Ο  Λαός γιορτάζει τα δικά του 200 χρόνια από το 1821

Μας είπαν ψέματα πολλά

Γράφει ο Πλάτων Ρούτης - proutis0107@rogers.com

Διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Όπως γίνεται κάθε χρόνο, στεφάνια θα κατατεθούν στα μνημεία των ηρώων, θα ακουστούν λόγοι και λογύδρια από τους άμβωνες των εκκλησιών και θα γίνουν παρελάσεις από στρατιωτικά αγήματα με τα εθνικά εμβατήρια. Θα μιλήσουν για τους ήρωες του 21 και θα αναφέρουν τα κατορθώματα τους. Το αφήγημα θα σταματήσει εκεί. Θα μας μιλήσουν για τους φιλέλληνες Άγγλους, Γάλλους και Ρώσσους. Θα μας πούνε ψέματα ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης στις 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα.  Όλα αυτά είναι ένα καλοπαιγμένο έργο που μας το λένε χρόνια τώρα. H ημερομηνία της 25ης Μαρτίου ως ημερομηνία έναρξης της επανάστασης του 1821 (και άρα ως "εθνικής γιορτής") δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα και πλαστογραφεί την αλήθεια. Για την παραποίηση της αλήθειας συνεργάστηκαν ο κλήρος με το πολιτικό κατεστημένο των Βαυαρών που είχαν την εξουσία την εποχή εκείνη για να ταυτιστεί η επέτειος με τον "Ευαγγελισμό της Θεοτόκου" και να πάρει θρησκευτική απόχρωση.

Οι πηγές της ιστορίας δίνονται από τα αρχεία τα οποία δεν διατηρήθηκαν στην Ελλάδα για πολλούς λόγους. Επίσης πολλά συμβάντα σε ότι αφορά τις εξελίξεις και την επανάσταση τα μάθαμε από τους παππούδες που τα μετέφεραν από γενιά σε γενιά. Η δημοτική μούσα, τα δημοτικά τραγούδια της εποχής εκείνης άφησαν ένα αποτύπωμα της επανάστασης. Τέλος οι ιστορικοί της εποχής εκείνης Έλληνες και ξένοι έγραψαν για την επανάσταση. Το ζήτημα είναι που σταματάει η αλήθεια και που αρχίζει η μυθοπλαστία. Για λόγους σκοπιμότητας η ιστορία ξαναγράφτηκε και αναθεωρήθηκε πολλές φορές κατά πως βόλευε αυτούς που την έγραφαν. Δεν υπάρχει ο χώρος για τέτοιου είδους αναλύσεις σε αυτό το άρθρο.

Τα ιστορικά γεγονότα που αποτυπώθηκαν από διάφορους ιστορικούς αλλά και από το δημοτικό τραγούδι αναφέρουν τα εξής. Ο Υψηλάντης (αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας) κήρυξε την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία από τις 22 Φεβρουαρίου, στη δε Πελοπόννησο ο Φιλικός Π. Καρατζάς ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Πάτρα στις 21 Μαρτίου (ακολούθησε η Καλαμάτα στις 22/3, κ.α.). Για να στηριχθεί η ψευτοεπέτειος κατασκευάστηκε και ο μύθος της Αγίας Λαύρας για την 25η Μαρτίου με τη δήθεν συμμετοχή του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Ο ίδιος ο Γερμανός όχι μόνο δεν κήρυξε καμία επανάσταση στην Αγία Λαύρα αλλά εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην Πάτρα μαζί με άλλους προκρίτους, με σκοπό την καθιέρωση της εξουσίας τους σε βάρος των Φιλικών, που είχαν αρχίσει την ένοπλη εξέγερση στην πόλη. Ακόμα και ο ίδιος ο Γερμανός δεν αναφέρει λέξη στα απομνημονεύματα του για αυτό το παραμύθι.

Επαναστατικές εστίες προκλήθηκαν από τα στελέχη της Εταιρείας σε πολλά μέρη της επικράτειας του Οθωμανού σουλτάνου. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στη Μολδαβία και τη Βλαχία, ο Εμμανουήλ Παππάς στη Μακεδονία, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας έβαλαν φωτιά στις ευρωπαϊκές κτήσεις του σουλτάνου.  Οι Έλληνες ύψωσαν τη σημαία και κατήγγειλαν την εξουσία του σουλτάνου ως παράνομη, αυθαίρετη και τυραννική, διακήρυξαν δε την απόφασή τους να πολεμήσουν για την ελευθερία τους. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ο πατριάρχης Γρηγόριος αφόρισε τους επαναστάτες που ξεσηκώθηκαν για την λευτεριά της πατρίδας από στους Μωαμεθανούς. Αυτό δεν μας το είπαν στο σχολείο.

