Ου λησμονήσεις - Forget me not July 28, 2023

Μια νέα στήλη που πολεμά τη λήθη. Για όσουςπροτιμούν την αληθινή ιστορία που μερικές φορές πονάει τη μνήμη και όχι τηνκανακεύει. Για όσους δεν προτιμούν τα φκιασιδώματα και τις ψευτιές που με αυτέςμας αποκοίμησε μια φασίζουσα, πατριδοκάπηλη και παραχαραγμένη ιστορία, με σκοπόνα ωραιοποιήσει τις προδοσίες, τις πομπές και τις ατιμίες γενεών κοτσαμπασήδων,μοναρχο-δεξιο-φασιστο-ναζιστών, δοσίλογων, εμπόρων ελπίδας, μαυραγοριτών,λαμόγιων και των υπόλοιπων υπανθρώπων που γεμίζουν τις σελίδες της ‘επίσημης’ιστορίας που σκοπό έχει να ‘εξαφανίσει ιδεολογίες’ και να τρομοκρατήσει τουςπολίτες. Να τους μετατρέψει σε πειθήνια δίποδα μιας μετα-οργουελιανήςπαγκοσμιοποίησης που προσκυνά το χρήμα και σιχαίνεται τις πραγματικές αξίεςμιας ανθρωπιστικής, δημοκρατικής, δίκαιης και ισόνομης για όλους και κυρίωςτους αδύναμους, κοινωνίας.  

ΜαριάνναΒαρδινογιάννη: Για την ψυχή του παππού της...

Πέθανε καιη Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Λένε πως ήταν πολύ φιλεύσπλαχνη και πως έσωσε πολλάκαρκινοπαθή παιδιά. Δεν έχουμε ιδία γνώση. Έτσι κι αλλιώς αν ένας πλούσιοςδιαλέξει να ευεργετήσει αναξιοπαθούντες, ακόμη και αν το χρήμα είναι αμφιβόλουπροελεύσεως ή ηθικής του ιδιοκτήτη του, με αυτή την πράξη ‘ξεπλένεται’. Όχιόμως και αυτός που το κάνει. Όπως οι καλοί χριστιανοί που μετά την εκκλησίαδίνουν τον οβολόν τους στους φτωχούς, νομίζοντας πως έτσι ξεμπερδεύουν με τηνυποχρέωσή τους προς την κοινωνία, ξεφορτωνόμενοι και τις τυχόν ενοχές πως αυτοίείναι υπεύθυνοι της φτώχειας και της δυστυχίας γύρω τους. Ας νομίζουν λοιπόν αικυρίαι του καλού κόσμου πως ‘εξιλεώνονται’ με τις φιλανθρωπίες. Εμείς, με τηνευκαιρία αυτή, ερευνούμε και βρίσκουμε το ποιόν του καθενός και κυρίως πώςέκαναν τα χρήματά τους.

Βαρδινογιάννηδες  

Η απόκτηση του διυλιστήριου

Μόλις επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών, οιμεγάλοι κεφαλαιοκράτες χίμηξαν στην περιουσία του ελληνικού λαού. Είναιχαρακτηριστικό ότι η χούντα απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση στους Αμερικανούςεπενδυτές, μέσα από τις σελίδες των Τάιμς της Νέας Υόρκης, προσφέροντας:  απαλλαγή τόσο της εταιρείας όσο και τουαλλοδαπού προσωπικού της από κάθε φόρο ή δασμό, εισαγωγή παντός είδους (απόοικοσκευή μέχρι αυτοκίνητο) ατελώς, ελεύθερη εξαγωγή συναλλάγματος, πλήρηφορολογική ασυλία (τα λογιστικά βιβλία όλων των ξένων εταιρειών δεν ελέγχθηκαν ποτέ!).Για να θεσμοθετήσει όλα αυτά τα προνόμια, η χούντα δεν δίστασε να τακατοχυρώσει και συνταγματικά (άρθρο 23 του χουντικού "συντάγματος").Η νόμιμη ληστεία του ξένου κεφαλαίου εις βάρος του εθνικού μας πλούτου ήταντόσο μεγάλη ώστε αρκούσε μια πενταετία για να επιτευχθεί πλήρης επιστροφή τουεπενδεδυμένου κεφαλαίου (με απλά λόγια, τα κέρδη μιας πενταετίας ισούνταν με τοκεφάλαιο της επένδυσης)!! Εκείνη την εποχή, η χώρα διέθετε δυο κρατικάδιυλιστήρια. Εκείνο της Θεσσαλονίκης το είχε καπαρώσει από νωρίς ο Τομ Πάππας.Στην ποδιά του δεύτερου, άρχισαν να σφάζονται πλούσια παλικάρια: Ωνάσης,Νιάρχος, Λάτσης, Ανδρεάδης, Βαρδινογιάννης. Ο Ωνάσης, εκμεταλλευόμενος τιςάριστες σχέσεις του με τον Παπαδόπουλο (ο δικτάτορας έμενε σε βίλα στοΛαγονήσι, που του την είχε παραχωρήσει δωρεάν ο Ωνάσης), υπέβαλε προσφορά γιατο δεύτερο διυλιστήριο, ύψους 400 εκατ. δολαρίων. Ο Μακαρέζος πήρε την προσφορά& την έκανε βούκινο στα πέρατα της οικουμένης, ως την μεγαλύτερη οικονομικήεπιτυχία της Ελλάδας κατά την τελευταία δεκαετία. Όμως, ο σύγαμπρος(μπατζανάκης) του Αριστοτέλη, ο Νιάρχος, αντέδρασε αμέσως και αντιπρότεινε 500εκατ. δολάρια, αιφνιδιάζοντας την χούντα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Νιάρχοςέκανε και ρελάνς: προσφέρθηκε να προμηθεύει με πετρέλαιο την χώρα χρεώνονταςμεταφορικά 11,8 δολάρια τον τόνο, την ώρα που ο Ωνάσης ζητούσε 14 δολάρια. Αυτήη "μικροδιαφορά" σήμαινε για το δημόσιο150 εκατ. δολάρια σε μια δεκαετία. Συν η διαφορά των 100 της προσφοράς, οΝιάρχος έδινε 250 εκατ. δολάρια παραπάνω. (Στη φωτογραφία βλέπετε τηνχαμογελαστή Νανά Μούσχουρη να συνομιλεί με τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.Δίπλα της, σε πρώτο πλάνο, ο πρώην αυτοεξόριστος Παύλος Βαρδινογιάννης κάνειτις συστάσεις.)

