Ου λησμονήσεις - Forget me not - July 14, 2023

Μια νέα στήλη που πολεμά τη λήθη. Για όσους προτιμούντην αληθινή ιστορία που μερικές φορές πονάει τη μνήμη και όχι την κανακεύει.Για όσους δεν προτιμούν τα φκιασιδώματα και τις ψευτιές που με αυτές μαςαποκοίμησε μια φασίζουσα, πατριδοκάπηλη και παραχαραγμένη ιστορία με σκοπό ναωραιοποιήσει τις προδοσίες, τις πομπές και τις ατιμίες γενεών κοτσαμπασήδων,μοναρχο-δεξιο-φασιστο-ναζιστών, δοσίλογων, εμπόρων ελπίδας, μαυραγοριτών,λαμόγιων και των υπόλοιπων υπανθρώπων που γεμίζουν τις σελίδες της ‘επίσημης’ιστορίας που σκοπό έχει να ‘εξαφανίσει ιδεολογίες’ και να τρομοκρατήσει τουςπολίτες. Να τους μετατρέψει σε πειθήνια δίποδα μιας μετα-οργουελιανήςπαγκοσμιοποίησης που προσκυνά το χρήμα και σιχαίνεται τις πραγματικές αξίεςμιας ανθρωπιστικής, δημοκρατικής, δίκαιης και ισόνομης για όλους και κυρίωςτους αδύναμους, κοινωνίας.  

Πώςη Ιστορία της Κύπρου επαναλαμβάνεται (;) με τον αφοπλισμό των Νησιών

‍

‍

Η περικεφαλαία της εβδομάδας φοριέται στον ΚυριάκοΜητσοτάκη. Άξιος. Κατάφερε την “Ιστορική Συμφωνία” με τον Ερντογάν (προσοχήσιγά, μη μας ακούσουν οι μπατριώτες!). Τι είναι αυτή η

"Ιστορική συμφωνία" στην αρχή της δεύτερηςτετραετίας Μητσοτάκη; Short story: Μας πήρε και τα σώβρακα ο Ερντογάν με τους“μπατριώτες” που ως και τη μάνα τους θα πουλούσαν για το βόλεμά τους.  Long story: Ο Ερντογάν είναι ο νικητής και ταπαίρνει όλα. Και F-16 και F-35 και 900 πυραύλους και αποστρατικοποίηση των νησιώνμας. (Δώρο: Η αναγνώριση του όρου ‘Turkaegean” από την Ευρωπαϊκή Ένωση για ναδιεκδικεί η Τουρκία οτιδήποτε έχει κατακτήσει ως τώρα ο ελληνικός τουρισμός πουκοιμάται ύπνον βαθύ). Όσο για τους εξοπλισμούς που βρίσκονται τώρα στα νησιά,ατυχήσατε: Ό,τι βγήκε από τα νησιά μας για να πάει στην Ουκρανία και ό,τι θαβγαίνει στο εξής δεν θα ξαναμπαίνει, ούτε θα αντικαθίσταται ό,τι καταστρέφεται.Αυτή είναι η μεθόδευση των Αμερικανών για να μην ‘ξυπνήσουν’ οι “μπατριώτες”. Η"επιτυχία" αυτή έρχεται ως φυσική συνέχεια των πολλών επιτυχιών τηςπρώτης τετραετίας του Μητσοτάκη. Θυμάστε; Αν όχι, να σας ‘φρεσκάρουμε’ τημνήμη: Τότε που η Αγιά Σοφιά έγινε τζαμί, όταν έπαιρνε ο αέρας το Ορουκ Ρέιςκαι το έφερνε Ρόδο, Κρήτη, Καστελόριζο και το Αιγαίο έγινε και με την βούλα τηςΕΕ Turkaegean. Φορέστε τις περικεφαλαίες σας εσείς οι πατριώτες του #41τακατο Θα σας χρειαστούν.

Σήμερα λοιπόν κάνουμε παραλληλισμούς της πρόσφατηςαπόφασης της κυβέρνησης – τσίρκο για αποστρατικοποίηση των νησιών στην συνοριακή γραμμή Ελλάδας-Τουρκίας, μεεκείνη την απόφαση της Χούντας να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπροτο 1967, κάτι που είχε τις γνωστές ολέθριες συνέπειες της εισβολής και τηςκατοχής του Νησιού απ’ τους Τουρκοκύπριους. Και αν εννοούνται συνειρμοί, δενείναι δικοί μας… Έτσι. Διότι η Ιστορία την δεύτερη φορά που θα επαναληφθείείναι φάρσα...

