναζισμού, των Ες-Ες και της Γκεστάπο!
Αυτές τις ορδές των στυγνών δολοφόνων, που κατάσφαξαν το Δίστομο, είναι που ο Μιχαλολιάκος περιγράφει σαν… «Μήνυμα Φωτεινό» στην Ελλάδα και την Ευρώπη!

Θα πρέπει να γίνει απαίτηση ότι: Οι Γερμανοί που έρχονται και επισκέπτονται το Δίστομο να φιλοξενούνται σε ένα κοινοτικό χώρο και να τους δίνει η κοινότητα μια μπροσούρα με το ιστορικό του Δίστομου. Στην συνέχεια αν θέλουν να δουν το άγαλμα-μνήμα να τους προσφερθεί η επίσκεψη και στον γύρο χώρο από το μνήμα να τους ζητηθεί να βγάλουν τα παπούτσια τους σε ένδειξη σεβασμού στους κατακρεουργημένους από τους Ναζιστές της Γερμανίας του Χίτλερ και όλοι μαζί με τους συνοδούς τους να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή προς τιμή των πεσόντων. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν οι επισκέπτες για να καταδικάσουν τα εγκλήματα του Ναζισμού. Το χώμα είναι νωπό ακόμα από το άλικο αίμα, που τα φασιστοτέρατα οι Γερμανοί ναζί ξέσκιζαν σάρκες και καρδιές. Όχι όμως και το πνεύμα…»
Ποτέ ξανά φασισμός!

‍