Οι συνταγματάρχες βρέθηκαν προαδιεξόδου. Η προσφορά του Νιάρχου ήταν εντυπωσιακά καλύτερη αλλά ο Παπαδόπουλοςυποστήριζε αναφανδόν τον Ωνάση. Από την άλλη, όμως, τόσο ο Μακαρέζος όσο καιμερικοί υπουργοί προτιμούσαν τον Νιάρχο. Τότε, ο Ωνάσης κατήγγειλε στονΠαπαδόπουλο ότι ο  Ορλάνδος (τότεαναπληρωτής υπουργός συντονισμού) του ζήτησε ανταλλάγματα ώστε να πάει με τομέρος του. Ο Παπαδόπουλος κάλεσε αμέσως τον Ορλάνδο στο γραφείο του και,παρουσία του Ωνάση, τον ρώτησε αν αληθεύει η καταγγελία. "Ναι",απάντησε ο υπουργός, "ο κύριος Ωνάσης μου προσέφερε ένα σημαντικόποσό". "Και γιατί δεν μου το είπες;" ρώτησε ο δικτάτορας, για ναεισπράξει την απάντηση: "Μα, δεν ήθελα να εκθέσω τον κύριο Ωνάση"."Ρε συ", παρενέβη ο Ωνάσης, "εγώ είμαι επιχειρηματίας καιχρησιμοποιώ όλα τα μέσα για να κάνω την δουλειά μου. Εσύ όμως είσαι υπουργός. Γιατί δέχτηκες να συζητήσεις πόσα θα πάρεις;" (ο διάλογος μεταφέρεταιαυτολεξεί από το βιβλίο τού Γιάννη Κάτρη "Η γέννηση του νεοφασισμού στηνΕλλάδα").

Τελικά, τόσο ο Ορλάνδος όσο και ουφυπουργός συντονισμού Ευλάμπιος παραιτήθηκαν αλλά η κατάσταση παρέμενεπερίπλοκη αφού η χούντα προτιμούσε τον Ωνάση αλλά ο Νιάρχος διέθετε πλήρηβρεττανική υποστήριξη. Ο Παπαδόπουλος, φοβούμενος αποκαλύψεις εκ μέρους τουΝιάρχου, δίσταζε να κλείσει την δουλειά και στις 20 Μαΐου 1969 προκήρυξε διεθνήδιαγωνισμό. Μη ξέροντας ποιανού την καρδιά να φτιάξει και ποιανού να χαλάσει, ηχούντα κήρυξε τον διαγωνισμό ατελέσφορο. Η λύση βρέθηκε στις 7 Μαρτίου 1970: ηχούντα θα παραχωρούσε στον Νιάρχο το 70% τού δεύτερου διυλιστηρίου και οΝιάρχος θα επένδυε 200 εκατ. δολάρια ενώ για τον Ωνάση θα εγκρινόταν άδεια ναεπενδύσει 600 εκατ. δολάρια φτιάχνοντας τρίτο διυλιστήριο.  Έτσι, έμειναν όλοι ευχαριστημένοι. Κυρίως,όμως, έμειναν ευχαριστημένα τα στελέχη της χούντας, αφού πήραν τα "δωράκια"τους (την ημέρα που υπογραφόταν η σύμβαση με τον Ωνάση, σε τράπεζα της Γενεύηςκατατέθηκαν σε λογαριασμό του Παπαδόπουλου 4 εκατ. δολάρια).  Δυστυχώς, έμειναν δυσαρεστημένοι ο Ανδρεάδης,ο Λάτσης και οι Βαρδινογιάννηδες. Περί τα τέλη του 1971, οι διεθνείς συγκυρίεςέχουν εκτινάξει το κόστος μεταφοράς του πετρελαίου στα ύψη και ο Ωνάσηςδιαβλέπει ότι δεν μπορεί να έχει τα κέρδη που είχε υπολογίσει.  Έτσι, ζητάει να παραιτηθεί από την σύμβαση. ΟΠαπαδόπουλος του κάνει αμέσως το χατίρι, επιστρέφοντάς του μάλιστα (εντελώςπαράνομα) την εγγυητική επιστολή ύψους 7 εκατ. δολαρίων, η οποία έπρεπε νακαταπέσει υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Έτσι,ο δικτάτορας μπορεί πλέον να ικανοποιήσει & τους μέχρι τώραδυσαρεστημένους: ο Λάτσης με τους Βαρδινογιάννηδες θα μοιράζονταν την άδεια γιατο τρίτο διυλιστήριο (φτιάχνοντας ο καθένας το δικό του) & ο Ανδρεάδης θαέπαιρνε μια τέταρτη άδεια για να μη μείνει παραπονεμένος. Ερώτημα: Πώς γίνεταικαι δείχνει τέτοια εύνοια η χούντα σε μια οικογένεια που ένα μέλος τηςαυτοεξορίστηκε στις 21 Απριλίου 1967 για να γλιτώσει τις διώξεις κι ένα άλλοεκτοπίστηκε επειδή μπλέχτηκε με το Κίνημα του Ναυτικού; Άλλοι, για πολύμικρότερα "εγκλήματα" (π.χ.κατείχαν δίσκους του Μίκη ή πιάνονταν να διαβάζουν βιβλίο τού Χένρυ Μίλλερ) δενμπορούσαν να γίνουν ούτε σκουπιδιάρηδες... Κλείνει η παρένθεση.
Έτσι, κάπου στις βόρειες ακτές τού Σαρωνικού, με τις ευλογίες και, κυρίως, μετα δάνεια της χούντας, ο Νίκος Βαρδινογιάννης έβαλε τα θεμέλια των ΔιυλιστηρίωνΚορίνθου. Έχοντας ήδη στα σκαριά την ίδρυση της Μότορ Όιλ (φυσικά, πάλι μεδάνεια της χούντας), οι Βαρδινογιάννηδες θα γίνονταν πλέον -& παραμένουν ως& σήμερα- οι εγχώριοι κυρίαρχοι στο πετρελαϊκό παιχνίδι. Ήταν η τελευταίαμεγάλη δουλειά που επρόκειτο να κάνει ο Νίκος, αφού το 1973 θα εγκατέλειπεαυτόν τον μάταιο κόσμο σε ηλικία μόλις 42 ετών. Στο τιμόνι θα τον διαδεχόταν οεκτοπισμένος της Αμοργού, ο αδελφός του Βαρδής.

