Γιάννης Αντετοκούμπο - Πρωταθλητής στο Μπάσκετ και στη Ζωή

Τον Γιάννη Αντετοκούμπο δεν τον θαυμάζεις μόνο για τις πρωτοφανείς επιδώσεις του στο μπάσκετ που τον καθιέρωσαν πρωταθλητή του κόσμου. Κυρίως τον θαυμάζεις για το ήθος και τις αρχές του που τον καθιέρωσαν πρωταθλητή της Ζωής.

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο γεννήθηκε στην Ελλάδα από γονείς που ήρθαν από την Νιγηρία.  Πουλούσε γυαλιά και CD για να βοηθήσει την οικογένειά του, κυνηγήθηκε, λοιδορήθηκε για το χρώμα του, χλευάστηκε για το μπόι του· μέχρι που αγκάλιασε στα χέρια του μια μπάλα μπάσκετ κι ήταν σαν να αγκάλιαζε ολόκληρη την υδρόγειο.

Αν είχα μπροστά μου τον Γιάννη, αυτόν τον 26χρονο νέο θα τον κοίταζα στο γελαστό και εκφραστικό του πρόσωπο και θα του έλεγα:  Γιάννη συγχαρητήρια είσαι ένας θαρραλέος και ξεχωριστός νέος άντρας που ξεπέρασες πολλές δυσκολίες στη ζωή σου και έφτασες στο ψηλότερο βάθρο στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ξεχωρίζεις για το ήθος και την ευγένεια σου όχι μόνο στο παρκέ του μπάσκετ αλλά και έξω από αυτό, στη ίδια την ζωή.  

Όπως καθόταν έτσι απέναντί μου ο Γιάννης θα έφερνε πίσω στο μυαλό του μία πορεία σκληρή που με την αγωνιστικότητα και την επιμονή του τον έφτασε εκεί που είναι σήμερα και σαν να μίλαγε στον εαυτό του θα μου έλεγε: «Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ (μου λέει σαν να έκανε εξομολόγηση) για να βοηθήσω την οικογένεια μου στον αγώνα της επιβίωσης. Αυτή ήταν η πρόκληση που αντιμετωπίζαμε όταν είμασταν παιδιά. Αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν στα 26 χρόνια μου θα καθόμουν εδώ μπροστά σου και θα είχα αυτά τα δύο βραβεία.»  Πως αισθάνεσαι για αυτή σου την επιτυχία Γιάννη; «Νιώθω υπέροχα. Όταν ήρθα στο ΝΒΑ ήμουν 18 ετών, πίστευα στον εαυτό μου. Όταν στοχεύεις σε κάτι, βρίσκεις τρόπο να τα καταφέρνεις και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που μου έδινε κίνητρο και με υποστήριζε.»

-Γιάννη θα πρέπει να το ξέρεις ότι αποτελείς το παράδειγμα για πολλά νέα παιδιά όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο για όλη την διαδρομή σου και για το ήθος σου. «Αυτή μου η επιτυχία (μου απαντά) πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπο και κάθε παιδί σε όλο τον κόσμο να πιστεύει στα όνειρα του. Άσχετα αν κάποιες φορές πέφτεις κάτω και τα πράγματα δείχνουν να μην πάνε όπως τα θέλεις, ότι η καριέρα σου δεν πάει καλά εσύ πρέπει να πιστεύεις το όνειρο σου και να συνεχίζεις να δουλεύεις. Πολλοί μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να βάλω τις ελεύθερες βολές όμως τα καταφέραμε και βγήκαμε πρωταθλητές.»