Ηαπόφαση της χούντας να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο το 1967. Τικατέθεσαν οι πραξικοπηματίες στην Βουλή για τον «Φάκελο της Κύπρου»

Άρθροαπό την “ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”

Το1960 υπογράφτηκαν οι συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, που οδήγησαν στη δημιουργίαανεξάρτητου

Κυπριακούκράτους. Η Ελλάδα, η Τουρκία και η Μεγάλη Βρετανία ορίζονταν ως εγγυήτριεςδυνάμεις. Ως σύστημα διακυβέρνησης της Κύπρου, ορίστηκε η Προεδρική Δημοκρατίαμε πρόεδρο Ελληνοκύπριο και αντιπρόεδρο Τουρκοκύπριο εκλεγμένους, τον πρώτο απότους ελληνικής και τον δεύτερο από τους τουρκικής καταγωγής κατοίκους τουνησιού. Και ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος οπλίζονταν με το δικαίωμα του βέτογια θέματα της εξωτερικής πολιτικής, των ενόπλων δυνάμεων, της ασφάλειας κλπ. –Το Υπουργικό Συμβούλιο θα αποτελούνταν από επτά Ελληνοκύπριους και τρειςΤουρκοκύπριους. – Θα υπήρχε μία ενιαία Βουλή, όπου το 70% των εδρών θα το είχανοι Ελληνοκύπριοι και το 30% οι Τουρκοκύπριοι (οι δύο κοινότητες θα ψήφιζανξεχωριστά η κάθε μία). Επίσης θα υπήρχαν δύο ακόμη κοινοβούλια, έναελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό, που θα αποφάσιζαν για τα θρησκευτικά,εκπαιδευτικά και πνευματικά ζητήματα των δύο κοινοτήτων. – Η ΚυπριακήΔημοκρατία θα είχε στρατό δύο χιλιάδων ανδρών, από τους οποίους το 60% θα ήτανΕλληνοκύπριοι και το 40% Τουρκοκύπριοι. Αρχικά στο νησί αναπτύχθηκαν η ΕΛΔΥΚκαι η ΤΟΥΡΔΥΚ, με δύναμη 950 και 650 άντρων αντίστοιχα. Η συμφωνία προέβλεπεστο καθεστώς διακυβέρνησης και συνεργασία μεταξύ των δυο κοινοτήτων, ενώ οπρόεδρος θα ήταν ελληνοκύπριος και ο αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος. Σύντομααναπτύχθηκαν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των δυο κοινοτήτων, κυρίως σε θέματαεξωτερικής πολιτικής. Βλέποντας ότι το σύστημα διακυβέρνησης της Κύπρου ήτανιδιαίτερα δυσλειτουργικό, ο πρόεδρος Μακάριος αντέδρασε. Την 30η Νοεμβρίου 1963,ο Μακάριος πρότεινε 13 σημεία αναθεώρησης του συντάγματος προκαλώντας την οργήτης Άγκυρας αλλά και των Τουρκοκυπρίων, με τους τελευταίους να κάνουν λόγο γιαπροσπάθεια μείωσης των δικαιωμάτων τους. Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα,διεξήχθησαν εκλογές, στις οποίες εξελέγη πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου. Σεόλο το νησί, εκείνο το διάστημα, υπήρχαν ένοπλες ομάδες, ενώ οι Τουρκοκύπριοιλάμβαναν στρατιωτικό υλικό από την Τουρκία.

ΤαΜατωμένα Χριστούγεννα του 1963.

Στιςαρχές Δεκεμβρίου 1963 έφτασαν πληροφορίες στο υπουργείο εξωτερικών της Κύπρουότι επίκειται παράδοση μεγάλου αριθμού όπλων από τους Τουρκοκύπριους τηςΛευκωσίας, σε συμπατριώτες τους εκτός της Κυπριακής πρωτεύουσας. Στις 21Δεκεμβρίου 1963 μια αστυνομική περίπολος ελληνοκυπρίων, επιχείρησε ναπραγματοποιήσει έλεγχο σε αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τουρκοκύπριοι, έξω απότην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Η άρνηση των τουρκοκυπρίων οδήγησε σε συμπλοκήπου κόστισε τη ζωή σε δυο τουρκοκύπριους. Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν σε όλο τονησί, με τους Τουρκοκύπριους ενόπλους να επιτίθενται σε κυβερνητικά κτίρια καινα επιχειρούν να καταλάβουν το αρχηγείο της αστυνομίας στην Αμμόχωστο. ΤαΧριστούγεννα, η ΤΟΥΡΔΥΚ βγήκε από το στρατόπεδο της με σκοπό να βοηθήσει τουςτουρκοκύπριους, ενώ ο Μακάριος από την άλλη διέταξε την ΕΛΔΥΚ να παραμείνειεντός βάσης της, καθώς δεν επιθυμούσε να εμπλέξει την Ελλάδα σε πιθανό πόλεμομε την Τουρκία. Οι συγκρούσεις κράτησαν μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου 1963 καισταμάτησαν με την επέμβαση των 3 εγγυητριών δυνάμεων. Το αποτέλεσμα ήταν ηδημιουργία της πράσινης γραμμής στη περιοχή της Λευκωσίας. Παράλληλα ο ΟΗΕ εγκαταστάθηκεστη Κύπρο, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα.