Venceremos,αδέρφια

Σαν σήμερατο 1953: Ξεκινά η επανάσταση στην Κούβα

Σαν σήμεραστις 26 Ιουλίου του 1953 ξεκινά η επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα

Την τελευταίαμέρα του 1958, ο διεφθαρμένος δικτάτορας της Κούβας, Φουλχένσιο Μπατίστα,εγκαταλείπει την Αβάνα, κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή. Μαζί με την κουστωδία τουμεταφέρει και μια μικρή περιουσία: 300 εκατομμύρια δολάρια, προϊόν κατάχρησηςαπό τα δημόσια ταμεία. Οι "μπαρμπούδος" (γενειοφόροι) του ΦιντέλΚάστρο βρίσκονται προ των πυλών!

Οιπροσπάθειες του νεαρού γενειοφόρου δικηγόρου για την ανατροπή του Μπατίσταείχαν ξεκινήσει στις 26 Ιουλίου του 1953, με την αποτυχημένη επίθεση στουςστρατώνες Μονκάδα. Οι 119 επαναστάτες, που πραγματοποιούν την επίθεση,κυριολεκτικά αποδεκατίστηκαν. Ο Φιντέλ διασώζεται, συλλαμβάνεται καικαταδικάζεται σε φυλάκιση 15 ετών.

Το Νοέμβριοτου 1956, σε μία κρίση μεγαλοψυχίας, ο Μπατίστα δίνει χάρη στον Φιντέλ, οοποίος διαφεύγει στο Μεξικό για να ετοιμάσει το νέο γύρο αντιπαράθεσης με τονδικτάτορα. Στην ομάδα των 82, που θα ξεκινήσει την εποποιία της ΚουβανικήςΕπανάστασης, προστίθεται και ο Τσε Γκεβάρα.

Το Νοέμβριοτου 1956, οι επαναστάτες του Φιντέλ αποβιβάζονται στις ακτές της Κούβας.Αρχίζουν κλεφτοπόλεμο με τις δυνάμεις του Μπατίστα στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα.Στόχος τους να κερδίσουν πρώτα την υποστήριξη των αγροτών και στη συνέχεια τωνκατοίκων των μεγάλων πόλεων.

Οικυβερνητικές δυνάμεις, παρά τη φθορά που προκαλούν στις τάξεις των ανταρτών,χάνουν πολύ γρήγορα το παιγνίδι. Άμαθες στον ανταρτοπόλεμο, έχουν νααντιμετωπίσουν και την αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη προς τους επαναστάτες.

Ο Μπατίσταβλέπει το τέλος της εξουσίας του να πλησιάζει. Έτσι, αποφασίζει στις 31Δεκεμβρίου του 1958 να εγκαταλείψει τη χώρα. Την επομένη, Πρωτοχρονιά του 1959,οι «μπαρμπούδος του Φιντέλ Κάστρο εισέρχονται θριαμβευτικά στην Αβάνα!

Η Ιστορίατης Κουβανικής Επανάστασης

«Όσο γιαμένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θαβρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι,όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφώνμου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».

Με τούτα ταλόγια έκλεισε την ιστορική του απολογία, στις 6 του Οκτώβρη του 1953, στοδικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο, κατηγορούμενος για τηνεπίθεση στη Μονκάδα, στις 26 του Ιούλη του ίδιου έτους, που σκοπό είχε ναξεσηκώσει το λαό του νησιού εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Κι όμως,τότε, κανείς δεν πίστευε πως η δικαίωση βρισκόταν πολύ κοντά. Το δικαστήριο τονκαταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση στο σωφρονιστήριο του Λος Πίνος, που σήμεραονομάζεται Ισλα δε Χουβεντούδα.

Το 1955, στις 15 του Μάη, ο Κάστρο αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούληαναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδαεπαναστατών, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες τηςΚουβανέζικης Επανάστασης, όπως ο Καμίλο Σιενφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα και, φυσικά,o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ουσιαστικά όμως, η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχήτης μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος του ΦουλχένσιοΜπατίστα, που κατέληξε στη Νίκη της Επανάστασης, την 1η του Γενάρη του 1959.
Εισβολείς στον κόλπο των Χοίρων, που πιάστηκαν αιχμάλωτοι από κουβανικάστρατεύματα. Από τους 1.197 αιχμάλωτους εισβολείς, οι 100 ήταν ιδιοκτήτεςφυτειών, οι 67 εκμισθωτές διαμερισμάτων, οι 24 ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιών,οι 112 μεγάλοι επιχειρηματίες, οι 194 πρώην στρατιώτες του Μπατίστα, οι 179«αργόσχολοι πλούσιοι», οι 35 μεγιστάνες της βιομηχανίας κ.ο.κ.
Η Ιστορία, πράγματι, δικαίωσε τον Φιντέλ Κάστρο. Όταν ο λαϊκός επαναστατικόςστρατός της Κούβας έμπαινε στην πόλη Σαντιάγο ντε Κούβα την 1η Γενάρη του 1959.Οταν την ίδια μέρα δόθηκε η αποφασιστική μάχη στη Σάντα Κλάρα με νίκη τωνεπαναστατών. Την προηγούμενη, 31 Δεκέμβρη 1958, ο δικτάτορας Μπατίστα είχεεγκαταλείψει τη χώρα, φεύγοντας κρυφά για τον Άγιο Δομίνικο.

