ΑΠΕΙΘΑΡΧIΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Πλάτων Ρούτης - proutis0107@rogers.com

Ο φετινός Ιούνης στην Ελλάδα ήταν ο μήνας έντονων εργατικών κινητοποιήσεων. Καθημερινές ήταν πλέον οι συγκεντρώσεις και  οι διαδηλώσεις ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είπαν πεισμωμένοι και οργισμένοι ΟΧΙ στο νόμο λαιμητόμο. Τα εργατικά συνδικάτα και οι φοιτητικές οργανώσεις κατέβηκαν στις κινητοποιήσεις. Οργανώθηκαν παντού σε χώρους εργασίας, πλατείες, γειτονιές, σχολεία και σχολές Οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν, έγιναν ένα ποτάμι και πλημμύρισαν τους δρόμους σε όλες τις πόλεις απαιτώντας από την κυβέρνηση να μη καταθέσει τον νόμο λαιμητόμο.

Τόσο η αντιπαράθεση στη Βουλή για το αντεργατικό νομοσχέδιο, όσο και η ταξική αναμέτρηση έξω από τη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στην απεργία, στα συλλαλητήρια και στις άλλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων των εργαζομένων, αποκάλυψαν ότι στην Ελληνική κοινωνία υπάρχουν δύο κόσμοι.

Από την μία μεριά είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοί οι εργάτες του χεριού και του πνεύματος που το μόνο που διαθέτουν σαν δύναμη είναι τα χέρια τους και το μυαλό τους. Είναι αυτοί που έχουν χτίσει τις πόλεις, τα εργοστάσια, τις μηχανές και ό,τι βλέπουμε γύρω μας. Είναι αυτοί που δεν ξεγελιόνται από την κυβέρνηση όσο και αν αυτή προσπαθεί να ντύσει το νομοσχέδιο καρμανιόλα με τα καλύτερα χρώματα. Είναι αυτοί που απαιτούν μία ζωή με αξιοπρέπεια και δε ζητιανεύουν αλλά παλληκαρήσια απαιτούν το δικαίωμα στη ζωή.

Από την άλλη μεριά είναι η κυβέρνηση βαστάζος των επιχειρηματικών ομίλων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων, του ΝΑΤΟ και σε ό,τι αντιδραστικό υπάρχει. Είναι αυτή η κυβέρνηση που μισεί τους εργαζόμενους. Που ψηφίζει όλους αυτούς τους αντεργατικούς νόμους που σκοπό έχουν την αύξηση της κερδοφορίας των μεγαλο-επιχειρήσεων και τη φτωχοποίηση του λαού. Μεγάλο και αγεφύρωτο το κενό.

Αυτή η κυβέρνηση που υποστηρίζεται από τα παπαγαλάκια της και τους κλακαδόρους της όπως τα Μέσα Μαζικής αποχαύνωσης που τα χρηματοδοτεί η κυβέρνηση για να γίνουν οι νεροκουβαλητές και οι βαστάζοι τους. Αυτοί που έλαβαν με τέτοιο προκλητικό τρόπο τις χρηματοδοτήσεις ακριβώς για να είναι τα όργανα της προπαγάνδας της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτοί που προβάλουν τόσα ψέματα χωρίς καμία ντροπή . Είναι αυτοί που κατηγορούν τους εργαζόμενους για κάθε τους κινητοποίηση. Οι ίδιοι θα ήθελαν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου σε κάθε φωνή εργαζόμενου που διεκδικεί τα δικαιώματά του. Είναι αυτοί που επικροτούν κάθε ένα από τα 128 άρθρα του αντεργατικού νόμου-λαιμητόμο.