Ηαποστολή της ελληνικής μεραρχίας

Τα γεγονότα των Χριστουγέννων του 1963προκάλεσαν φόβο και ανασφάλεια στην Ελληνική κυβέρνηση ότι επίκειται τουρκικήεπέμβαση στην Κύπρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποφάσισε να αποστείλει κρυφά στονησί μια μεραρχία με 8.500 χιλιάδες άνδρες με 3 συντάγματα πεζικού, 2 μοίρεςκαταδρομών και 2 ίλες αρμάτων. Η μυστική κάθοδος της μεραρχίας, ωστόσο ήτανγνωστή στους εμπλεκόμενους. Τόσο Αμερικανοί όσο και Βρετανοί, ήθελαν με τηνμεραρχία, για να δώσουν το μήνυμα ότι ελέγχουν τον Μακάριο, ο οποίος είχεανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την Σοβιετική Ένωση και φοβόντουσαν μήπωςμετατραπεί σε Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου. Επιπλέον πίστευαν ότι θα απέτρεπεμια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύρραξη.

Ταγεγονότα του 1964

Τοβράδυ της 5ης Αυγούστου ξεκίνησαν και πάλι συγκρούσεις μεταξύ των δυοκοινοτήτων. Η Κυπριακή εθνοφρουρά κατέλαβε τα υψώματα του Λωροβούνου καιετοιμάζονταν να καταλάβει τα Κόκκινα στο βόρειο τμήμα του νησιού. Η Τουρκίααντέδρασε και ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές, οι οποίες κόστισαν τη ζωή σε 55ελληνοκύπριους, ενώ μοίρα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, έφτασε σε απόστασηαναπνοής από τα Κυπριακά χωρικά ύδατα. Τελικά, η κρίση εκτονώθηκε με επέμβασητων αμερικανών οι οποίοι φοβήθηκαν τυχόν επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης. Ουφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Σάιρους Βανς, ορίζεται ειδικός απεσταλμένος τουπροέδρου Τζόνσον με κύρια αποστολή του την αποφυγή ελληνοτουρκικής σύρραξης.

«ΕπιχείρησηΚοφίνου» τον Νοέμβριο του 1967.

Το1967 η Ελληνική κυβέρνηση ανατράπηκε από τη Χούντα των συνταγματαρχών. To νέοκαθεστώς είχε πατριωτική ρητορική, αλλά -όπως αποδείχτηκε- απογύμνωσε αμυντικάτην Κύπρο. Είχαν μεσολαβήσει νέα αιματηρά γεγονότα στη μεγαλόνησο. Το κυριότεροδιαδραματίστηκε στην Κοφίνου 24 χλμ. νοτιοδυτικά της Λάρνακας, κοντά στον κύριοδρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού. Οι Τουρκοκύπριοι στην περιοχή ελέγχονταν από τοντοπικό διοικητή Τσιετίν, που ανήκε στην παραστρατιωτική τουρκική οργάνωση ΤΜΤ.Η Κοφίνου έλεγχε τον οδικό άξονα Λευκωσίας-Λεμεσού και τουρκοκυπριακές δυνάμειςεμπόδιζαν την οδική κυκλοφορία. Το φθινόπωρο του 1967 ένοπλοι Τουρκοκύπριοιέστησαν ενέδρα για να παρεμποδίσουν την κυκλοφορία οχημάτων. Η κυπριακήαστυνομία αντέδρασε και επιχείρησε περιπολίες στον τουρκοκυπριακό θύλακα τηςΚοφίνου, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπη με ένοπλους Τουρκοκυπρίους. Η κυπριακήκυβέρνηση αποφάσισε να επιστρατεύσει το

Γρίβαγια να τους αφοπλίσει. Η κινητοποίηση όμως, από πλευράς Γρίβα, ισχυρότατωνστρατιωτικών δυνάμεων εναντίον μίας, όπως αποδείχθηκε, ολιγομελούς ομάδαςενόπλων, ερμηνεύθηκε ως «φιάσκο». Στις 14 Νοεμβρίου 1967 δυνάμεις τωνελληνοκυπρίων με επικεφαλής τον Γρίβα Διγενή μπήκαν στο Τουρκοκυπριακό χωριόΑγίου Θεοδώρου, με τις συγκρούσεις να γενικεύονται την επόμενη 15 Νοεμβρίου1967. Οι ελληνικές δυνάμεις κατέλαβαν στις 15 Νοεμβρίου το χωριό της Κοφίνου. Οαπολογισμός των συγκρούσεων ήταν τραγικός. Σκοτώθηκαν συνολικά 24Τουρκοκύπριοι, 9 τραυματίστηκαν και περίπου 1.000 έμειναν άστεγοι. Ανάμεσα σταθύματα, ήταν και γυναικόπαιδα. Από ελληνοκυπριακής πλευράς, ένας στρατιώτηςέχασε τη ζωή του. Η Τουρκία αντέδρασε άμεσα απειλώντας με στρατιωτική επέμβασηκαι ο ΟΗΕ ζήτησε από την Λευκωσία να σταματήσει αμέσως τις επιχειρήσεις. Οιελληνικές δυνάμεις επέστρεψαν στις αρχικές τους θέσεις. Ωστόσο στην Τουρκίαγίνονταν μαζικές διαδηλώσεις εναντίον των ελληνοκύπριων, ενώ τουρκικέςεφημερίδες σε δημοσιεύματα τους, τόνιζαν ότι η εισβολή είναι θέμα χρόνου. ΟιΤούρκοι ζητούσαν την άμεση αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας, αφενός και τουΓρίβα αφετέρου. Παράλληλα η Τουρκία επιθυμούσε την άμεση διάλυση τηςεθνοφρουράς.