Έτσι, οιαντάρτες με τον Τσε μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα την 1η Γενάρη του 1959. Στις8 Γενάρη 1959, ο Φιντέλ Κάστρο φτάνει στην Αβάνα και αναλαμβάνει πρωθυπουργόςτης πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης. Έτσι άρχισε η νικηφόρα προς το σοσιαλισμόπορεία, αφού ξανοιγόταν η δυνατότητα στο λαό να οργανώσει τη δική του «έφοδοστον ουρανό». «Μέσα στη μύτη» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Στα 90 μόλιςμίλια απόσταση από το Μαϊάμι των ΗΠΑ. Μα, από δω αρχίζουν και τα δύσκολα.

Τα πρώτα βήματα στην πολιτική δράση

Ο ΦιντέλΚάστρο γεννήθηκε στη μικρή πόλη Μαγιαρί της επαρχίας Οριέντε, στις 13 Αυγούστουτου 1926. Είναι το τρίτο παιδί ενός συντηρητικού Ισπανού μετανάστη και μιαςΚουβανής. Από μικρός έδειχνε μεγάλη σωματική δύναμη και τολμηρή σκέψη. Τόσο στοκολέγιο, όσο και ως φοιτητής της Νομικής διακρίθηκε στις αθλητικές ομάδες πουσυμμετείχε, ενώ ταυτόχρονα η ικανότητα του λόγου που τον διέκρινε συμπλήρωνε τααπαραίτητα προσόντα για να αναδειχτεί φυσικός ηγέτης των συμφοιτητών του. Τηνπερίοδο εκείνη, ο Φιντέλ, όπως τον αποκαλούν όλοι στην Κούβα, ήταν στέλεχος τουΟρθόδοξου Κόμματος, του Εδουάρδου Τσιμπάς (ο οποίος αργότερα αυτοκτόνησε). Τοκόμμα αυτό ασκούσε έντονη κριτική στη διαφθορά των στρατηγών και των πολιτικώνπου κυβερνούσαν για λογαριασμό των ΗΠΑ. Η επιρροή του ήταν μεγάλη στουςμικροαστούς και στους σπουδαστές, αλλά δεν ήταν το κατάλληλο για να οργανώσειτη δύναμη που χρειαζόταν για να αφαιρέσει τα εμπόδια που έστεκαν στο δρόμοανάπτυξης της κουβανικής κοινωνίας και να αγωνιστεί ενάντια στον αμερικάνικοιμπεριαλισμό. Ο κομμουνιστής ηγέτης Μπλας Ρόκα θεωρούσε ότι το κόμμα αυτό«αποτελούσε εμπόδιο στην κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, στον ενεργητικό αγώνακαι στην επαναστατική δράση εναντίον της τυραννίας».

Αυτή ηγραμμή της παθητικής στάσης του Ορθόδοξου Κόμματος δε συμβιβαζόταν με τηναντίληψη του Φιντέλ Κάστρο. Η επίθεση στους στρατώνες Μονκάδα, στο Σαντιάγο τηςΚούβας, όπου στάθμευαν χιλιάδες στρατού της τυραννίας, ήταν μια δυνατήπρόκληση. Από εκείνη την επίθεση γεννήθηκε το Κίνημα της 26ης του Ιούλη. Ηεπίθεση απέτυχε, αλλά από εκείνη την ημέρα του 1953 το κόμμα του Τσιμπάςπαραχωρεί τη θέση του σε έναν επαναστατικό οργανισμό πολύ πιο αποτελεσματικό.Ελάχιστοι από τους επαναστάτες της Μονκάδα επιζούν της επίθεσης.

Ο Φιντέλ,μετά από δύο χρόνια φυλακής, απελευθερώνεται και αυτοεξορίζεται στο Μεξικό,όπου μαζί με τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, τον Καμίλο Σιενφουέγκος καιάλλους ετοιμάζουν τη νέα προσπάθεια ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος τουΜπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας από τα δεσμά του αμερικάνικουιμπεριαλισμού. Με ένα μικρό πλοίο, την «Γκράνμα» (σώζεται στο μουσείο τηςΕπανάστασης στην Κούβα), 82 επαναστάτες αποβιβάζονται σε μια παραλία στουςπρόποδες της οροσειράς της Σιέρα Μαέστρα στις 30 Νοέμβρη του 1956. Μόνο 10 απ’αυτούς καταφέρνουν να επιζήσουν, αφού τα χτυπήματα που δέχονται από τιςεπιδρομές της αεροπορίας της δικτατορίας είναι εξοντωτικά. Μεταξύ τους οΦιντέλ, ο αδελφός του, Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα. Ετσιαρχίζει η εποποιία του αγώνα στα βουνά και οι διαδοχικές νίκες κατά τουεκπαιδευμένου από Αμερικανούς ειδικούς, στρατού του Μπατίστα.
Παράλληλα, διεξαγόταν και ο αγώνας στις πόλεις από το κίνημα της 26ης του Ιούλημε επικεφαλής τον Φρανκ Παΐς, που είχε οργανώσει ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο.Το τότε Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Κούβας (ήταν μαρξιστικό – λενινιστικόκόμμα), που το 1955 είχε απορρίψει την έκκληση του Κάστρο για ένοπλο αγώνα,είχε δώσει όλες τις δυνάμεις του στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικώνεπιτροπών στα εργοστάσια και στις κοινότητες και τη δημιουργία ενός εθνικούδημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις δυνάμεις που ήταν αντίθετες με τονΜπατίστα. Αυτή η προσεκτική πολιτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και τωνάλλων λαϊκών δυνάμεων αποδείχτηκε κρίσιμη για την επιτυχία της επανάστασης.