Ο υπουργός της εργασίας Χατζηδάκης, που δεν έχει δουλέψει ούτε μία ώρα στη ζωή του, είναι αυτός που προτείνει αυτό το τερατώδες εργατικό νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, ο οποίος και αυτός δεν έχει ποτέ στη ζωή του κολλήσει ένσημα, κινείται ενάντια στην ιστορική κατάκτηση της εργατικής τάξης και στο πρωτοπόρο μαχόμενο εργατικό κίνημα. Δεν υπολόγισαν καθόλου τις κοινωνικές αντιδράσεις και πέρασαν το νομοσχέδιο-τερατούργημα για τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Διαμορφώνουν συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς για τους εργαζόμενους. Ουσιαστικά καταργείται οποιαδήποτε εργατική σύμβαση με την «ατομική διευθέτηση». Δηλαδή ο εργαζόμενος θα συμφωνεί (θέλει δε θέλει με το αφεντικό του) για το μισθό που θα παίρνει ή το μεροκάματο. Το 8ωρο και οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται και επιβάλλεται 10ωρη εργασία χωρίς πληρωμή των υπερωριών. Αυξάνουν τις υπερωρίες σε 150 το εξάμηνο και καταργούν την Κυριακάτικη αργία σε μια σειρά κλάδους.

Το καθιερωμένο δικαίωμα στην απεργία το περιορίζουν όπως και την περιφρούρηση της απεργίας και ανοίγουν τον δρόμο για τους απεργοσπάστες. Προωθούν τον έλεγχο των σωματίων από το κράτος και επιβάλουν ιδιαίτερα στην λήψη των αποφάσεων την ηλεκτρονική ψήφο. Επίσης προωθούν το ηλεκτρονικό φακέλωμα και τον κρατικό έλεγχο των σωματείων. Η κυβέρνηση θυμήθηκε και επαναφέρει τον τρόπο που τα εργατικά σωματεία ήταν καθαρά σφραγίδες και τα διεύθυναν οι επιχειρήσεις. Δημιουργούν απεργοσπαστικό μηχανισμό με το μανδύα του προσωπικού ασφαλείας σε «τομείς ζωτικής σημασίας», που θα φτάνει το 40% των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν βροντοφωνάζοντας ενάντια στον αντεργατικό οδοστρωτήρα της κυβέρνησης.

Αυτό το νομοσχέδιο, υπηρετεί και εξυπηρετεί, έναν στόχο, την δημιουργία του λεγόμενου απασχολήσιμου.  Ενός μοντέλου «εργαζόμενου», ατομικοποιημένου, απολύτως διαχειρίσιμου (έρμαιο) από την εργοδοσία. Αυτός ο τύπος εργαζόμενου  θα δουλεύει και θα αμείβεται, όταν, όπου και όσο θέλει ο εργοδότης.

Η κυβέρνηση με την επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, αυτές που υπάρχουν έστω και σήμερα και στο δικαίωμα της απεργίας, που είναι ένα όπλο στα χέρια του εργάτη ενάντια στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας, επιδιώκει να εκφοβήσει τους εργαζόμενους που αγωνίζονται και διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν. Γι’ αυτό η πάλη που αυτή τη στιγμή μεγαλώνει μέσα στο εργατικό κίνημα ενάντια στο νέο αντεργατικό τερατούργημα δεν μπορεί να πάει πίσω. Το επιτακτικό αίτημα είναι το ξήλωμα όλου του αντεργατικού νομοθετικού οπλοστασίου που χτίζεται τα τελευταία χρόνια.

Το εργατικό κίνημα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι είναι πολύ πίσω από τους καιρούς μας και έχει απόλυτο δίκιο. Καταργεί το οχτάωρο που το 1894 στο Λαύριο για πρώτη φορά διατυπώθηκε αυτό το αίτημα «για 8 ώρες εργασία, 8 ώρες ανάπαυση και οχτώ ώρες για οτιδήποτε άλλο θέλουμε».  Ο νόμος 2269 καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία στη χώρα μας. Αυτός ο νόμος Ν. 2269 ψηφίστηκε πριν από 101 χρόνια και αφορούσε τις βιομηχανικές επιχειρήσεις. Τι και αν αυτός ο νόμος ήταν το αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων του Ελληνικού λαού; Ήρθε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των αρίστων του Μητσοτάκη και γυρίζει το ρολόι της ιστορίας ένα αιώνα πίσω με νέο αντιδραστικό νόμο και με τεχνάσματα να μειώσει και τους μισθούς. Ποιοι είναι οπισθοδρομικοί;  