Ηαντίδραση των Αμερικανών

ΟΙΗΠΑ επενέβησαν άμεσα με στόχο να αποτρέψουν μια ελληνοτουρκική σύγκρουση. Ουφυπουργός άμυνας Σάιρους Βανς ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας καιΆγκυρας. Η αμερικανική συμβιβαστική πρόταση βρήκε ανικανοποίητη την τουρκικήπλευρά, που ζητούσε την απομάκρυνση του ελληνικού Στρατού από την Κύπρο, τηνανάκληση του Στρατηγού Γρίβα και τη διάλυση της Εθνικής Φρουράς. Στην ουσίαεπρόκειτο για τελεσίγραφο καθώς ο αρχηγός του τουρκικού Γενικού Επιτελείου,Στρατηγός Τουράλ, δήλωνε ξεκάθαρα ότι θα γίνει απόβαση στην Κύπρο αν δεν γίνουνδεκτές οι απαιτήσεις της Τουρκίας.

ΗΧούντα των Αθηνών που δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ.

Μέσωτου υπουργού Εξωτερικών του καθεστώτος Παναγιώτη Πιπινέλη έκανε αμέσως δεκτό τοαίτημα της Άγκυρας. Στις 19 Νοεμβρίου 1967 ο Στρατηγός Γρίβας έπαιρνε τοαεροπλάνο για την Αθήνα. Από τα τέλη του 1967, άρχισε σταδιακά και η αποχώρησητης ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, που ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1968. Τομόνο που κατάφερε ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν να μην διαλυθεί η ΕθνικήΦρουρά.

Οιευθύνες

Σεμια αποκαλυπτική συζήτηση στην βουλή για τον «Φάκελο της Κύπρου» στις 21Δεκεμβρίου 1986, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου τόνισε από το Βήμα τηςΒουλής: «Η επιχείρηση εκείνη (της Κοφίνου), διετάχθη από το Αρχηγείο τωνΕλληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, από το ελληνικό επιτελείο και καθοδηγείτοκυριολεκτικά κάθε μέρα από την Αθήνα. Ο Μακάριος και η κυβέρνηση της Κύπρου,τελούσαν σε πλήρη άγνοια. Αποτέλεσε μια πράγματι μεγάλη πρόκληση προς τηνΤουρκία. Έγιναν και σφαγές και λεηλασίες. Ο Μακάριος διαμαρτυρήθηκε γιατί ηκυβέρνησή του είχε παραμερισθεί. Αλλά όταν η Εθνοφρουρά εξεκένωσε τα χωριάΚοφίνου και Άγιοι Θεόδωροι, έντεχνα η χουντική προπαγάνδα έριξε την ευθύνη στονΜακάριο». Στο θέμα αναφέρθηκε στη συνέχεια και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Κιεπακολούθησε το δράμα των επεισοδίων Κοφίνου, τα οποία ορθά περιέγραψε οπρωθυπουργός.  Εγώ θαπροσθέσω ότι ίσως ήταν η αντίδραση της δικτατορίας και του Σπαντιδάκη, πουήθελαν να κινήσουν την υπόθεση δυναμικά μετά την ήττα την οποία είχαν υποστεί(στις συνομιλίες του Έβρου, τον Σεπτέμβριο του 1967) και τον εξευτελισμό απότους Τούρκους και έτσι δημιούργησαν τα επεισόδια Κοφίνου, τα οποία έδωσαν τηνευκαιρία στους Τούρκους να εκβιάσουν. Και εξεβίασαν επιτυχώς. Είναι μια πτυχήπου πρέπει να ερευνηθεί γιατί από κει για μένα αρχίζει η τραγωδία της Κύπρου».

Ογενναίος υπερασπιστής της Λευκωσίας τον Αύγουστο του 1974, αντιστράτηγοςΔημήτριος Αλευρομάγειρος, σε επιστολή του στην εφημερίδα Φιλελεύθερος 1/4/2019έγραψε για το παρασκήνιο της αποχώρησης της Ελληνικής Μεραρχίας: Στις15/11/1967 η Εθνική Φρουρά υπό τις διαταγές του στρατηγού Γρίβα επιτέθηκε  εναντίον του τουρκοκυπριακού χωριού Κοφίνουκαι του τουρκικού τομέα του μεικτού χωριού Άγιος Θεόδωρος, που μαζί με τοτουρκοκυπριακό χωριό Μαρί σχημάτιζαν θύλακα, πρόξενο μεγάλων προβλημάτων στηνπεριοχή.

