Τα τέρατα της διπλανής πόρτας - ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ 14ΟΚΤ22

Φρίκη, αποτροπιασμός, οργή, αγανάκτηση…  Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους σε περιπτώσεις όπως η πρόσφατη του βιασμού και της μαστροπείας 12χρονης από ένα 53χρονο ανθρωπόμορφο τέρας.  Ένα τέρας που μπορούσε και φορούσε το προσωπείο του ενεργού πολίτη, του καλού Σαμαρείτη, του ενάρετου εκκλησιαζόμενου, του σωστού οικογενειάρχη, προκειμένου να κρύβει καλά το πραγματικό του πρόσωπο αλλά και που χάρη στο προσωπείο του μπορούσε και πραγματοποιούσε τις πιο σκοτεινές σκέψεις.

Και η φρίκη, ο αποτροπιασμός, η οργή συνεχίζονται όσο αποκαλύπτονται λεπτομέρειες για το ειδεχθές έγκλημα και τους 213 συνενόχους του τέρατος, οι οποίοι πιθανώς θα φορούσαν και οι ίδιοι την ίδια μάσκα, αυτήν των καλών και τίμιων πολιτών.  

Στα παραπάνω προσθέστε και το σοκ όλων όσοι είδαν στις φωτογραφίες που διέρρευσαν τα πρόσωπά τους δίπλα στον 53χρονο, πολιτικών, καλλιτεχνών, ιερωμένων, καθηγητών, ανθρώπων που τον γνώριζαν μόνο εξ όψης και επιφανειακά σε επίπεδο κοινωνικής συναναστροφής.

Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν θέλουν κάποιοι να τη διαστρεβλώσουν, ότι στις παρούσες συνθήκες όλοι γνωρίζουμε τους συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας βάσει αυτών που εξωτερικεύουν έξω από αυτήν την πόρτα.  Πίσω από τις κλειστές πόρτες σε ένα σπίτι, πίσω από ένα ψεύτικο προφίλ σε ένα τσατ ρουμ, πίσω από την ιδιωτικότητα ενός υπολογιστή σε ένα δωμάτιο μετά τα μεσάνυχτα, κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.  Εκεί, στα κρυφά και σκοτεινά, ο αλληλέγγυος Σαμαρείτης μετατρέπεται στον χειρότερο δαίμονα του τελευταίου κύκλου της Κόλασης, εκεί ο «καλός και ηθικός» γίνεται συζυγοκτόνος, παιδόφιλος, μαστροπός, βιαστής, εγκληματίας. Η συγκεκριμένη, δυσκολοχώνευτη ακόμα και για τα πιο ανθεκτικά στομάχια, εγκληματική ιστορία γίνεται η παγίδα για να βγάλει ο καθένας τα δικά του βιαστικά ή κατά το συμφέρον του συμπεράσματα.  Ο άθρησκος βρίσκει την ευκαιρία να κατηγορήσει συλλήβδην την Εκκλησία, ο πολιτικός εχθρός το κόμμα στο οποίο ανήκε ο κατηγορούμενος, ο οπαδικός αντίπαλος την ομάδα την οποία υποστήριζε.  Κι έτσι όχι απλά χάνεται η μεγάλη εικόνα, αυτή που λέει ότι πια και με τις συνθήκες που ζούμε γνωρίζουμε ελάχιστα για τους ανθρώπους που βλέπουμε χρόνια ολόκληρα στη γειτονιά, στο καφενείο, στην κερκίδα της ομάδας μας, αλλά δημιουργείται μια εικονική πραγματικότητα, που απλώς εξυπηρετεί επιδερμικά και για λίγο επιδιώξεις και σκοπούς.