Υπάρχουν Πλούσιοι Γιατί υπάρχουν Φτωχοί

γράφει ο Πλάτων Ρούτης

“Ο Μεγάλος Αδελφός”

Με αφορμή τον κορονοϊό γίνεται μεγάλη κουβέντα ότι ο “μεγάλος αδερφός” το σύστημα δηλαδή, μέσω τα τσιπ που θα βάλουν κάτω από την επιδερμίδα μας θα παρακολουθεί κάθε μας κίνηση. Αλλά ας αφήσουμε αυτά τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας δε χρειάζονται, είμαστε ήδη κάτω από το μάτι του μεγάλου αδελφού.

Πρώτα με την τεχνολογία μας βλέπουν ήδη και ξέρουν την κάθε μας κίνηση.

Όλοι μας έχουμε στις τσέπες, μας κινητά τηλέφωνα αυτό είναι αρκετό για να μάθει ο μεγάλος αδερφός που είμαστε. Που είναι το σπίτι μας, που πηγαίνουμε ή που βρισκόμαστε όταν δεν είμαστε στο σπίτι.  Η ελευθερία κινήσεων μας που εγγυάται το σύνταγμα έχει γίνει παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. 

Έχουμε φίλους ή φίλες και είναι γνωστό που πηγαίνουμε μαζί τους, στα ρεστοράν, στα μπαρ και τι μέσα ψυχαγωγίας χρησιμοποιούμε; Μη σκοτίζεται το μυαλό σας εσείς μπορεί να μη θυμάστε μετά από ένα μήνα σε ποιο μέρος είσαστε σε μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα,  αυτό όμως μπορεί να είναι καταγεγραμμένο κάπου και μπορεί να είναι μπροστά σε κάποιον που έχει πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες.  Δεν γνωρίζουμε το όνομά του ούτε πως είναι, γνωρίζουμε όμως ότι εν δυνάμει είναι ένας άνθρωπος  ή μηχάνημα που βλέπει όλα αυτά και σε δοσμένη στιγμή αν του τα ζητήσει ο μεγάλος αδελφός δίνει τις πληροφορίες.

Επίσης σε τι προϊόντα έχουμε προτίμηση και από που ψωνίζουμε.  Πόσες πιστωτικές κάρτες χρησιμοποιούμαι και πόσα χρήματα έχουμε στην τράπεζα. Ο μεγάλος αδελφός που έχει τα πλοκάμια του παντού μπαίνει ακόμα πιο μέσα στα οικονομικά προσωπικά δεδομένα μας. Τώρα βλέπει και το πορτοφόλι στη τσέπη μας ή στην τράπεζα. Θέλει να γνωρίζει και σου το ζητάει με τον νόμο τους. Θέλει να ξέρει που μένεις, έχεις δικό σου σπίτι ή νοικιάζεις; Έχεις αυτό που λέμε mortgage ή έχεις ξεχρεωμένο το σπίτι σου;  Έχεις και άλλη περιουσία ακίνητα ή κινητά στη χώρα που ζεις; Θέλει να τα ξέρει όλα και είμαστε υποχρεωμένοι να του τα δείξουμε στην φορολογική μας δήλωση. Επίσης πόσα ακίνητα έχεις; όπως και πόσα κινητά. Επομένως το απόρρητο του τραπεζικού λογαριασμού πάει περίπατο.

Η Νομιμότητα της Παρανομίας

Όλα αυτά που περιγράψαμε είναι απολύτως νόμιμα. Είναι νόμιμα σε ένα περιβάλλον που ο πλούσιος έχει τόσες ευκαιρίες και καταληστεύει το δημόσιο και με το νόμο. Ενώ κάποιος που οι γονείς του έχουν αφήσει ένα σπιτάκι για αυτόν και την οικογένειά του πρέπει ο “μεγάλος αδελφός” να το ξέρει, δηλαδή να του το πεις γιατί θα πρέπει να σε υποχρεώσει να πληρώσεις αυτούς τους δυσανάλογους φόρους και αν το κρύψεις και δεν το δηλώσεις φυλάξου, θα σε βρει και τότε άντε να ξεμπλέξεις από τα νύχια του.

Ο πλούσιος επιχειρηματίας αυτός δηλαδή που έχει στη δούλεψή του μία στρατιά εργατών έχει και τον τρόπο όχι μόνο να μη πληρώνει αυτά που του πέφτουν στη παρτίδα του αλλά παίρνει και από επάνω χρήματα από το κράτος με την μορφή της χρηματοδότησης.

Υπάρχει μία τρομερή ανισότητα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών και αυτό το άδικο φορολογικό σύστημα προκαλεί ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Δηλαδή δεν είναι μόνο το φορολογικό σύστημα αλλά το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που μπάζει από όλες τις μπάντες. Υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των πλουσίων κροίσων και τον κόσμο της εργασίας την εργατική τάξη. Πάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας οι πολυάριθμοι πληβείοι και τώρα η εργατική τάξη ήταν αυτοί πλήρωναν με την εργασία τους για να απολαμβάνει οι λίγοι της άρχουσας τάξη όλα τα προνόμια.