ΟΓρίβας ενήργησε με εντολή της κυπριακής Κυβέρνησης και με την ανεπιφύλακτηέγκριση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης της Ελλάδας και του υπουργούΆμυνας, Γρηγορίου Σπαντιδάκη. Η στρατιωτική επιχείρηση στην Κοφίνου, κατά τηνοποία σκοτώθηκαν 22 Τούρκοι, προκάλεσε τη θυελλώδη αντίδραση της Τουρκίας, ηοποία μεταξύ άλλων απαίτησε την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας και του Γρίβααπό την Κύπρο και τη διάλυση της Εθνικής Φρουράς. Σε περίπτωση άρνησης τηςΕλλάδας να συμμορφωθεί, η Τουρκία απειλούσε με εισβολή στην Κύπρο και επίθεση στονΈβρο.

Γιανα αποσοβήσει πόλεμο μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ΛίντονΤζόνσον έστειλε στην περιοχή τον Αμερικανό αξιωματούχο Σάιρους Βανς. Αυτός στις23/11/1967 εγκαινίασε σειρά επαφών με την τουρκική και την ελληνική Κυβέρνηση κάνονταςαρχή από την Άγκυρα.

ΗΚυβέρνηση που σχηματίστηκε αμέσως μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου μεπρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κόλια που διόρισε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, μευπουργό Προεδρίας τον ηγέτη του πραξικοπήματος Γεώργιο Παπαδόπουλο, και με τουςεπίσης στρατιωτικούς πραξικοπηματίες Γρηγόριο Σπαντιδάκη, Στυλιανό Παττακό καιΝικόλαο Μακαρέζο σε τρία άλλα νευραλγικά υπουργεία, ανέθεσε τη διαπραγμάτευσημε τον Βανς στον Παναγιώτη Πιπινέλη, διαπρεπή διπλωμάτη, έμπιστο του ΝΑΤΟ, πουείχε διατελέσει και υπηρεσιακός πρωθυπουργός το 1963.

ΟΠιπινέλης, στον οποίο η χούντα στήριξε πολλές ελπίδες ότι θα μπορούσε να τηβγάλει από τη διεθνή απομόνωση και από την εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποίαείχε περιέλθει εξαιτίας της κρίσης της Κοφίνου, είχε διοριστεί υπουργόςΕξωτερικών στις 20.11.1967.

Στομυαλό του είχε πρυτανεύσει η σκέψη ότι έπρεπε να αποφευχθεί οπωσδήποτε έναςελληνοτουρκικός πόλεμος και η διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.Γι’ αυτό, όταν ο Σάιρους Βανς εκόμισε από την Άγκυρα ένα σχέδιο το οποίο είχεεπεξεργαστεί ο εκεί Αμερικανός πρέσβης Πάρκερ Χαρτ με τον Τούρκο υπουργόΕξωτερικών, Ιχσάν Τσαγκλαγιαγκίλ και στο οποίο υιοθετούνταν όλες οι τουρκικέςαπαιτήσεις με ασήμαντα ανταλλάγματα προς την Ελλάδα, ο Πιπινέλης το δέχτηκε.

Στις29/11/1967 το σχέδιο εγκρίθηκε και από την ελληνική Κυβέρνηση με τη σύμφωνηγνώμη και των τεσσάρων χουντικών στρατιωτικών που μετείχαν σ’ αυτήν. Μόνο οΣπαντιδάκης πρόβαλε στην αρχή ισχυρές αντιρρήσεις αλλά δεν επέμεινε ως τοτέλος. Αμερικανικά απόρρητα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι στην αποδοχή του σχεδίουαποφασιστικό ρόλο έπαιξαν επίσης ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο εγκέφαλος τουπραξικοπήματος συνταγματάρχης Παπαδόπουλος.

Σ’όλο το διάστημα των διαπραγματεύσεων με τον Βανς η ελληνική Κυβέρνηση δεν είχετην παραμικρή διαβούλευση με τον Μακάριο, ούτε ο Μακάριος είχε οποιαδήποτεσυνεργασία με την ελληνική Κυβέρνηση.

Σύμφωναμάλιστα με αμερικανικά απόρρητα έγγραφα ο Μακάριος αρνήθηκε να δεχτείυποδείξεις του Μπέλτσιερ, Αμερικανού πρέσβη στην Κύπρο, να διευκολύνει την ελληνικήΚυβέρνηση να αποσύρει τη Μεραρχία ζητώντας ο ίδιος από αυτή να το πράξει, γιανα αποφευχθεί εισβολή στην Κύπρο και γενικότερος ελληνοτουρκικόςπόλεμος.(Βλέπε: αντιστράτηγος Πανουργιάς Πανουργιάς, «Κύπρος: Η Αποχώρηση τηςΕλληνικής Μεραρχίας – Εθνική Μειοδοσία», σ.54, 57).