H Επανάσταση

Τα χρόνιατης «διακυβέρνησης» από τον Μπατίστα, που χαρακτηρίζονται από τη βία και τηνπολιτική κατατρομοκράτηση του πληθυσμού και την καταλήστευση της κουβανικήςοικονομίας, συνοδεύτηκαν από την πλήρη ανοχή όλων των αστικών κομμάτων, πουποτέ δεν πρόβαλαν καμία αντίσταση, με φωτεινή, όμως, εξαίρεση το ΛαϊκόΣοσιαλιστικό Κόμμα της Κούβας. Η επίθεση στις 26 Ιούλη του 1953 στους στρατώνεςτης Μονκάδα, στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα, παρά την αποτυχία της, ήταν η σπίθα πουάναψε. Είχε μεγάλη συμβολή στην αφύπνιση της λαϊκής συνείδησης για την οργάνωσηενός πλατιού λαϊκού κινήματος κατά της δικτατορίας. Άλλωστε, υπήρχε ανάλογηεμπειρία στην ιστορία του λαϊκού κινήματος της Κούβας. Οι εξεγέρσεις πουάρχισαν το 1953 συνεχίστηκαν με εντατικό ρυθμό σε όλα τα σημεία του νησιού μετη συμμετοχή πολλών Κουβανών φοιτητών, αγροτών και εργατών κύρια. Το Νοέμβρητου 1954, ο Μπατίστα έδωσε αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους,ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι πρωτεργάτες της επίθεσης της 26ης Ιούλη. ΣτοΜεξικό η συνάντηση των Φιντέλ και Ραούλ Κάστρο με τον Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα ντελα Σέρνα Λιντς, θα αποδειχτεί καθοριστική, για την επαναστατική διαδικασία στηνΚούβα, αφού ο αργεντίνικης καταγωγής επαναστάτης θα γίνει πλέον αναπόσπαστομέλος της ομάδας που οργάνωσαν οι Κουβανοί, αυτής που θα οδηγήσει μετά τηναπόβαση στην Κούβα με το «Γκράνμα», το Δεκέμβρη του 1956, στη νικηφόραεπανάσταση. Παράλληλα, το νησί φλεγόταν από τις απεργίες. Το Φλεβάρη και τοΜάρτη του 1956 έγιναν οι καθολικές απεργίες των εργατών στη βιομηχανία της ζάχαρης,των σιδηροδρομικών, αλλά και των εργαζομένων στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας όλωντων μεγάλων πόλεων. Στο πλευρό των εργαζομένων και οι φοιτητές και οισπουδαστές.
Στις 21 Αυγούστου του 1958, ο Τσε Γκεβάρα εξορμά με 140 άνδρες από τη ΣιέραΜαέστρα για την επαρχία Λας Βίγιας.

Στο μεταξύαποφασίστηκε η συνένωση όλων των συνιστωσών των εξεγερμένων δυνάμεων και οσχηματισμός του κινήματος της «26ης Ιούλη». Στις 30 Νοέμβρη του 1956σημειώνεται μία νέα ένοπλη εξέγερση στο Σαντιάγκο από εργάτες και φοιτητές, ενώτο Δεκέμβρη η χώρα παραλύει από τη γενική απεργία.

Τότεαποβιβάστηκε στις ακτές της επαρχίας Οριέντε το επαναστατικό στρατιωτικό τμήμαμε επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο από το Μεξικό και άρχισαν οι πρώτες μάχες πουκατέληξαν υπέρ του στρατού του Μπατίστα, αλλά έστω και αποδεκατισμένες οιεπαναστατικές δυνάμεις κατορθώνουν να παγιώσουν τη θέση τους στα βουνά τηςΣιέρα Μαέστρα και να δημιουργήσουν το ένοπλο τμήμα κατά της δικτατορίας. Ένατμήμα που συνεχώς αυξανόταν με τη συμμετοχή εργατών και αγροτών με συνέπεια ναεξελιχθεί σε Επαναστατικό Στρατό. Οι ανταρτικές επαναστατικές δυνάμεις δρούσανσε συνδυασμό με ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλεςπόλεις. Στις 13 Μάρτη του 1957 η φοιτητική οργάνωση «Επαναστατικό Διευθυντήριο»έκανε επίθεση κατά του Προεδρικού Μεγάρου με στόχο την εξόντωση του Μπατίστα,στόχος που δεν επιτεύχθηκε, αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά ώστε να υπάρξει τοξεσήκωμα των πολιτών της πρωτεύουσας Αβάνας.
Το 1958, όλη η χώρα είχε καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό και ενώ οι απεργίεςκαι οι διαδηλώσεις συγκλόνιζαν τον τόπο, οι ανταρτικές ομάδες προχωρούσανσταδιακά στην κατάληψη μεγάλου τμήματος του νησιού. Το Δεκέμβρη του 1958, οΕπαναστατικός Στρατός αριθμούσε περισσότερους από 6.000 ένοπλους αντάρτες, ενώτμήματά του, με επικεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκοςκαι Χουάν Αλμέιδα, προχωρούσαν προς την πρωτεύουσα. Τα ξημερώματα της 16ηςΔεκέμβρη ο Τσε Γκεβάρα θα οδηγήσει την αντάρτικη ομάδα του και δύο μέρεςαργότερα θα σημειώσει την καθοριστικής σημασίας νίκη στη μάχη της Σάντα Κλάρα –που αποτελούσε την καρδιά της χώρας και το βιομηχανικό κέντρο – γεγονός που θααποκόψει τον κυβερνητικό στρατό και θα εμποδίσει τις ενισχύσεις και τηνανατροφοδότησή του. Από εκείνη τη στιγμή, το παλιρροϊκό κύμα της επανάστασης θαξεχυθεί και θα είναι έτοιμο να σκεπάσει και την Αβάνα. Στις 29 πριν τοξημέρωμα, η τακτική της παρείσφρησης του κομαντάτε επιτρέπει στους αντάρτες ναπάρουν πλεονεκτικές θέσεις μέσα στην πόλη, επωφελούμενες από το μισοσκόταδο. Ταπυροτεχνήματα της 31ης Δεκέμβρη που θα φωτίσουν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του1959 θα φωτίσουν και θα ξυπνήσουν στα μάτια χιλιάδων Κουβανών, που είχανξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη, την ελπίδα για ένα μέλλονδιαφορετικό.

Τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης

‍

Αςπαρακολουθήσουμε όμως πώς εκτιμά η εισήγηση του Φιντέλ Κάστρο στο 1ο Συνέδριοτου Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας την επανάσταση και την εξέλιξή της (Εκδόσεις«Σύγχρονη Εποχή», 1976).
«Ταυτόχρονα εμείς καταλαβαίναμε θαυμάσια όλες τις δυσκολίες κι όταν μπήκαμεστην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, στις 8 Γενάρη 1959, δηλώσαμε: “Ζούμε μιααποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκήχαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμεότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ίσως στο μέλλον όλα θα ‘ναι ακόμα πιοδύσκολα”»…
«Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία τωνβασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα… Αυτόπου αποτελούσε στοιχειώδη πράξη δικαιοσύνης, που το ζητούσε ομόφωνα ο λαός μας,προκάλεσε τη λυσσασμένη εκστρατεία του ιμπεριαλιστικού Τύπου ενάντια στηνΕπανάσταση…
Ταυτόχρονα, δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθάπου βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος…
Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οιαρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξοΕπαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: “Ηταν ο λαός,ντυμένος τ’ αμπέχονο”.
Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με τηντυραννία…
Τα πολιτικά κόμματα που υπηρέτησαν τους καταπιεστές διαλύθηκαν.
Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματατων εργαζομένων αποκαταστάθηκαν.
Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίαςγύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη.
Στις 3 του Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – γιάγκικο μονοπώλιο – πουείχε αναμειχθεί στις βρόμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντωντου λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο.
Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ολαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων καιδημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους.
Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση τουλαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχεεπιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής.
Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό,αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπιαολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσειςείχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας,κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο. Παρ’ όλο που το καθορισμένο ανώτατο όριοιδιοκτησίας ήταν 30 καβαλερίες (4.020 στρέμματα), δηλαδή έκταση σχετικά μεγάλη,υπήρχαν αμερικανικές εταιρείες που είχαν στην ιδιοκτησία τους εκτάσεις μέχρικαι 17 χιλιάδες καβαλερίες (2.270 χιλιάδες στρέμματα). Απ’ αυτήν την άποψη ονόμος ήταν πραγματικά ριζοσπαστικός.
Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσιτέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου.
Εκτός από τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, η επανάσταση από τιςπρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσειδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν,στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώστις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμανοσοκομεία…

Σε σύντομοχρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιώνπου τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής…

Ωστόσο, ηχώρα βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση: οι τιμές της ζάχαρης παρέμενανχαμηλές, ενώ τα συναλλαγματικά αποθέματα τα είχε κατακλέψει η τυραννία. Καθώς οαμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρακολουθούσε αυτό το πρόγραμμα επιτεύξεων με όλοκαι μεγαλύτερη εχθρότητα, οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτόείχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Ετσι,η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν τοέκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στονκαπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκεισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικάκαι αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναναπελπισμένο αγώνα επιβίωσης».

Ιμπεριαλιστικήεπίθεση

«Οιμπεριαλισμός όμως δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει ήσυχα την ανάπτυξη τηςΕπανάστασης στην Κούβα… δεν μπορούσε να ανεχτεί έστω και μόνο την εθνική –απελευθερωτική επανάσταση στην Κούβα. Μόλις ψηφίστηκε ο νόμος για την ΑγροτικήΜεταρρύθμιση, οι ΗΠΑ άρχισαν να οργανώνουν στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στηνΚούβα. Ακόμα λιγότερο ήταν διατεθειμένοι οι ιμπεριαλιστές να ανεχθούν τοσοσιαλισμό στη χώρα μας. Και μόνο η σκέψη για το τι παράδειγμα μπορούσε νααποτελέσει για τη Λατινική Αμερική η νικηφόρα κουβανέζικη επανάσταση, τρόμαζετους ηγετικούς κύκλους των γιάγκηδων. Για τον κουβανέζικο λαό, όμως, δεν υπήρχεάλλη διέξοδος. Ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να σταματήσει. Η εθνική μαςαπελευθέρωση και η κοινωνική μας απελευθέρωση ήταν αδιάσπαστα αλληλένδετες. Τονα τραβήξουμε προς τα μπρος, γινόταν μια ιστορική ανάγκη. Το σταμάτημα θασήμαινε δειλία και προδοσία που θα μας ξανακαταντούσε αποικία των γιάγκηδων καισκλάβους των εκμεταλλευτών. Είναι φανερό ότι οι συνθήκες για την τελική εθνικήκαι κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας καθορίζονταν από το νέο συσχετισμό τωνδυνάμεων στον παγκόσμιο στίβο…».Στις 4 Μάρτη 1960, το γαλλικό πλοίο «ΛεΚουμπρ», με φορτίο βελγικά όπλα που είχε αγοράσει η επαναστατική κυβέρνηση,ανατινάχτηκε, ενώ ξεφόρτωνε στο λιμάνι της Αβάνας.