Ένα μέρος της αμοιβής των εργαζομένων ήταν η υπερωρία δουλεμένη μετά από τις οχτώ ώρες εργασίας την ημέρα. Ο νέος νόμος ανατρέπει αυτό το δικαίωμα και αλλάζει από την ρίζα του τον νόμο για τις υπερωρίες. Μέσα από την «διευθέτηση του χρόνου εργασίας/και ιδίως των υπερωριών», το νομοσχέδιο στοχεύει στο να καταργηθούν πολλές διατάξεις που προστάτευαν το 8ωρο και τον εργαζόμενο από την παραπάνω ημερήσια ή εβδομαδιαία εργασία και καθόριζαν πρόσθετη αμοιβή για τις διάφορες υπερωρίες .Στοχεύουν σε μια σημαντική μείωση/εξάλειψη της πρόσθετης αμοιβής των υπερωριών και άρα σε μια σημαντική μείωση του εισοδήματος πολλών εργαζομένων και σε αντίστοιχη αύξηση των κερδών των εργοδοτών. Οι εργοδότες θα μπορούν μονομερώς να προσφεύγουν στο ΑΣΕ (Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας), και να επιβάλλουν ακόμη και 10ωρη ή και 12ωρη εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή!

Η κυβέρνηση θέλει να εκδικηθεί την κοινωνία για τη ριζοσπαστικοποίησή της ιδίως στα των μνημονίων, το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα. Ιδίως τα πρωτοβάθμια για τους αγώνες και τις νίκες τους και να προχωρήσει σε συντριβή όλων των παραπάνω. Και τώρα που το κείμενό του δημοσιοποιήθηκε και έληξε η μονόπλευρη προπαγάνδα Χατζηδάκη στα Μ.Μ.Ε. οι προθέσεις αποκαλύπτονται και όσο συνειδητοποιούνται ευρύτερα οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, τα προσωπεία πέφτουν και  η σύγκρουση προδιαγράφεται αναπόφευκτη και φυσικά αναγκαία.

Δεν θα τους αφήσουμε. Στο χέρι μας είναι να νικήσουμε. Αποδείξαμε πολλές φορές και παλιά και πρόσφατα ότι μπορούμε. Το νομοσχέδιο δεν πρέπει να γίνει νόμος.

Με βάση τα παραπάνω, καλούνται τα εργατικά συνδικάτα, σωματεία και φοιτητικοί σύλλογοι, οι εργαζόμενοι και οι δυνάμεις που αναφέρονται στο εργατικό κίνημα, να συμμετέχουνε σε ένα κίνημα ανυπακοής του νομοσχεδίου. Να μη νομιμοποιηθεί και να μη περάσει στην πράξη αυτό το έκτρωμα νομοσχέδιο. Η δράση όλων των εργαζομένων να το απορρίψει. Είναι υποχρέωση και δικαίωμα των εργατών να μη το υπολογίσουν. Οι αγώνες τους να έχουν σαν πυξίδα την κατάργησή του με αυτή την κυβέρνηση ή με όποια άλλη προκύψει στο μέλλον.

Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι και λαϊκά στρώματα, έχει κάθε δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση ή καθήκον να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη. Ο νόμος αυτός να μείνει στα χαρτιά και να μην ισχύσει. Να απορριφθεί η εφαρμογή αυτού του νεοφιλελεύθερου αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη από τους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι να εντείνουν τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη με ένα απεργιακό αγώνα διαρκείας!

Τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα σωματεία δεν μπαίνουν στο γύψο.

Ο κόσμος τους και ο κόσμος μας, λοιπόν. Το σάπιο «χθες» και τα κηρύγματα στην εργατική τάξη να ζει χειρότερα από τους προγόνους της, ενώ η επιστήμη και η τεχνική κάνουν άλματα. Και το ελπιδοφόρο «αύριο» που μπορεί να γεννηθεί μέσα από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Εκεί που οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες αγωνιστές καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις, για να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση. Γιατί ο κόσμος των αναγκών των εργαζομένων δεν μπορεί να χωρέσει στο «στενό κορσέ» των επιχειρηματικών ομίλων, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους.