Επομένωςγια την απόφαση της απόσυρσης της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπροαποκλειστική ευθύνη φέρει η ελληνική Κυβέρνηση και η χούντα, η οποία τηνήλεγχε.

Τιείπαν στην επιτροπή Κόλιας Παπαδόπουλος

Έχονταςπετύχει συμφωνία με την ελληνική Κυβέρνηση ο Βανς έσπευσε να συναντήσει τηνίδια μέρα (29/11/1967) τον Πρόεδρο Μακάριο στη Λευκωσία. Ο Βανς παρουσίασε τησυμφωνία Ελλάδας Τουρκίας ως κάτι τετελεσμένο, το οποίο έπρεπε να δεχτεί και ηκυπριακή Κυβέρνηση.

ΟΜακάριος παρατήρησε ότι η απόσυρση της Μεραρχίας αφορούσε αποκλειστικά τηνελληνική Κυβέρνηση. Όμως ούτε οι φορτικές πιέσεις του Βανς ούτε οι απειλές τηςΤουρκίας ούτε τα επανειλημμένα τηλεφωνήματα του Έλληνα πρωθυπουργού Κόλιαστάθηκαν ικανά να κάμψουν την άρνηση του Μακαρίου να δεχτεί διάλυση της ΕθνικήςΦρουράς.

Καταθέτονταςενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων για τον «Φάκελο τηςΚύπρου» ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Κόλιας και ο ισχυρός άνδρας τηςχούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος υποστήριξαν ότι η απόφαση για απόσυρση τηςΕλληνικής Μεραρχίας λήφθηκε για να αποτραπεί ελληνοτουρκικός πόλεμος και υπότην πίεση των Αμερικανών.

ΟΚόλιας μάλιστα υπέδειξε ότι η παρουσία της στην Κύπρο ήταν παράνομη (οιΣυμφωνίες Ζυρίχης προνοούσαν την παρουσία μόνο 950 ανδρών της ΕΛΔΥΚ).

Τόσοο Κόλιας όσο και ο Παπαδόπουλος αμφισβήτησαν την ικανότητα της Μεραρχίας νααποκρούσει ενδεχόμενη τουρκική εισβολή. Σε άλλη περίπτωση ο Πιπινέλης ανάμεσαστις άλλες δικαιολογίες επικαλέστηκε και το δυσβάστακτο οικονομικό βάρος απότην παρουσία της Μεραρχίας στην Κύπρο. Ούτε αυτοί ούτε κανείς άλλος από τουςυπευθύνους για την ανάκληση της μεραρχίας ισχυρίστηκε ποτέ ότι ο Μακάριος τοζήτησε πριν ή κατά την κρίση της Κοφίνου.

Βιβλιογραφία:

ΔημήτριοςΑλευρομάγειρος, «Ιστορία του Κυπριακού: Τα Χρόνια μετά την Ανεξαρτησία, 1960 –2008», σελ. 189 – 201.

"ΣπύροςΠαπαγεωργίου, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΦΙΝΟΥ – Πώς διώχτηκε από την Κύπρο η ΕλληνικήΜεραρχία, Εκδόσεις Κ. Επιφανίου 1987.

Ηαπόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο και οι ολέθριες συνέπειες τουδοσιλογισμού της Χούντας.