Η κυρίαρχη τάξη κατασκεύασε δικές της πηγές και έκανε προπαγάνδα με ομιλίες σε σχολεία, λειτουργίες στις εκκλησίες, ζωγραφικές πίνακες κλπ. Το μόνο καθήκον όλων όσων σέβονται την ιστορική αλήθεια, είναι η αποκατάσταση της πραγματικής ιστορίας του 1821 στις πραγματικές ημερομηνίες και γεγονότα που όρισε με τον αγώνα του ο Ελληνικός λαός και όχι οι Βαυαροί και η εξουσία τους, που κατασκεύασαν μια επέτειο για να ταιριάζει με τα συμφέροντα τους.

Το 1838, 17 χρόνια μετά από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, η κυβέρνηση του "ελέω Θεού" του εισαγόμενου από την Γερμανία βασιλέα Οθωνα Βίτελσμπαχ, (Otto von Wittelsbach)  για να κόψει κάθε δεσμό με την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, ψήφισε πολίτευμα δημοκρατικό, αυθαίρετα μετέθεσε την επέτειο στις 25 Μάρτη.

Επειδή όμως ήταν ακόμη ανήλικος για να κυβερνήσει την χώρα τον συνόδευαν μία επιτροπή από τους Βαυαρούς Άρμανσμπεργκ (πρόεδρο), Μάουρερ, Έιντεκ, Γκρένερ και Άμπελ, η οποία θα αναλάμβανε τόσο την διακυβέρνηση της χώρας, όσο και το να διδάξει στον νεαρό βασιλιά, το πώς να βασιλεύσει. Μαζί του ο μικρός Οθωνας έφερε και 4000 Βαυαρούς στρατιώτες για κάθε ενδεχόμενο.

Ο ανήλικος ακόμα βασιλιάς των Ελλήνων μαζί με την επιτροπή του ήθελε να φέρει «μεταρρυθμίσεις¨ στη ζωή του τόπου αντιγράφοντας ακριβώς τους νόμους της Βαυαρίας.  Αρχικά πέρασε ένα νόμο (διάταγμα) σύμφωνα με το οποίο που ήθελε να διαλύσει τα οργανωμένα Ελληνικά σώματα των οπλαρχηγών. Όπως ήταν φυσικό οι μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες αντέδρασαν έντονα. Οποιαδήποτε όμως προσπάθεια αντίδρασης , πνίγηκε κυριολεκτικά στο αίμα. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν πολλοί γνωστοί καπετάνιοι. Πέρασαν από δίκη τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα που καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, αλλά η ποινή τους μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση.

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης έγραψε «Φύγαμε από την  κόπρο των Μωαμεθανών και περιπέσαμε στην κόπρο των δυτικών». Εννοούσε βέβαια τα πρώτα κόμματα, φιλογαλλικό, φιλορωσικό και τι ρόλο έπαιξαν οι μεγάλες δυνάμεις.  Έλληνες αλλά και ξένοι ιστορικοί έγραψαν για την επανάσταση, για τις δολοπλοκίες και τις προδοσίες. Ωστόσο στις 14 Δεκεμβρίου 1822 η Ιερή Συμμαχία καταδίκασε την Ελληνική επανάσταση θεωρώντας την «αυθάδη και αδέξια» και αυτό γιατι θεωρούσε κάθε επανσα]ση ηταν εργο του σατανα και ότι κάθε σκλαβια κατω από τον ζυγο του σουλτάνου  είναι ευλογημένη από το Θεό».
Στα διακόσια χρόνια από την επανάσταση η χώρα δεν έχει περιθώρια να πανηγυρίζει. Ο λαός και η χώρα είναι βουτηγμένη στα χρέη από τους συμμάχους της.  Η Ελληνική κυβέρνηση αγοράζει πολεμικούς εξοπλισμούς κάθε είδους για να αντιμετωπίσει μία άλλη σύμμαχο χώρα, την Τουρκία. Οι συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δεμένη την χώρα και την οδηγούν στον κατήφορο και στην εξαθλίωση, σε περιπέτειες με την σύμμαχο Τουρκία.  Παρόλα αυτά όμως έχει να αντιμετωπίσει μια πανδημία και ο κόσμος πεθαίνει και το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει. Η κυβέρνηση επιδίδετε σε ένα είδος πανηγυριού και μέσα του κρύβει την  θλιβερή κατάσταση της χώρας και του λαού μας και, πιο ειδικά, τα αδιέξοδα μιας εξουσίας η οποία, αφοσιωμένη ολόπλευρα στην εξυπηρέτηση των λίγων, οδήγησε τους πολλούς — και μαζί τους την χώρα — στην απόλυτη απαξίωση και μιζέρια.