-Γιάννη είσαι σε ένα ομαδικό σπορ, πες μου για τους συμπαίχτες σου. « Δουλέψαμε σκληρά σαν ομάδα (και τονίζει) Χωρίς τους συμπαίκτες μου δεν θα μπορούσα να πάρω το βραβείο. Μπορεί να είναι το δικό μου όνομα στο τρόπαιο, ωστόσο θα μπορούσε να είναι το όνομα οποιουδήποτε συμπαίκτη μου σε αυτό το τρόπαιο. Η άμυνα χτίζει εμπιστοσύνη και προσπάθεια. Εκτιμώ όλα τα παιδιά της ομάδας. Θέλω να ευχαριστήσω τους Μπακς, το ιατρικό επιτελείο, τους φιλάθλους μας που μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Όσο για τη συνέχεια, (πρόσθεσε… ) μπορώ να γίνω πολύ καλύτερος. Να κάνω περισσότερες τάπες. Όμως έχουμε την καλύτερη αμυντική ομάδα στο ΝΒΑ. Η ομάδα είναι καλύτερη στην άμυνα φέτος και έτσι και εγώ έκανα την καλύτερη σεζόν μου στο συγκεκριμένο κομμάτι.» 

Βλέπω αυτό το παιδί και σκέφτομαι: Ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν είναι μόνο ο παγκόσμιος πρωταθλητής αλλά φέρνει στο παρκέ του μπάσκετ κάτι διαφορετικό, φέρνει και μία παιδεία που έχει κληρονομήσει από την οικογένεια του.

Έχει ζήσει την φτώχια τον ρατσισμό και την καταφρόνια σε μία Ελλάδα που ακόμα δυστυχώς υπάρχουν αυτοί που ποτέ δεν δέχτηκαν τον Γιάννη και την οικογένεια του να είναι οι ίδιοι σαν και αυτούς.. 

-Γιάννη ποιες είναι οι αναμνήσεις του από την εποχή που πήγαινες για προπόνηση σε ένα γήπεδο στου Ζωγράφου από το σπίτι σου στα Σεπόλια;  «Κοίτα, (μου απαντά), ήταν τα χρόνια δύσκολα. Εγώ και ο αδελφός ο Θανάσης πολλές φορές δεν είχαμε τα εισιτήρια να πάρουμε το λεωφορείο και πηγαίναμε την διαδρομή αυτή με τα πόδια. Κάτι φορές πάλι που αργούσαμε στην προπόνηση κοιμόμασταν στο γυμναστήριο δεν θέλαμε από τον φόβο της νύχτας να κάνουμε αυτή τη διαδρομή με τα πόδια.» -Τι ήταν αυτό που σε φόβιζε Γιάννη; τον ρωτώ: «Φοβόμασταν μη μας επιτεθούν κάτι συμμορίες και μας χτυπήσουν. Αυτοί είχαν σκοτώσει και μαύρους με το μίσος που είχαν για εμάς.» Ρατσιστικές εξτρεμιστικές ομάδες έκαναν «περιπολίες» με μοτοσυκλέτες ή πεζή, φορώντας μαύρα ρούχα, οι οποίες ενεργούσαν ως ομάδες αυτόκλητων τιμωρών. Οι ομάδες αυτές επιτίθονταν σε πρόσφυγες και μετανάστες στους δρόμους, σε πλατείες και σε στάσεις μέσων μαζικής μεταφοράς. Είναι γνωστές οι επιθέσεις της δολοφονικής οργάνωση της Χρυσής Αυγής που χτυπούσαν και σκότωσαν μετανάστες. 

-Από μικρός ένιωσες τον ρατσισμό και τις διακρίσεις Γιάννη λόγω του χρώματος σου. «Ήταν συνηθισμένο εκείνο τον καιρό να μας κολλάνε τις ταμπέλες «μαύρους, αραπάδες, παράνομοι και βρώμικοι» Ποτέ δεν ήμουν απολύτως σίγουρος για το τι σήμαιναν αυτές οι λέξεις, παρ' όλα αυτά ένιωθα το κεντρί τους. Πρωτογνώρισα αυτόν τον πόνο μια μέρα καθώς έφευγα από το σχολείο με τον αδελφό μου Βρεθήκαμε ξαφνικά περικυκλωμένοι από μια ομάδα παιδιών που μου φώναζαν αυτά τα λόγια.»