(απότον ιστότοπο: https://www.eleftheria.gr/m/απόψεις/item/280562.html)
Από τον Δρ. Αυγουστίνο (Ντίνο) Αυγουστή, αναπλ.καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Από τα μέσα του 1964, έπνεε ένας άλλος ούριος άνεμος στηνΚύπρο. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες η στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στηΚύπρο είναι καταλυτική. Είναι μια περίοδος κατά την οποία παρά τις τεράστιεςαντιξοότητες και τις σκληρές αντιπαραθέσεις μεταξύ Αθηνών - Λευκωσίας, υπάρχειμια συντονισμένη προσπάθεια για την αντιμετώπιση των τουρκικών απειλών.
Την άνοιξη του 1964, η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου ενισχύει την άμυνα τηςΜεγαλονήσου με μια πλήρως εξοπλισμένη Μεραρχία. Με την ολοκλήρωση της καθόδουτης Ελληνικής Μεραρχίας στο νησί δημιουργούνται συνθήκες και προϋποθέσειςπλήρους ασφάλειας για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Παρά ταύτα μια καινούργιασημαντική εξέλιξη προστίθεται στα έως τώρα δεδομένα που στην πορεία του χρόνουθα σημαδέψει καταλυτικά τα γεγονότα. Είναι η περίοδος που η Λευκωσία, παρά τιςπολλές αντιρρήσεις και τις διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται, προχωρά σεανάπτυξη πολύ στενών σχέσεων με χώρες του Αραβικού και Ανατολικού κόσμου καικυρίως με τη Σοβιετική Ένωση. Κάτι που ασφαλώς δεν άρεσε καθόλου στουςΑγγλοαμερικανούς.
Η μετέπειτα άνοδος της χούντας στην εξουσία, περιέπλεξε ακόμα περισσότερο τηνήδη δύσκολη κατάσταση. Ο ερασιτεχνισμός και η πρώτη «πολιτική ήττα» τωνσυνταγματαρχών στις συνομιλίες του Έβρου δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή ένδειξηκαι η αρχή μιας περιόδου που έδειχνε ξεκάθαρα ποια έμελλε να είναι η συνέχεια.Οι διπλωματικές ικανότητες της χούντας δοκιμάστηκαν στον Έβρο και αποδείχθηκανανεπαρκέστατες. Η δύσκολη αυτή κατάσταση άφησε τον Ελληνισμό μόνο, απομονωμένοκαι αλληλοσπαρασσόμενο, χωρίς καμιά συμμαχική ή άλλη βοήθεια. Και ήταν, αυτόπου η Τουρκία, υπομονετικά και μεθοδευμένα αξιοποίησε στο έπακρον. Με το σαράκιτης εσωτερικής διάσπασης και διχόνοιας να αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχόςτης!
Στόχος της Τουρκίας στο παρόν στάδιο είναι η Ελληνική Μεραρχία. Η Ελληνικήεκστρατευτική δύναμη έπρεπε να φύγει το συντομότερο από την Κύπρο, αφού έδινεστην Αθήνα εξαιρετική επιρροή και δύναμη. Άγγλοι και Αμερικανοί φαίνεται να μηνεπιθυμούν την ελληνική στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, αφού πλέον δεν ευνοούσετα σχέδιά τους στο Κυπριακό.  Και η Λευκωσία δεν φάνηκε να αντιστέκεται σεπιθανή αμυντική αποδυνάμωσή της. Η ασφάλεια της νήσου και το εθνικό συμφέρονδεν ήταν ικανά ν’ αποτρέψουν μία τέτοια καταστρεπτική εξέλιξη, αφού ο μενΜακάριος πίστευε ότι και χωρίς την ελληνική δύναμη η Μεγαλόνησος δεν κινδύνευε- και αυτό ήταν λάθος του - οι δε συνταγματάρχες θεωρούσαν μεγαλύτερο εχθρότους τον Μακάριο και όχι τους Τούρκους. Κάτω απ’ αυτές τις προϋποθέσεις δενυπολείπετο παρά το πρόσχημα. Και το πρόσχημα θα δοθεί ή μάλλον θα κατασκευαστείλίγο αργότερα τον Νοέμβριο του 1967 με τα αιματηρά επεισόδια της Κοφίνου -Αγίου Θεοδώρου. Η Κοφίνου κατά πολλούς δεν ήταν ένα τυχαίο και ξαφνικό γεγονός,αλλά έκρυβε ένα μεγάλο παρασκήνιο στο οποίο ήταν αναμεμιγμένοι η Μ. Βρετανία,οι Η.Π.Α., ο Βασιλιάς, ο Καραμανλής, η χούντα, ο Μακάριος και άλλοι. Ηστρατιωτική νίκη στην Κοφίνου αποδείχθηκε πραγματικά πύρρειος. Η Τουρκία μεμήνυμά της προς τον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε., U Thant (Ου Θάντ) ζήτησε άμεσηκατάπαυση των εχθροπραξιών και εκκαθάριση της περιοχής από τις στρατιωτικέςδυνάμεις. Την ίδια στιγμή απείλησε με εισβολή και απεύθυνε ιταμό τελεσίγραφοστη Χούντα με το οποίο ζητούσε: Την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από τηνΚύπρο εντός 45 ημερών, την απομάκρυνση του Γρίβα από την Κύπρο, τη διάλυση τηςΕθνικής Φρουράς με παράδοση του οπλισμού της στην Ειρηνευτική δύναμη, τηναριθμητική μείωση της Αστυνομίας, η οποία να τεθεί κάτω από τη διοίκηση τωνΗνωμένων Εθνών και την καταβολή αποζημιώσεων στους Τουρκοκύπριους της περιοχήςτων επιχειρήσεων για τις ζημιές που υπέστησαν. Τις προτάσεις αυτέςεπεξεργάστηκε ο απεσταλμένος του προέδρου των Η.Π.Α. Cyrous Vance (ΣάιρουςΒάνς), ο οποίος ανέλαβε την υποβολή του σχεδίου και απαίτησε την άμεση εφαρμογήτου.  Το τουρκικό τελεσίγραφο εκτελέσθηκεχωρίς καμιά απολύτως αντίσταση από τη Χούντα. Τελευταία πράξη του δράματος ήτανη απόσυρση από την Κύπρο, στις 8 Δεκεμβρίου 1967, της Ελληνικής Μεραρχίας και ηεκδίωξη για δεύτερη φορά από τη Μεγαλόνησο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή.Μια λύση που όσο κι αν φαίνεται παράξενο πανηγυρίστηκε από πάρα πολλούς «δικούςμας» υπεράνω κάθε υποψίας!
Η Χούντα κατατρομαγμένη, ταπεινωμένη και εξευτελισμένη απέσυρε μέσα σε διάστημα45 ημερών, χωρίς καμιά απολύτως αντίσταση και τον τελευταίο στρατιώτη της απότο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διότι σύμφωνα με τον Γ. Παπαδόπουλο, ηΤουρκία μας απείλησε με πόλεμο! Αστεία και φθηνή δικαιολογία ασφαλώς γιαανθρώπους που έδωσαν όρκο τιμής για υπεράσπιση μέχρι της τελευταίας ρανίδας τουαίματος τους την πατρίδα.
Πιο πολύ απ’ όλους, την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας ήθελε η ίδια η Χούντατων Αθηνών. Το καταγράφει σε βιβλίο του ο ίδιος ο αρχηγός στρατού της Χούντας,Γρηγόρης Μπονάνος ο οποίος αποκαλεί τους Έλληνες της Κύπρου πυορρούν πρόβλημα:«…Δεν ήταν μόνο ο Μακάριος που ήθελε να φύγουν οι Έλληνες αξιωματικοί από τηνΚύπρον. Ηθελα κι εγώ! Έχω ήδη αναφέρει ότι επίστευα πως κάποιαν στιγμήν η Ελλάςέπρεπε να απεμπλακή από το πυορρούν αυτό πρόβλημα…». Από κάτι τέτοιος τύπουςείναι που περίμενε η Κύπρος έμπρακτη στήριξη εκείνα τα δίσεκτα χρόνια. Αυτοί οιπανάθλιοι τύποι είναι που μιλούσαν για την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδακαι στην πράξη έκαναν τα πάντα για να την ενταφιάσουν οριστικώς καιαμετακλήτως.