Μια παρατήρηση σε εκ Τορόντο γραφόμενα

Διαφωνία με τις ταχτικές και στρατηγικές του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και γενικότερα με το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα ο καθένας μπορεί να έχει και να τις καταθέτει ελεύθερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα για τυχόν διαφωνίες που ίσως κάποιοι πιθανόν να έχουν. Δεν είναι σωστό όμως για τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που βγήκαν στους δρόμους της Ελλάδας να τους χαρακτηρίζουμε σε σχετικό άρθρο «παλαβούς». Λίγη σεμνότητα προς στους εργαζόμενους δε βλάπτει.

Αλλά και μία υπενθύμιση- διόρθωση. Στο κείμενό αυτό, υπάρχει μία σύγχυση μεταξύ του Σύριζα και του ΚΚΕ. Θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε, να είναι περισσότερο επιμελής και να βρει τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο αυτών κομμάτων.

Πρέπει να μάθει λοιπόν ότι ο αριστερός είναι μία γενική ορολογία που ορισμένοι την χρησιμοποιούν αυθαιρέτως έχει όμως μεγάλη διαφορά με τον κομμουνιστή, δηλαδή το μέλος του ΚΚΕ. Πιο ξεκάθαρα λοιπόν ο κομμουνιστής δε ζει καθόλου «εγκλωβισμένος στο μικρόκοσμό του» όπως γράφει ο κύριος. Αντίθετα ζει μέσα στην κοινωνία, συζητάει μαζί της, κάνει επιστημονική ανάλυση και διαμορφώνει γνώμη μαζί της και αγωνίζεται. Πόσο μάλλον να επιβάλει την γνώμη του. Δεν έχει ασχοληθεί, ο κύριος που εξαπολύει μύδρους ενάντια στο ΚΚΕ με τον τρόπο που το ΚΚΕ κάνει τα συνέδρια του. Το αποκορύφωμα της εμπάθειας του ενάντια στο ΚΚΕ (και σε κάθε κομμουνιστή) είναι όταν διακηρύσσει ότι έχει: «ψυχολογία μουλαριού αρνείται κάθετα να δεχτεί οποιαδήποτε ιδέα ή πρόταση, αν δεν προέρχεται από αυτό. Για συζήτηση, ή διαβούλευση , ούτε λόγος να γίνεται”. Δεν γνωρίζει προφανώς ότι οι αποφάσεις των συνεδρίων πηγάζουν από τον ίδιο το λαό και επί πολλές εβδομάδες και μήνες γίνονται οι προσυνεδριακές συνεδριάσεις.

Υποστηρίζει λοιπόν, ότι το νομοσχέδιο αυτό είναι: «Ένα νομοσχέδιο που εκσυγχρονίζει επιτέλους τις εργασιακές υποχρεώσεις και τα δικαιώματα στη χώρα και τα εναρμονίζει με τα ισχύοντα στις αναπτυγμένες οικονομικά Δυτικές χώρες».  Ναι έτσι είναι οι «ανεπτυγμένες» αυτές Δυτικές χώρες έχουν άστεγους, άνεργους και παιδιά που πεινάνε. Οι εργάτες ειδικά στην προηγμένη βιομηχανικά Ιαπωνία κάνουν απεργία με ένα πρωτότυπο τρόπο. Δε σταματάνε τη δουλειά ούτε βγαίνουν στους δρόμους να φωνάξουν. Απλώς φοράνε ένα μαύρο περιβραχιόνιο, δείγμα ότι απεργούν. Αυτή είναι σίγουρα μία πολιτισμένη απεργία που θα τη ζήλευαν αυτοί που πιστεύουν τα ίδια με το προαναφερόμενο κείμενο. Είναι ο «καθωσπρεπισμός που θέλει  από τους εργαζόμενους…….όταν αγωνίζεσαι για το μεροκάματο, τη ζωή και την οικογένεια σου, να πάνε στο διάολο τέτοιες διαγωγές (του καθώς πρέπει) της αριστοκρατίας.