-Υπάρχουν αυτοί οι  ρατσιστές που κρίνουν από το χρώμα του δέρματος τον άνθρωπο. Ακόμα και στην πόλη που ζούσες Γιάννη στο Μιλγουόκι είδες το άσχημο πρόσωπο του ρατσισμού με την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ». Συμμετείχες  σε διαδήλωση στο Μιλγουόκι, ενώνοντας τη φωνή σου κατά του ρατσισμού, της καταστολής και της ωμής αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ, φορώντας μπλούζα που έγραφε «I can’t breathe» («δεν μπορώ να αναπνεύσω» – η φράση που επανέλαβε 16 φορές ο Φλόιντ όταν οι αστυνομικοί πατούσαν πάνω του) μέχρι που του Φλόιντ δεν του είχε απομείνει αναπνοή και έσβησε κάτω από το γόνατο του αστυνομικού. «Δεν θα μπορούσα να μείνω έτσι ψυχρός και ασυγκίνητος στο δράμα ενός συνανθρώπου μου ανεξάρτητα του χρώματος του. Ήταν ένα ρατσιστικό έγκλημα». 

-Γιάννη δεν ήσουν μόνος σε αυτή τη διαδήλωση ενάντια στον ρατσισμό αλλά έφερες μαζί όλη την οικογένεια σου. «Ναι, διαδήλωσα μαζί με τα αδέρφια μου, τον Θανάση και Αλέξανδρο, τη μητέρα μας Βερόνικα, τη σύντροφό μου Μαράια Ρίντλσπριγκερ και το γιο μας, Λίαμ. Στο πλευρό μας ήταν και αρκετοί παίκτες των Μπακς, όπως οι Μπρουκ Λόπεζ, Φρανκ Μέισον, Στέρλινγκ Μπράουν και Ντόντε Ντι Βιντσέντζο».

-Γιάννη ο λόγος σου με το χωνί στο χέρι συγκίνησε όλους σε αυτή την διαδήλωση, γιατί έχεις εσύ ο ίδιος και η οικογένεια σου νιώσει το ρατσιστικό μίσος στην Ελλάδα τα χρόνια που μεγάλωνες εκεί. Με το χωνί στο χέρι Γιάννη μίλησες στον κόσμο και τους είπες. «Δεν είναι μόνο η ομάδα των Μπακς εδώ. Αυτή είναι η πόλη μας. Μας αφορά όλους. Θέλουμε αλλαγή. Θέλουμε δικαιοσύνη. Αυτό θα κάνουμε. Θα είμαι μαζί σας. Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν στο Μιλγουόκι και να μην φοβούνται να περπατήσουν στους δρόμους. Δεν θέλω να βλέπουμε τέτοια περιστατικά. Δεν θέλω το παιδί μου να δει κάτι τέτοιο και να έχει μίσος στην καρδιά του. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Δεν με νοιάζει η δημοσιότητα. Θέλω απλά να δείτε όλοι ότι είμαι εδώ». -Αυτά τα λόγια Γιάννη είναι από κάποιον που διακρίθηκε σαν ο (MVP Most Valuable Player) ο πολυτιμότερος παίκτης. 

-Γιάννη κατάφερες να είσαι ο μόνος στον κόσμο σε αυτή την ηλικία μέχρι που έφτασες στο ανώτερο επίπεδο πως αισθάνεσαι και τι είχες στο μυαλό σου όταν αγωνιζόσουν; «Ήταν μια μεγάλη διαδρομή για εμένα έως εδώ. Εδώ αντιπροσωπεύω και τις δύο πατρίδες μου την Νιγηρία και την Ελλάδα και τα παιδιά εκεί, σε όλη την Αφρική αλλά και στην Ευρώπη.» 