Η ΚΥΠ γνώριζε τα πάντα για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο

«Γνωρίζαμετα πάντα για την εισβολή από τον Απρίλιο και ενημερώναμε τους πάντες… Ακόμη καιτι χρώμα σώβρακο φορούσαν οι Τούρκοι…» αποκαλύπτει σε συγκλονιστική συνέντευξήτου ο τότε επικεφαλής του κλιμακίου της ελληνικής Κεντρικής ΥπηρεσίαςΠληροφοριών στην Κερύνεια, Αλέξανδρος Σημαιοφορίδης.

«Η ΚΥΠ γνώριζε τα πάντα για την εισβολή τωνΤούρκων στην Κύπρο», τον Ιούλιο του 1974, και «αν ήθελε η ελληνική ηγεσία, οιΤούρκοι θα πάθαιναν πανωλεθρία».

Οεπικεφαλής της ΚΥΠ

Είναι λόγια του απόστρατου συνταγματάρχη του ελληνικούστρατού Αλέξανδρου Σημαιοφορίδη, ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής του κλιμακίουτης ελληνικής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Κερύνεια. Τη συνέντευξη τουΑλέξανδρου Σημαιοφορίδη, η οποία δόθηκε στο ΡΙΚ, το 2018, μετέδωσε η ιστοσελίδαmilitaire. Και όπως σημειώνει, τα όσα λέει είναι συγκλονιστικά: «Γνωρίζαμε ταπάντα για την εισβολή από τον Απρίλιο και ενημερώναμε τους πάντες… Ακόμη και τιχρώμα σώβρακο φορούσαν οι Τούρκοι… Αν ήθελε η ελληνική ηγεσία οι Τούρκοι θαπάθαιναν πανωλεθρία» «Οι προετοιμασίες για την εισβολή, άρχισαν από τον Απρίλιοτου 1974. Κορυφώθηκαν δε τον Ιούλιο, με τη μεταφορά των αποβατικών δυνάμεωνστην περιοχή της Μερσίνας. Μια προετοιμασία που χρειαζόταν χρόνο για ναολοκληρωθεί. Οι προετοιμασίες του τουρκικού στρατού, γίνονται αμέσως γνωστέςστο κλιμάκιο της ελληνικής ΚΥΠ Κερύνειας, όταν αυτές εξελίσσονταν» «Στις 17Ιουλίου ημέρα Τετάρτη, το δίκτυο της Ελληνικής ΚΥΠ, είχε όλες τις πληροφορίεςγια την εισβολή»

«Ολοι ήτανενήμεροι»

• «Τρεις μέρες κουβαλάγανε πυρομαχικά όλων των διαμετρημάτων,τόνους ολόκληρους, στον χώρο συγκέντρωσης για την απόβαση».

• «Την Παρασκευή 19 Ιουλίου, στις 17:00 το απόγευμα, τοτουρκικό ΓΕΣ, ανάβει το πράσινο φως για την εισβολή. Το σήμα με τη διαταγή γιαέναρξη της εισβολής, οι συνομιλίες των τούρκων αξιωματικών και η αναφορά τουςγια τη δύναμη του αποβατικού στόλου, υποκλέπτονται και προωθούνται αμέσως στουςεπιτελείς του ΓΕΣ στην Αθήνα. Ολοι ήταν ενήμεροι για το τι επίκειται».

‍