ΚΑΠΟΙΑ ΩΡΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΚΙ’ ΕΜΕΙΣ

Οι επέτειοι, είναι σταθμοί συμβατικοί, που μάς προσφέρονται σαν ευκαιρίες αναπόλησης διαφόρων γεγονότων δεμένων με τη στενότερη εθνική μας παράδοση ή με την ευρύτερη ανθρώπινη εμπειρία. Mας βοηθούν να καλλιεργούμε τις ριζες μας, ν’ανασστήνουμε χρήσιμους θρύλους,να ξυπνούμε μέσα μας περασμένες μορφές και δοκιμασμένες αξίες, να φωτίζουμε γενικά το παρελθόν και ν’αναμετρούμε απάνω στα μαθήματα και τα παθήματά του, τους οραματισμούς και τις προθέσεις μας στην πορεία προς το μέλλον.

Οι επέτειοι, όπως συμπυκνώνουν πάνω και πέρα από την καθημερινότητα και το άγχος της την ουσία των παλαιότερων πραγματοποιήσεων σαν σε συγκεκριμένα σταματήματα του χρόνου, προκαλούν σε ολοκληρωτική αφιέρωση των συνειδήσεων, γιατί,ακριβώς, αποτελούν ζωντανές πηγές πνευματικής ζωής. Μοιάζουν με προσκυνήματα στα οποία σέρνουμε κάθε τόσο τα κουρασμένα μας βήματα με κατάνυξη για περισυλλογή και για προσευχή και ορθώνονται σαν ξάγναντα της μοίρας μας και σαν συνεχώς ανανεούμενες αφετηρίες ζωής.

Οι επέτειοι, προπαντός για λαούς που ψήνονται ακατάπαυστα μέσα στο καμίνι των αγώνων για επιβίωση, ξεδιπλώνονται στις ψυχές σαν αληθινή ευλογία. Αρκεί να ξέρουμε να τις νιώθουμε και να τις μελετούμε, αρκεί να μπορούμε να τις στοχαζόμαστε σ’όλο το βάθος και την έκτασή τους, αρκεί να τις ζούμε πραγματικά και να μη τις κηρύττουμε μονάχα.

Μια τέτοια επέτειος είναι και το Εικοσιένα που στάθηκε το αποφασιστικότερο άλμα του Νεοελληνισμού μέσα στην Ιστορία και που φέτος επισημαίνουμε τα 200 χρόνια που πέρασαν από τότε.

Δυστυχώς οι περιστάσεις των καιρών περιόρισαν τους εορτασμούς τόσο εντός, όσο και εκτός Ελλάδος. Ειδικά στη δικιά μας εδώ παροικία, παρόλη την επιθυμία που εκδηλώθηκε,δεν έγινε κατορθωτό να επισημανθεί το μεγάλο αυτό γεγονός κατά που πρέπει και αξίζει. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα γίνει κάποια στιγμή στο υπόλοιπο του χρόνου και γιατί όχι και  την επόμενη χρονιά. Το χρωστάμε στην Ιστορία μας, στην Πατρίδα που αφήσαμε εκεί κάτω, στους εαυτούς μας και κυρίως στα παιδιά μας που πρέπει να ξέρουν από πού προέρχονται και για πού τραβάνε.

Μένει, λοιπόν, πάντα οφειλή ανοικτή το Εικοσιένα για όλους τους Έλληνες,που στα 200 χρόνια που πέρασαν από τότε, όχι μόνο δεν μπορέσαμε ή καλύτερα δέν μας άφησαν να ολοκληρώσουμε τις νόμιμες εθνικές επιδιώξεις, αλλά,και μόλις τελευταία, οδηγηθήκαμε από τις συνωμοσίες ξένων και αφροσύνη δικών μας, στη συμφορά της Κύπρου, που αποτολμήθηκε από τον Αττίλα σε συνδυασμό με την έξαρση των επεκτατικών του σχεδίων σε βάρος του ευρύτερου Ελληνικού χώρου.

Χρέος λοιπόν, να γιορτάσουμε κατά που οφείλομε το μεγάλο Εικοσιένα που είναι η μεγάλη μας πρόκληση. Που είναι το μήνυμα σωτηρίας που κατρακυλάει από την Αγία Λαύρα στις ψυχές μας. Που είναι δίδαγμα και οφειλή που δεν έχουμε το δικαίωμα να προδώσουμε.