Σχεδόν 100άνθρωποι σκοτώθηκαν και 200 τραυματίστηκαν – Κουβανοί λιμενεργάτες και φρουροίτου επαναστατικού στρατού και Γάλλοι ναυτικοί, μέλη του πληρώματος του πλοίου.Ο Φιντέλ Κάστρο κατηγόρησε τις ΗΠΑ ως υπεύθυνες για το μακελειό.
Πράγματι, μετά τη «Διακήρυξη της Αβάνας» η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η απαγόρευσητων εξαγωγών προς την Κούβα και στις αρχές του 1961 διέκοψαν τις διπλωματικέςσχέσεις, γεγονός που θα σηματοδοτήσει και την επίσημη έναρξη του μονομερούςπολέμου των ΗΠΑ κατά της Κούβας, που είναι συνυφασμένος με την πορεία τηςσοσιαλιστικής Κούβας.
Έτσι, μπροστά στην απειλή της στρατιωτικής επέμβασης από τις ΗΠΑ, που έγινεπράξη τον Απρίλη του 1961 με την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, στην οποίααπέτυχαν οικτρά οι Αμερικάνοι, μετρά λοιπόν και απ’ αυτή τη νικηφόρα μάχη τουεπαναστατημένου λαού κατά των ιμπεριαλιστών εισβολέων, η Επανάσταση στην Κούβαπροχωρούσε προς τα μπρος. Στηριγμένη στην αδιάσπαστη ενότητα λαού καιεπαναστατικής κυβέρνησης, στο σοσιαλιστικό σύστημα και την ΕΣΣΔ, αλλά και στηναλληλεγγύη των εργατικών κινημάτων των καπιταλιστικών χωρών και του κινήματοςτότε των λαών που είχαν αποτινάξει το ζυγό της αποικίας.
Στα μέσα του 1961 είχαν ήδη τεθεί οι βάσεις και οι προϋποθέσεις για τηνοικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας της Κούβας και στις 16 Απριλίου του 1961θα ανακηρύξει την Κούβα σοσιαλιστική. Μια μέρα αργότερα 1.297 Κουβανοί πουείχαν καταφύγει στις ΗΠΑ με την εκπαίδευση και οδηγίες της CIA εισβάλλουν στονΚόλπο των Χοίρων. Δύο μέρες αργότερα οι κουβανικές δυνάμεις θα βγουν νικηφόρεςαπό αυτήν την επέμβαση, κατατροπώνοντας τις αμερικανικές δυνάμεις καισηματοδοτώντας την πρώτη ήττα των Αμερικανών σε έδαφος της Λατινικής Αμερικής.Την Πρωτομαγιά, ο Κάστρο στην ομιλία του στην πλατεία της Επανάστασης θατονίσει: “Λοιπόν ναι! Το καθεστώς μας είναι σοσιαλιστικό!… Θέλουμε ένα Σύνταγμαπου να μην είναι αστικό που να ανταποκρίνεται δηλαδή στα συμφέρονταεκμετάλλευσης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλουμε ένα Σύνταγμα που ναανταποκρίνεται σε ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα, όπου να μην υπάρχειεκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το καινούριο σύστημα λέγεταισοσιαλισμός”».

Στο σοσιαλιστικό δρόμο

Πώςπροχώρησαν προς τα μπρος παίρνονταςμέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα και, μάλιστα, σε συνθήκες αναμενόμενηςστρατιωτικής επίθεσης;
«Στις 26 Οκτώβρη 1959, ιδρύθηκε η Εθνική Επαναστατική Πολιτοφυλακή.
Στις 4 Μάρτη 1960 το γαλλικό πλοίο «Λε Κουμπρ» με φορτίο βελγικά όπλα που είχεαγοράσει η επαναστατική κυβέρνηση ανατινάχτηκε ενώ ξεφόρτωνε στο λιμάνι τηςΑβάνας. Σχεδόν 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 200 τραυματίστηκαν – Κουβανοίλιμενεργάτες και φρουροί του επαναστατικού στρατού και Γάλλοι ναυτικοί, μέλητου πληρώματος του πλοίου. Ο Φιντέλ Κάστρο κατηγόρησε τις ΗΠΑ ως υπεύθυνες γιατο μακελειό. Στις 5 Μάρτη 1960, στην κηδεία των μαρτύρων του «Λε Κουμπρ»ρίχτηκε για πρώτη φορά το σύνθημα: “Πατρίδα ή θάνατος!”.
Στις 8 Μάη της ίδιας χρονιάς, αποκαταστάθηκαν διπλωματικές σχέσεις με την ΈνωσηΣοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Στις 6 Αυγούστου, έγινε η εθνικοποίηση των διυλιστηρίων πετρελαίου, τωνεταιρειών ηλεκτρισμού και τηλεφώνων, καθώς και 36 εργοστασίων ζάχαρης. Όλα αυτάανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες.
Στις 2 Σεπτέμβρη, ψηφίστηκε η Πρώτη Διακήρυξη της Αβάνας.
Στις 28 Σεπτέμβρη, σε μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση και καθώς ακόμα αντηχούσαν οιεκρήξεις βομβών των αντεπαναστατών, ιδρύθηκαν οι Επιτροπές Άμυνας τηςΕπανάστασης.
Στις 23 Φλεβάρη του 1961, ο Τσε Γκεβάρα αναλαμβάνει το υπουργείο Βιομηχανίας. Ηεκβιομηχάνιση των εκατοντάδων εθνικοποιημένων επιχειρήσεων της Κούβας θα είναιτο μεγάλο του σχέδιο.
Στις 13 Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς εθνικοποιήθηκαν όλες οι τράπεζες και 383μεγάλες οικονομικές επιχειρήσεις.
Την άλλη μέρα, στις 14 Οκτώβρη, ψηφίστηκε ο Νόμος της Αστικής Μεταρρύθμισης.
Το πρόγραμμα της Μονκάδα, στα κύρια σημεία του, είχε εκπληρωθεί και ηΕπανάσταση της Κούβας περνούσε στο σοσιαλιστικό στάδιο, καθώς συνεχιζόταν οεπικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας.