«Βγάζουν μάτι» τα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, που δεν περιορίζονται μόνο σε διευκολύνσεις και «ζεστό» χρήμα σε μεγαλοξενοδόχους, αεροπορικές εταιρείες και τουριστικούς ομίλους που ελέγχουν μεγάλα μερίδια στην παγκόσμια αγορά, αλλά επεκτείνονται και σε μεταρρυθμίσεις που διευκολύνουν την «επιχειρηματικότητα», ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας συνολικά για τους ομίλους, διαμορφώνουν προϋποθέσεις έντασης της εκμετάλλευσης και «αναζωογόνησης» κεφαλαίων που λιμνάζουν. Ενώ ταυτόχρονα με αντιφατικές ενέργειες και μη παίρνοντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας που «κοστίζουν», καλούν τους εργαζόμενους να διαλέξουν μεταξύ μιας εμπορευματοποιημένης «υγείας» και «ανεργίας»..

Μια έρευνα του Der Spiegel ήρθε να μας θυμίσει ότι οι Έλληνες εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους. Ούτε η πρώτη φορά είναι ούτε η τελευταία που το popolo θα διαβάζει άρθρα και θα εκτονώνεται αποδοκιμάζοντας το κεφάλαιο, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό, πρέπει να πάμε και παραπέρα γιατί με το να βρίζεις τους πλούσιους είναι μία από τις πιο προσφιλείς ιδεολογικές εξάρσεις της αστικής τάξης.
Επιπλέον, στην ελληνική πολυνομία υπάρχει ένας νόμος που δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 40 χρόνια. Είναι ο νόμος 27/1975 ο οποίος προβλέπει για τους Έλληνες εφοπλιστές 56 φοροαπαλλαγές. Επίσης είναι συνδεδεμένος με το ελληνικό Σύνταγμα, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, κάθε πλοίο με ελληνική σημαία πληρώνει το χρόνο φόρο από 3.000 έως 8.000 ευρώ.

Πράγματι, το εφοπλιστικό κεφάλαιο δεν φορολογείται και το χειρότερο δεν επενδύεται στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση υπέγραψε με την Ένωση Εφοπλιστών συμβόλαιο εθελοντικής φορολόγησης... Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς σε τι βάση καθορίζεται η εισφορά στα δημόσια ταμεία.
Το μεγάλο επιχείρημα εν τω μεταξύ, για τη δουλειά που δίνουν σε Έλληνες ναυτικούς μπορεί εύκολα να καταρριφθεί γιατί στην πραγματικότητα, τα πλοία ελληνικής σημαίας δεν` έχουν υποχρέωση να έχουν πάνω από 1-2 Έλληνες ναυτικούς και τα ελληνόκτητα δεν απαιτείται να έχουν κανένα. Οι 30.000 Έλληνες επίσης, που ασχολούνται με τη ναυτιλία, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση κεκτημένο «τεκμήριο» φοροαπαλλαγής, γιατί ένα σωρό επιχειρήσεις απασχολούν κόσμο και φορολογούνται κανονικά. Αντίθετα, οι επεκτάσεις των επιχειρηματικών δράσεων των εφοπλιστών και τα μεγάλα δίκτυα που αναπτύσσουν τους δίνουν τη δυνατότητα να καλύπτουν άλλες δραστηριότητες, όπως αγορές ακινήτων, σκαφών και πολλών άλλων «επενδύσεων» που δεν ελέγχονται από πουθενά (για να μην πάω στα απίστευτα της Φιλοθέης...).
Αλλά ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.  Αυτό το κράτος δεν είναι κράτος αλλά «λημέρι» για τυχοδιώκτες, μικρούς και μεγάλους, ανάλογα με τη δύναμη που μπορεί να διαθέτει κάποιος. Το πολιτικό σύστημα εξασφαλίζει κάτι για όλους, με αντάλλαγμα την εξουσία στο εσωτερικό.  Είχαμε την ευκαιρία και είδαμε μέσα από το “πόθεν έσχες” των βουλευτών πράγματα εξωφρενικά. Μπαίνει μέσα στη βουλή κάποιος βουλευτής και σε λίγα χρόνια έχει δεκαοχτώ ακίνητα και μετοχές αλλά και μετρητά που ούτε καν το φανταζόταν ότι μπορούσε να έχει. Δεν είναι μόνο ο βουλευτής του Σύριζα αλλά και πολλοί άλλοι που έχουν το δάχτυλό τους στο μέλι και όλο και κάτι γλύφουν. Περιμένουμε μέσα από το συγκεκριμένο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα να δικαιωθεί ο εργαζόμενος; Ειλικρινά όχι γιατί να έλειπε ο εργαζόμενος που παράγει αυτό τον πλούτο τι θα έκαναν οι πλούσιοι;

Τι κοινό μπορεί έχει ένας εφοπλιστής με τους ναυτεργάτες που πνίγονται μέσα στα σαπιοκάραβα του; Ακόμα και από την τροφοδοσία προσπαθούν οι εφοπλιστές να βγάλουν το κέρδος σε βάρος των εργατών της θάλασσας.  Ας μη μιλάμε λοιπόν για την «εθνική υπερηφάνεια» για τον στόλο των Ελλήνων εφοπλιστών αλλά να κοιτάμε και τους εργάτες στα καράβια τους.  Δεν «αγαπούσαμε» τρελά όλοι την Ολυμπιακή και δεν την κλείναμε; To ίδιο παθιασμένα «αγαπάμε» και την πρωτιά του «ελληνικού» στόλου στον κόσμο...! Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η εθνική μπαρουφοιδεολογία εξαφανίζει την οποιανδήποτε ρεαλιστική κατανόηση του κοινοτικού και δημόσιου συμφέροντος.