Διαδρομή Μόλις οκτώ χρόνια χρειάστηκε ο Γιάννης Αντετοκούμπο προκειμένου να φορέσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ, έχοντας εν τω μεταξύ κερδίσει δύο βραβεία MVP, συμμετοχή και διακρίσεις σε All Star Game, αμέτρητες εντυπωσιακές φάσεις και την αναγνώριση συμπαικτών και αντιπάλων.

Πολλοί λένε πως επιβεβαιώθηκε η φράση κλισέ: «όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», ωστόσο ο Γιάννης Αντετοκούμπο δούλεψε με πείσμα, υπομονή και επιμονή και κατάφερε εκπληκτικά επιτεύγματα.

-Γιάννη πες μου τους κυριότερους σταθμούς στη ζωή σου στο μπάσκετ.

«Από μικρός ακόμα έπαιζα στο γηπεδάκι του Τρίτωνα. Μετά ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου από τα Σεπόλια, στην Α2 κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης ως παίκτης του Φιλαθλητικού και οι εμφανίσεις μου τράβηξαν γρήγορα τα βλέμματα. Μάλιστα, τότε είχα πει πως στόχος μου είναι: Να γίνω ένας παίκτης του ΝΒΑ, όταν έκλεισα τα 18 μου χρόνια το Δεκέμβριο του 2012, υπέγραψα τετραετές συμβόλαιο με τους Μπακς.»

-Κάτι που όχι απλά κατάφερες Γιάννη, αλλά έγινε και ένας από τους κορυφαίους.

Όλα τα παιδιά του πλανήτη ξέρουν πως νικητής της ζωής δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Κάθε τούνελ έχει φως στην άκρη, αλλά για να φτάσεις εκεί θα πρέπει να το θέλεις και να αγωνιστείς. 

Οι αγώνες της ζωής του Γιάννη αλλά και του Θανάση είναι το φωτεινό παράδειγμα για όλα τα παιδιά του κόσμου γιατί δικαιούνται το μερίδιο που τους αναλογεί στη ζωή. Να αφήσουν τα παιδιά να αναπτυχθούν σε ένα ειρηνικό περιβάλλον μακριά από την εκμετάλλευση των δουλεμπόρων και το ρατσιστικό μίσος, έξω από την φτώχια και την μιζέρια να προσπαθήσουν να φτάσουν τα όνειρά τους χωρίς εμπόδια. 

Τι κι αν αναδείχτηκε ως ο κορυφαίος παίκτης στο σπουδαιότερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, τι και αν οιδηλώσεις ή πράξεις του σε όποιον τόπο κι αν βρεθεί τιμούν την Ελλάδα, τι κι αν είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του τόπου μας, παγκοσμίως; Ο Αντετοκούμπο «δεν θα είναι Έλληνας ποτέ» στη συνείδηση κάποιων «Ελλήνων» που δεν αντέχουν να βλέπουν τις ιδέες και τις κοσμοθεωρίες τους να καταρρέουν από έναν «αράπη». Αυτές οι ιδέες και απόψεις προέρχονται από έναν, δυο, τρεις και περισσότερους πολιτικούς τσαρλατάνους, εθνοκάπηλους, ακραίων αντιλήψεων και απόψεων, όταν όμως εκφράζονται μέσα στην Ελληνική βουλή από τους δεξιούς στα άκρα, τότε έχουμε πρόβλημα. Έχουμε πρόβλημα ως λαός που επιτρέπει σε τέτοια πολιτικά υποκείμενα να είναι στο κοινοβούλιο. Μπογδάνοι, Γεωργιάδηδες, Πλεύρηδες και άλλα δεξιά παράσιτα.  Έχουμε πρόβλημα για το μέλλον μια πατρίδας, που οι περισσότεροι δηλώνουν: «δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά…». Εκείνο το «αλλά» είναι που κρύβει την υπόλοιπη πρόταση που πονάει. Όταν οι Ελληναράδες προτείνουν τα ξερονήσια της εξορίας όπως Μακρόνησο και Γιάρο και κάτι άλλα μικρά να γίνουν νησιά που θα βάζουν τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα, η δεξιά πανούκλα της κυβέρνησης το χειροκροτεί. 

Κι όταν γυρίσει στην πατρίδα του, την Ελλάδα, ο Γιάννης Αντετοκούμπο για τους πολλούς θα είναι ο «Γιάννης» ο δικός τους, ο «Γιάννης» που έκανε προκοπή. Όμως, για έναν έστω και για έναν ακόμα, αν θα είναι ο «αράπης», ως λαός θα έχουμε εκφυλιστεί, κι όσο υπάρχουν αυτοί τόσο θα χαίρονται οι «Χίτλερ» αυτού του κόσμου…

-Γιάννη πριν σε αφήσω να συνεχίσεις το όνειρο σου θέλω να σου δώσω να διαβάσεις ένα γράμμα από μία γυναίκα από την Ελλάδα που είναι πολύ υπερήφανη και χαρούμενη για εσένα. 

Το δίνω στον Γιάννη και αυτός το ανοίγει προσεκτικά και στην επάνω γραμμή γράφει με κεφαλαία γράμματα. 

«Εγώ σου έμαθα τραγουδάκια, εσύ μου έδωσες μαθήματα ζωής.»

Και ακολουθεί το μήνυμα της¨

«Μπράβο Γιάννη. Βέβαια ένα μπράβο είναι λίγο μπροστά σε αυτό που έχεις καταφέρει. Είσαι ασύλληπτος, είσαι γενναίος.

Σε καμαρώνω πραγματικά έστω και από μακριά και πάντα λέω με καμάρι “Ο Γιάννης ήταν μαθητής μου”.

Όταν με ρωτούσαν οι γονείς των μαθητών μου “πώς βλέπεις το παιδί μου;” τους απαντούσα ότι δεν μπορώ εγώ να κρίνω αυτή τη στιγμή το τι θα καταφέρει και που θα φθάσει το κάθε παιδί. Παράδειγμα ο Γιάννης.

Σου εύχομαι υγεία πάνω απ’ όλα και μια όμορφη ζωή, μια γλυκιά ζωή.

Σε ευχαριστούμε όλοι γι’ αυτό που μας προσφέρεις. Να είσαι πάντα καλά.

Η δασκάλα σου Πολύζου-Μπαλτούνα Σωτηρία.»

Ο Γιάννης έσκυψε το κεφάλι του και έμεινε για λίγα λεπτά αμίλητος. Αισθάνθηκα την σπουδαιότητα που είχε αυτή η στιγμή για τον Γιάννη. Στο μυαλό του θα έφερνε εκείνες τις στιγμές της φτώχιας μπροστά σε αυτή τη δασκάλα του με το πιο ευγενικό παρουσιαστικό και με την αγάπη που πάντα  πλέρια μοίραζε στα μικρά παιδιά. Ήταν τα πρώτα βήματα του Γιάννη στο σχολείο. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που θα το θυμάμαι για πολύ καιρό και με την παλάμη του σκούπισε ένα δάκρυ από το μάγουλο του. 

Σε ευχαριστώ Γιάννη από μέρους όλων των παιδιών που αγωνίζονται στη ζωή κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σε ευχαριστώ για αυτό που μας δίνεις. Σου ευχόμαστε να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για αυτά που πιστεύεις και να έχεις επιτυχίες. 

Στο πρόσωπό του φάνηκε ένα πλατύ χαμόγελο, πήρε το τρόπαιο στα χέρια του και με μεγάλη μου χαρά και έκπληξη άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο του Ολυμπιακού: «Είσαι στο μυαλό μου κάτι μαγικό όπου πας εσύ θα μαι πάντα εδώ να σου τραγουδώ.»