Τον Απρίλη1961, όταν τα αεροδρόμιά μας βομβαρδίζονταν από τον αέρα και οι μισθοφόροιαποβιβάζονταν στη Χιρόν, 100.000 Κουβανέζοι νεολαίοι και δεκάδες χιλιάδεςδάσκαλοι βρίσκονταν στην ύπαιθρο, στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού, στηνπιο γιγάντια προσπάθεια που έγινε ποτέ σε μια χώρα. Μέσα σε ένα μόνο χρόνο, ηΚούβα έγινε το έθνος με το πιο χαμηλό επίπεδο αγραμματοσύνης στη ΛατινικήΑμερική. Ο κουβανέζικος λαός, ταυτόχρονα, ήταν ικανός να διεξάγει μάχες σεδιάφορα πεδία. Εδώ με το όπλο στο χέρι, εκεί με τα βιβλία, ενώ στα κέντραδουλειάς και στα εργοστάσια, εκείνοι που έμεναν έβγαζαν την παραγωγή καιεκείνων που είχαν φύγει για να πολεμήσουν».

«Κανέναςπαράδεισος δεν κερδίζεται με έφοδο, γιατί δεν υπάρχει παράδεισος.

Για ναέχεις παράδεισο, πρέπει πρώτα να τον χτίσεις.

Οιμπεριαλισμός δεν μας άφησε κανέναν παράδεισο.

Μαςάφησε κόλαση: Κόλαση φτώχειας, αμάθειας, ένδειας και δυστυχίας.

Τηνκόλαση της υπανάπτυξης»

(ΦιντέλΚάστρο, 24/11/1971)

Χρονολόγιοτης κουβανικής επανάστασης 

1952:Στο Μάρτιο αυτούτου έτους, ο στρατηγόςFulgencioBatista, με την υποστήριξη του στρατού, καταλύει το κοινοβούλιοκηρύσσοντας τις πρόσφατες εκλογές άκυρες και ανακηρύσσεται «προσωρινόςπρόεδρος». Αμέσως μετά οι Η.Π.Α. αναγνωρίζουν το καθεστώς του.
1953: Στις 26 Ιουλίου, περίπου 160επαναστάτες, με επικεφαλής τον Fidel Castro, επιτίθενται στους στρατώνεςMoncada στο Santiago de Cuba.Το εγχείρημα αποτυγχάνει και οι επιζώντες συλλαμβάνονται. Στη δίκη του, ο FidelCastro εκφωνεί την ιστορική απολογία του όπου σημειώνει ότι «η ιστορία θα μεδικαιώσει».
1954: Τον Σεπτέμβριο του 1954, ο Αργεντίνοςμαρξιστής επαναστάτης, Ernesto“Che” Guevara, φτάνει στην Πόλη του Μεξικού. Δύο μήνες αργότερα, ο Batista διαλύει το κουβανικόκοινοβούλιο.
1955: Ο Fidel Castro και ο αδελφός τουέρχονται σε επαφή με τον CheGuevara.
1956: Στις 25 Νοεμβρίου, ο Fidel Castro μετον αδελφό του, Raul, τον CheGuevara, τον Camilo Cienfuegos και άλλους αντάρτες επιβιβάζονται σ’ένα μικρό πλοιάριο με το όνομα «Granma» και ξεκινούν για την Κούβα. Στις 2Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, φτάνουν στην επαρχία Oriente.
1957: Στις 17 Ιανουαρίου, ο Castro έχει τηνπρώτη επιτυχία του και αποκτά τους πρώτους οπαδούς μέσα και γύρω από την Κούβα.Στις 13 Μαρτίου, φοιτητές του Πανεπιστημίου ξεκινούν μια επίθεση στο ΠροεδρικόΜέγαρο στην Αβάνα. Η επίθεση δεν έχει επιτυχία. Στις 30 Ιουλίου, ο Frank Pais,ένας Κουβανός επαναστάτης, θυσιάζει τη ζωή του στους δρόμους της Αβάνας ενώαγωνίζεται εναντίον της κυβέρνησης του Batista.
1958: Το έτος 1958 είναι αρκετά περιπετειώδεςγια την κουβανική επανάσταση. Θα υπάρξουν διάφορες μορφές εξεγέρσεων:πραγματοποιούνται απεργίες και κάποιες ένοπλες επιθέσεις για κατάργηση τηςκυβέρνησης τουBatista.Τον Φεβρουάριο, ο Raul Castro ανοίγει μέτωπο στη Sierra de Cristal. Τον Μάρτιο,οι ΗΠΑ αναστέλλουν την προμήθεια όπλων στις δυνάμεις του Batista. Το κίνημα της26ης Ιουλίου οργανώνει γενική απεργία στις 9 Απριλίου του 1958. Τον Μάιο, οΜπατίστα προσπαθεί να καταστρέψει τις ένοπλες δυνάμεις του Castro. Οι αντάρτεςβγαίνουν νικητές και καταλαμβάνουν μία μεγάλη ποσότητα όπλων. Καταλαμβάνουν ένααεροπλάνο που πετούσε από το Μαϊάμι στην Αβάνα. Τον Δεκέμβριο, ένα τμήμαανταρτών που οδηγεί ο CheGuevara επιτίθεται στη Santa Clara και στις 28 Δεκεμβρίουκαταφέρνουν να την κατακτήσουν. Στις 31 Δεκεμβρίου, ο Camilo Cienfuegos οδηγείνικηφόρα μια ομάδα επαναστατών στο Yaguajay.
1959: Την πρώτη μέρα του έτους, ο Batistaεγκαταλείπει την Κούβα μετά την παραίτησή του. Στις 5 Ιανουαρίου, ο Manuel Urrutia γίνεται ο20ος πρόεδρος της Κούβας. Στις 16 Φεβρουαρίου, ο Fidel Castro γίνεταιπρωθυπουργός της Κούβας. Η επανάσταση έχει νικήσει!

‍