Η «Επιτροπή του 2021» ανέλαβε αυτό το φτιασίδωμα της πραγματικότητας όπως λειτούργησε στους περίφημους Ολυμπιακούς το 2004. Η κυρίαρχη πολιτική της αστικής τάξης ανέλαβε το μακιγιάρισμα όλων των προβλημάτων και κοινωνικών αντιθέσεων που ανέλαβε. Η Επιτροπή μάλιστα στελεχώθηκε με τους πλέον «αρμόδιους» για την «μεταγραφή» της πραγματικότητας στις επικοινωνιακές κυβερνητικές ανάγκες. Βαριά ονόματα ανέλαβαν το δύσκολο έργο για να δώσουν επιστημονικοφανές βάθος και εγκυρότητα στην αλλοίωση που επιχειρούσε ο κύκλος της γνωστής ήδη κυρά Γιάννας.  

Κάποιος κύριος Ρόντερικ Μπήτον ανέλαβε να μας εξηγήσει πως τα γεγονότα του 1821 είναι μέρος μιας ευρωπαϊκής ιστορίας, κομμάτι της οποίας είναι οι Έλληνες. Μας λέει ότι οι Έλληνες επαναστάτησαν επειδή τους συγκίνησαν οι ευρωπαϊκές ιδέες και αξίες!!! Επαναστάτησαν επειδή ήθελαν να γίνουν Ευρωπαίοι….Αυτό το αφήγημα βγαίνει από την αφοσίωση της Ελληνικής αστικής τάξης στον «Ευρωπαϊκό μονόδρομο» όσο καταστροφικός αυτός είναι για την χώρα και για τον λαό.

Ο Μαρκ Μαζάουερ ένα στέλεχος της επιτροπής «Επιτροπή του 2021» έπεισε τους εκδότες του βιβλίου για την Ελληνική επανάσταση του 1821 και επέβαλε την γνώμη του ο τίτλος του βιβλίου να είναι: «Η Ελληνική Επανάσταση: To 1821 και η δημιουργία της νεότερης Ευρώπης», («The Greek Revolution: 1821 and the Making of Modern Europe»).

Αυτήν την κατεύθυνση έχει αναλάβει να εμπεδώσει στους Έλληνες η Επιτροπή της κυρά Γιάννας  Αγγελοπούλου. Η αστική τάξη της Ελλάδας γράφει ιστορία και έτσι θα μεταφερθεί μετά από χρόνια. Τυχόν αντιρρήσεις σε αυτό είναι τουλάχιστον αναχρονιστικές. Μπορεί δε και ανατρεπτικές καθώς ενδέχεται να βάλουν στο μυαλό των ανθρώπων ιδέες επικίνδυνες όπως Ανεξαρτησία, Πατρίδα και Πατριωτισμός.  

Ο Έλληνας πρωθυπουργός τρέχει να υποδεχθεί ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο που αγκυροβολεί στην πρώην ελληνική βάση της Σούδας με τον ίδιο ενθουσιασμό που σε γνωστές ελληνικές ταινίες, πήγαιναν οι επί τούτου «ιέρειες» να υποδεχτούν τον επίσης αμερικάνικο στόλο. Αυτή η πρακτική είναι γνωστή και μοναδική πρακτική της Ελληνικής άρχουσας τάξης και των πρωθυπουργών της. Στη δίνη αυτής της πραγματικότητας η επέτειος του 1821 του διακωμωδείται και ξεφτιλίζονται βάσει σχεδίου.

Αλλά τι επεφύλαξε η τύχη στους οπλαρχηγούς της επανάστασης;; Βασανισμούς, φυλακίσεις δολοφονίες από τους άκαπνους.

Ενώ έδωσαν τα πάντα, υλικά, ηθικά και σωματικά στον Αγώνα οδηγήθηκαν σε δίκες στην επαιτεία, στη  φτώχια και τη λησμονιά, αποτέλεσμα της ανάμειξης των μεγάλων δυνάμεων και της Βαυαροκρατίας.

Θλιβερό παράδειγμα της αγνωμοσύνης του Ελληνικού κράτους ήταν ο μεγάλος και ανιδιοτελής αγωνιστής Νικηταράς , γνωστός και ως Τουρκοφάγος. Ακόμη και οι τούρκοι θαύμασαν τη γενναιότητα και το θάρρος του. Είναι γνωστό ότι στη μάχη στα Δερβενάκια έσπασε τρία σπαθιά ενώ το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του απο την ένταση του αγώνα και έπαθε αγκύλωση . Χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να το ανοίξει. Λένε πως πάνω στις μάχες στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά στο Μεσολόγγι, και στην Αράχοβα φώναζε στον εαυτό του Νικήτα κουράγιο τούρκους σφάζεις. Αυτος λοιπόν ο ήρωας που δεν πήρε ποτέ ούτε ένα λάφυρο, οδηγήθηκε τυφλός στη φτώχεια και στην επαιτεία..

Με εντολή της αρχής που όριζε τα πόστα επαιτείας στον Πειραιά, του όρισαν μια θέση κοντά στην σημερινή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπαν να στέκεται εκεί κάθε Παρασκευή. Στις 25 του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος.

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του έγραψε:

«…Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο (...) Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομε να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ».